Adam Mickiewicz
|
Ten artykuł dotyczy polskiego pisarza. Zobacz też hasła o innych osobach o tym imieniu. |
_008.jpg)
A imię jego będzie 404[1] - bohater nie istnieje
- Rozwiązanie tajemnicy Adama
Walduś: Tatuś, to jak miał na imię Adam Mickiewicz?
Ferdek: Synek, to ty nie wiesz?
Walduś: Nie.
Ferdek: No przecie że Stasiek, normalnie Stanisław Ignacy Mickiewicz.
- Ferdek poucza Waldka
– Słuchaj, dziweczko! dzieweczko! – Ona nie słucha
Aparat słuchowy wypadł jej z ucha
- Mickiewicz poruszający tematy społeczne.
– Słuchaj, dziewczynko! – Ona nie słucha
Żar z rozgrzanego jej brzucha bucha
Czy był nieczułym, dumnym z przyrodzenia…
- Duma Mickiewicza z przyrodzenia Konrada Wallenroda
Adam Mickiewicz (ur. 24 grudnia 1798 w Zaosiu, zm. 26 listopada 1855 w Konstantynopolu) – sławny polski skrobacz wierszy, pierwszy polski raper i mason. Białorusini utrzymują, że to wielki białoruski poeta, który pisał o Litwie po polsku. Był uwielbiany przez wszystkich licealistów. Kochał naukę, a że nie pasował z tego powodu do Polaków, został zesłany do Rosyji, gdzie zainteresowały się nim rosyjskie służby specjalne, w których to z resztą otoczeniu chętnie przebywał, przykładem może być wycieczka na Krym z generałową Witową, jedną z najsłynniejszych carskich szpiegów, ale i tak wam będą wmawiać w szkole, że udał się tam z patriotami (jeżeli za patriotów możemy uznać szpiegów). Oprócz tego uwielbiał dzikie seksualne orgie, mocno podkrapiane alkoholem. Ale i tak większość ludzi uważa go za największego polskiego poetę, ponieważ Słowacki to pedał, a Norwid nikogo nie obchodzi.
Życie
Młody Adam był niezłym cwaniakiem i nawiał do szwabów. W zemście po polsku napisał Dziadów wiedząc, że każdy będzie musiał to przeczytać, aby zdać z polskiego. Wbrew Wikipedii i innym niewiarygodnym źródłom, napisał cztery części dziadów, z czego za ich pierwszą część poloniści uznają krótki kiepski wiersz, zwykle dołączany do drugiej części dziadów jako pseudo prolog, ale ponownie nikogo to nie obchodzi. Umieścił tam też wizerunek ojczyma Słowackiego, jako poplecznika cara, więc Słowacki w akcie zemsty napisał Kordiana, który jako przeciwieństwo Dziadów był nieskończony w 1/3 a nie w 3/4. Chciał jeszcze mocniej zmniejszyć szanse ucznia polskiego na jakiekolwiek zdanie matury, więc napisał Pana Tadeusza. Mickiewicz był autorem cyklu Senatów Sonetów Krymskich. Późniejszymi czasy zaczęło go dręczyć sumienie, dlatego postanowił walczyć po stronie Turcji, w wojnie przeciwko Rosji. Jednak i tutaj się nie popisał, ponieważ jego wszelkie szanse na zwycięstwo przekreśliła nagła śmierć... Mickiewicz był wieszczem a nie kucharzem, i zapomniał przegotować wody. Po śmierci Polacy wycięli mu serce i postanowili je wysłać do kraju, jednak jak to Polacy, wcześniej popili i na wskutek tej libacji, nie wiadomo jakim cudem któryś z biesiadników stwierdził, że wepchnie serce Mickiewicza do karafki z francuskim koniakiem. W takim stanie, zresztą zostało zamurowane. Powiedzą wam, że to tak specjalnie. Że to tak specjaliści zakonserwowali. Jednak nie dajcie się zwieść tym cyklistycznym bredniom! Rodacy mieli mu też za złe, że nawoływał wszystkich do bicia moskali, jednak gdy przyszło co do czego, zabawiał się z żoną pewnego hrabi, na granicy zaboru pruskiego, zamiast dołączyć do walki. Za bycie hipokrytą, i romantykiem postawili mu pomnik w Krakowie.
Przypisy
- ↑ „Czterdzieści i cztery” – „Dziady cz. III” (scena V, w. 24)
To jest tylko zalążek artykułu biograficznego. Jeśli widziałeś tę osobę na ulicy – rozbuduj go.
