Allahakbarries

Allahakbarries C.C.

Allahakbarries podczas spotkania po czterech latach od likwidacji zespołu
Stadion domowy	Tollcross Park, Glasgow
Aktywność	1890–1899
Rekord drużyny	2 zwycięstwa/86 porażek/10 nierozstrzygnięć

Szablon:T muzułmański klub krykietowy założony w Glasgow w 1890. Ich głównym celem na boisku było nawrócenie do islamu albo zniszczenie jako niewiernych, wszystkich amatorskich klubów krykietowych w Szkocji. Drużyna powszechnie znana ze względu na to, iż 85% swoich meczów przegrała przez dyskwalifikację.

Początki

J.M. Barrie, autor Piotrusia Pana, przeszedł swego czasu na islam w ramach protestu przeciw konieczności dorastania w kalwińskiej rodzinie. J.M. nie znosił surowych metod wychowania, ale przechodząc na islam nie wiedział, że wiąże się z tym konieczność jeszcze surowszej dyscypliny życiowej oraz obrzezania.

Barrie przeszedł na islam będąc w Konstantynopolu, gdzie zobaczył jak Turkowie grający w starożytne azjatyckie gry rytualnie poświęcały Bogu przegranych w meczu (znaczy tak robili, jeśli jakiś przeciwnik w ogóle przeżył mecz).

J.M. wyobraził sobie, jakie efekty mogłaby nieść podobna rywalizacja w Szkocji, gdzie wciąż było wielu niewiernych modlących się do fałszywego Boga. Barrie zastanowił się na jakim sportowym gruncie mógłby zaszczepić turecką tradycję. Pierwszą możliwością była piłka nożna. Czuł jednak, że nerwowi Szkoci grający w nogę mogliby podjąć wyrównaną walkę z brutalnie grającą drużyną muzułmańską, zupełnie jak za czasów Rob Roya czy Williama Wallace'a. Poza tym byłoby ciężko prosić sędziego o przerwy w meczu, aby móc pomodlić się w stronę Mekki. Po długich namysłach najrozsądniejszą opcją dla Barriego wydał się krykiet, sport grany tylko przez najbardziej flegmatycznych i dżentelmeńskich Szkotów. W szkockim krykiecie agresywna muzułmańska drużyna mogła odnieść sukces.

Po powrocie do Szkocji, Barrie zaprosił do swojej drużyny całą grupę pisarzy i artystów, którzy uprzednio przeszli na islam lub zostali na tyle nastraszeni przez Barriego, że bali się przyznać, iż jest inaczej, włączając w to Arthura Conana Doyle'a, Herberta George'a Wellsa oraz Jerome'a K. Jerome'a. Wszyscy żywo zapałali miłością do pomysłu fundamentalistycznego krykietowego klubu mordującego niewiernych w Szkocji.

Nazwa klubu Allahakbarries oznacza po arabsku God is great, natomiast po szkocku oznacza Klub krykietowy Barriego.

Sezon 1890

Drużyna jedenastu oddanych celowi muzułmańskich pisarzy i artystów spotkała się pierwszy raz w Glasgow w 1890 roku. Po tygodniu treningów Barrie doszedł do wniosku, że krykiet nie był najrozsądniejszym wyjściem, bo jakoś mało który z graczy był w stanie chociażby poprawnie chwycić kij. Uznał jednak, że Allah czuwa nad nimi i na pewno pomoże im w dżihadzie. Niestety w pierwszym meczu Allahkabarries uległo Ayr C.C. inningsem i 702 runami. Po meczu Arthur Conan Doyle zauważył, że klub nigdy nie będzie w stanie mordować niewiwernych przez pokonanie ich w meczu. Faktycznie, to było istne proroctwo, gdyż jak się okazało, jedynymi zwycięstwami, jakimi Allahakbarries mogli się poszczycić, były dwa zwycięstwa nad dziewczęcym zespołem U-13 ze szkoły z internatem w Glasgow.

Barrie rzuca off-spinowego loba w stronę batsmena

Porażka skłoniła Barriego do radykalnej zmiany taktyki. Barrie, jako główny bowler drużyny, był również główną postacią jej ataku. Niestety, jego off-spiny były tak żenujące, że praktycznie nigdy nie były w stanie dolecieć do czekającego na odbicie batsmana. Było oczywiste, że nie będzie potrafił rzucić piłki tak mocno, żeby zabiła batsmana trafiając go w głowę.

I wtedy właśnie autor Sherlocka Holmesa, Doyle, wyszedł z propozycją używania granatów zamiast piłek krykietowych. Ćwiczenia z siostrami zawodników, z których przeżyły tylko trzy, pokazały, że trzy sekundy pomiędzy odbezpieczeniem a wybuchem granatu to idealny czas lotu loba puszczonego przez Barriego.

W kolejnym meczu Allahakbarries zmierzyli się z Personelem Technicznym Uniwersytetu w Glasgow C.C. Mecz był niespodziewanym sukcesem Allahkabarries. Co prawda nie wygrali, ale umpire ogłosił przerwanie meczu, po tym jak podczas pierwszego overa Barriego, sześciu kolejnych batsmenów Glasgow zostało rozszarpanych przez piłki Barriego, wywołując czerwoną mgłę na boisku ograniczającą widoczność zawodników. Cała drużyna Allahakbarries została wyautowana poprzez Obstructing the field, co w praktyce oznaczało dyskwalifikację zespołu. Pozostali przy życiu krykieciści Glasgow byli zbyt grzeczni, aby narzekać na postawę Allahakbarries. Umpire nie znał jednak legalnych metod, aby zmusić graczy Glasgow do uzasadnionej złości albo przynajmniej rozpaczy po stracie sześciu kolegów.

Do końca sezonu Allahakbarries przegrało dwanaście kolejnych spotkań osiągając w sezonie wynik 40-13, oznaczający zamordowanie czterdziestu krykiecistów z trzynastu zespołów.

Zwyczaje zespołu

Allahakbarries zwykle rozpoczynali mecz wyśmiewając religię przeciwnika oraz plując na żony graczy zgromadzone na trybunach. Następnie po modlitwie w stronę Mekki, gracze obrażali sędziego, jeżeli przegrali rzut monetą i byli zmuszani do odbijania jako pierwsi.

Fatalna postawa batsmenów Allahakbarries przyczyniła się do wytworzenie ekstraordynaryjnych uderzeń, wciąż stosowanych do dziś przez zawodowych graczy, wliczając w to reverse sweep trafiający w głowę wicket-keepera, wypuszczony z rąk kij rozbijający własny wicket czy zablokowanie bramki nogą w odruchu obronnym, znane dziś jako eliminacja przez LBW.

Mecze Allahakbarries, zazwyczaj przegrywane w wyniku dyskwalifikacji, kończyły się wycieczką drużyny do namiotu z jedzeniem i piciem, gdzie drużyna rozbijała wszystkie butelki z whisky wykrzykując groźby skierowane do prezbiterian i kalwinistów. Następnie drużyna udawała się do posiadłości Arthura Conana Doyle'a, gdzie ćwiczyli strzelanie z broni automatycznej przez kilka kolejnych godzin.

Sezony 1891-1899

Ponieważ Allahakbarries w swoim dziewiczym sezonie wyeliminowali większość przeciwników, kolejny sezon trwał tylko cztery mecze. Przeciwnicy drużyny Barriego zawsze bali się grać z Allahakbarries, ale zwykle wybierali potencjalną śmierć w grze ponad niedżentelmeńskie poddanie meczu. To ostatnie najpewniej wypływało z silnej szkockiej tradycji ignorowania zdrowego rozsądku.

Uważając, że ich talent do walki z niewiernymi się marnuje, Barrie przeniósł klub do Edynburga, gdzie w sezonie 1892 drużyna odnosiła duże sukcesy zabijając 53 krykiecistów w 15 spotkaniach. W jednym z meczów Lord Hawke, przyszły kapitan Anglików w krykiecie, cudem uniknął śmierci wystawiając końcowych batsmenów na otwarcie, a samemu przenosząc się do domku letniskowego w Kintyre.

W każdym kolejnym sezonie Allahakbarries zmieniało miejsce swojego rezydowania podróżując po całej Szkocji. Stopniowo wszyscy utalentowani szkoccy krykieciści byli eliminowani, sprawiając, że Szkoci powoli zapominali o krykiecie przenosząc swoje zainteresowania do piłki nożnej, dartów, snookera czy wojny z Irlandią i Anglią.

W 1899 roku Allahakbarries uznali, że ich misja walki z chrześcijaństwem w szkockim krykiecie dobiegła końca. Tym samym Barrie przeniósł drużynę do Northumberland w Anglii. Niestety, tu okazało się, że ich taktyka wcale nie dopełnia się do angielskich realiów, gdzie większość krykiecistów była również graczami w rugby league i nikogo nie dziwiła krew na boisku. Po fatalnym początku sezonu, gdzie Allahakbarries zabili zaledwie dwóch krykiecistów w 9 spotkaniach, tracąc przy tym łącznie około 85 zębów jako drużyna, Barrie podjął decyzję o rozwiązaniu zespołu. Dzięki temu wszyscy pisarze należący do drużyny mogli się skoncentrować na podprogowej muzułmańskiej propagandzie, którą byli w stanie rozszerzyć na cały świat, a nie tylko Wyspy Brytyjskie.