Gra fabularna
RPG - skrót od (gRa Po Grzybkach halucynkach), ale zwyczajowo przyjęło się pomijać ostatni człon. Gra w RPG polega na tym, że gramy i ktoś gra z nami.
RPG to typ gier fabularnych. Rozgrywka ta polega na odgrywaniu danej postaci. Do gry potrzeba przynajmniej trzech świrów. Najczęściej grają w nią ludzie o rozszczepieniu osobowości. Krążą też plotki, że gra jest tylko wymówką, a tak naprawdę to jest to okazja do picia, orgii, oddawania czci szatanowi i składania rytualnych ofiar ze zwierząt. Do gry potrzebne jest tyle kartek, że nawet Mistrz Gry nie potrafi się w tym połapać. Do gry uzywa się milionów kości. Są takie, które mówią jaka jest pogoda, nastrój gracza, ilość neuronów w mózgu, ilość zarwanych połączeń synaptycznych w mózgu potwora.
Kilka definicji:
Mistrz Gry(MG)- Człowiek odpowiedzialny za zorganizowanie miejsca na libację i pilnujący aby gracze w odmiennych stanach świadomości nie pozabijali się w realu.
Gracz - Człowiek, który najpewniej wskutek głębokiego urazu mózgu zgodził się odgrywać schematy wymyślone przez MG.
Sesja - Wbrew pozorom ma wiele wspólnego z sesją egzaminacyjną na uniwerkach. Tuż przed nią ludzie zaczynają się dziwnie zachowywać, zbierają alkohol w jedno miejsce, przerzucaują stosy papierów, szukają sposobów na oszukiwanie i izolują się od świata zewnętrznego.
Umiejętności (Skille)- Różne zdolności mające pomóc graczom w przeżyciu w innych stanach świadomości. Np: Mieszanie smoły gumowym prętem, golenie się po ciemku.
RPG polega na polowaniu na elfy, trolle, skrzaty itp. Gracze nie muszą się zastanawiać, po co to robią. Od tego jest Mistrz Gry, który wymyśla preteksty, znane również w gwarze uczestników questami.
Główne systemy gier fabularnych
D&D (Dewianci i Debile bądź Debile i Degeneraci )
Osoba prowadząca to tzw DM, czyli Dewiant Mistrz. Podstawowymi elementami systemu są: stosunek ilości smoków do liczby mieszkańców człekopodobnych - 5 do 1, skrupulatnie (skillami) opisane wszystkie dziedziny życia (od umiejętności szczania na odległość po czarnoksięskie zdolności leczenia kaca). Ostatnim typowym elementem D&D są znani bohaterowie niezależni.
Warhammer
Ogólnie przyjmuje się, że twórcy systemu musieli Warhammerem dostać porządnie po łbach. Nie zalecany dla osób grających już w D&D - wieloletnie doświadczenia pokazują, że średnia długość życia postaci gracza jest...hmm... w każdym razie na pewno krótsza, niż którakolwiek z walk Gołoty. Innymi jego cechami jest z pewnością niesamowity stosunek dewiantów seksualnych/fetyszystów/morderców/złodziei na jedną osobę, oraz duży procent ludzi wychędożonych przez trolle i orki. Uważa się go za przykrywkę pod czczenie pewnego menela który upił się następnie wziął do ręki młot i spadł z prostej drogi. Ceremoniami ku jego czci są nieustające libacje alkoholowe i bicie się bojowym młotem. Znane są przypadki chorób psychicznych spowodowane zbytnim zgłębianiem wiedzy na temat systemu.
Wampir, Wilkołak, Łowca
Systemy te są zakazane. Ukazują prawdziwe oblicze świata.
Zew Cthululu
System polega głównie na znajdywaniu istot o dziwnej orientacji seksualnej i ich potomstwa, ot jest chłop który lubi słonie, wychodzi cosik co chce zapanować na ludzkością. System nie jest zbyt lubiany bo w przeciwieństwie do pozostałych systemów tutaj walka to tylko 0.000001% gry, reszta to myślenie. Celem każdego gracza do jakiego dąży w trakcie eksploracji fascynującego świata gry jest mały pokoik z zakratowanym okienkiem, ze ścianami obitymi miękkim materiałem, drzwiami bez klamek oraz regularną dostawą ciepłej papki i zestawu pigułek. Każdy Mistrz Gry chcący prowadzić ów system musi do perfekcji opanować zagadnienia z zakresu anatomii ludzkiego ciała, patologii sądowej, religioznastwa, mitologii starożytnych, teorii z zakresu nauk ścisłych, psychologii, socjologii, itp. oraz swobodnie posługiwać się określeniami typu amorficzna groza pełzająca po mrocznych korytarzach chorego umysłu czy też bluźniercze kształty rzucające swą formą wyzwanie ludzkiemu pojęciu i racjonalizmowi. Wbrew pierwszemu wrażeniu nie jest to trudne i po kilku sesjach każdy gracz z przyzwyczajenia używa podobnych określeń w życiu codziennym. UWAGA! Początkujący Mistrzowie Gry powinni uprzedzać graczy, w których momentach gry i postacie powinny się bać, gdyż brak doświadczenia i przyzwyczajenia wyniesione z systemów typu D&D lub Warhammer mogą skutkować szarżami drużyny złożonej z taksówkarza, hydraulika i bezdomnego na wyłaniający się muszli klozetowej Starożytny Czarny Horror Wędrujący Pomiędzy Wymiarami i Pożerający Ludzkie Dusze.
Śródziemie
Swego czasu dość popularny system przenoszący graczy do świata wymyślonego przez niejakiego Tolkiena. System dość szybko stracił wiernych fanów zniechęconych zanoszeniem po raz 76. Pierścienia Władzy do Szczelin Zagłady i braniem nauki, że dobro zawsze zwycięża i nie opłaca się grać orkami. Z zalet owego systemu należy wymienić możliwość podniesienia swojej wiedzy matematycznej w sytuacjach gdy bohater z Premią Obrony 34, +9 za magiczny naszyjnik próbuje uniknąć ciosu orka z Premią Ataku 46, wyposażonego w topór +13 PA (ale tylko +4,5 przeciw zbrojom płytowym), który jest dość wpieniony (+20 do PA), choć niedowidzi na jedno oko (-5 do PA), dookoła szaleje burza śnieżna (-12 do PA i PO, -32 do Percepcji, oprócz Umli) a na dodatek jest środek nocy w czasie nowiu (-37,75 do PA, PO, Manewrów, Percepcji poza elfami oraz krasnoludami, ale w przypadku tych drugich widoczność ogranicza się do 30,33(3) metrów. Przeciętna sesja składała się, w przypadku Mistrza Gry, w 75% z szukania odpowiednich tabel, wykresów, przeliczników, stałych fizycznych, a nawet danych na temat maksymalnego udźwigu jaskółki europejskiej. Gracze w tym czasie zazwyczaj poświęcali się ozdabianiu swoich Kart Bohaterów szlaczkami, wymianie opinii na temat tej Kaśki z klatki 3b oraz rzucaniu w Mistrza Gry chipsami.
Rodzaje Rpg:
