A Saucerful of Secrets

A Saucerful of Secrets – druga płyta brytyjskiego zespołu rockowego Pink Floyd. Wydana w hippisowskim roku 1968, jednak Floydzi nie chcieli mieć nic wspólnego z tymi brudasami, stworzyli natomiast coś mhrocznego i gockiego.

Album swoją treścią nie przedstawiał nic poza narkotykowymi wizjami, więc interpretacje tekstów możemy streścić poprostu jako LSD. Jak wiemy, te magiczne pastylki podkręcają za to twórcze wykorzystywanie instrumentów, toteż tutaj jest o czym pisać. Jest to pierwszy album, na któym gra David Gilmour, no i cóż... Jest dobry. Inni też podkręcili swoje umiejętności muzyczne, co oczywiście nie oznacza, że da się tego słuchać na trzeźwo.

Tracklista

Let There be More Light

Czyli niech będzie jaśniej. Generalnie zaczyna się fajowskim riffem, potem członkowie zespołu śpiewają o jakimś... e... powiedzmy, że to jest... niee... Hmm, powiedzmy, że LSD. Mhrok i ciemność. Ironiczny tytuł, co nie?

Remember a Day

Po Polsku pamiętaj o dniu. Muzycznie trochę łagodniejsza, powiedzmy... w nudnawym klimacie ballady, a tekst jest o... no tak - LSD.

Set The Control for the Heart of The Sun

Mhrok. Przy tej piosence goci się uśmiechają. Wogóle, ledwo słychać wokal, choć i tak tekst jest o kwasie, więc to znaczenia wielkiego nie ma.

Corporal Clegg

Z deczka dziwaczne, z szybko zmieniającą się melodyką, i wstawkami okropnie rzępolącej orkiestry, generalnie cała piosenka to kakafonia, i nawet muzycznie jest o wiadomym środku psychotropowym.

A Saucerful of Secrets

Tytułowy utwór. Powstał, kiedy przedstawiciele wytwórni znaleźli flodyów w jakimś klubie, i w stanie ewidentnego spożycia wsadzili do studia, dając im 12 minut na płycie, który mogli wykorzystać dowolnie. No, jedynie cisza odpadała. Niestety, wszyscy byli tak nietrzeźwi, że nikt nie wycisnął z siebie ani słowa, skutkiem czego utwór wogóle nie ma tekstu, a muzyka jest dość dzika. Rano twórcy nic nie pamiętali, skutkiem czego na koncertach ta piosenka brzmi inaczej.

See-Saw

Jakieś cymbały, chórki, luzacka muzyczka jak z kurortu nad morzem, cała piosenka jakaś gejowska i nijaka. Ale przecież oni nie mieli żadnego talentu, co się dziwić.

Jugaband Blues

Och, przepraszam, udało się muzykom zmusić Barretta do tej kompozycji, jednak on sam przyznaje się w tym utworze do tego, że nie wie, kto ją napisał. Wykorzystał też jakąś orkiestrę biesiadną, której pozwolił grać co chce, potem się urywa, wszystko takie pokręcone...

Eee, jeszcze nie sukces

Nie był to jakiśtam przebój światowy, jedynie fani się tym zachwycili. To w końcu tylko druga płyta, czyż tak?