Rzeczownik

Rzeczownik – część mowy nazywająca rzeczy, zwierzęta, dresiarzy, ludzi, zjawiska paranormalne i resztę świata. W zdaniu pełni reprezentacyjną funkcję antybiwakowca, czyli podmiotu. Czasem jednak schodzi ze sceny i udaje się w stronę dopełnienia, okolicznika albo przydawki.

Odmiana

Rzeczownik, jeśli został uznany za sprawny do lubieżnych czynów gramatycznych z fleksją, można odmieniać przez liczby i przypadki, a występuje w rodzajach. Dość ubogo w porównaniu z bratem czasownikiem.

Rodzaje rzeczowników

Wyróżniamy następujące:

• abstrakcyjne – opisują wszystko, czego człowiek nie jest w stanie ogarnąć swoim ograniczonym umysłem, więc również uczucia, stany, takie tam.
• zmysłowe – czyli to, co jesteśmy w stanie zobaczyć, poczuć, posmakować. Fuj.
  • nieżywotne – rzeczowniki, które pochowano na cmentarzu.
  • żywotne – rzeczowniki posiadające zdolność do sprawnego posługiwania się swoim własnym bytem.
    • osobowe – tutaj jesteśmy!
    • nieosobowe – wszelkie inne gatunki nierozumne.

W zależności od przynależności do danej grupy zmienia się sposób odmiany (deklinacja) danego rzeczownika. Można też podzielić je prościej:

• własne – te, które wymyśliliśmy my na potrzebę chwili (np. Bamboocha).
• cudze pospolite – rzeczowniki używane tak często, że w tym tekście występują nawet po trzy razy. Sprzyjają powtórzeniom.

Przypadki, liczby, rodzaje

Zwyczajowo polski rzeczownik występuje w siedmiu przypadkach. Może mieć dwie liczby (a tak naprawdę trzy), widać go w trzech rodzajach (czyli w pięciu albo siedmiu), do tego rzeczownik może albo opisywać większą liczbę przedmiotów (występując przy tym w liczbie pojedynczej), albo opisywać jeden przedmiot (posiadając przy okazji znaczenie zbiorowe). Proste, c'nie?

Przypisy

To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny językoznawstwa. Jeśli nie jesteś Ruskiem z bazaru – rozbuduj go.