Atom Heart Mother
| Atom Heart Mother | |
|---|---|
 | |
| Muuu! | |
| Wykonawca | Różowy Heniek |
| Wydany | 10 października 1970 |
| Nagrywany | marzec-sierpień 1970 |
| Gatunek | rock progresywny |
| Długość | w sam raz |
| Wytwórnia | Żniwa, EMIlka |
| Producent | Heńki i Norman Smith |
| Następny Album | Mieszanie |
| Poprzedni Album | Amagama |
Atom Heart Mother (Matka z atomowym sercem[1]) – czwarta płyta zespołu Pink Floyd. Ogólnie Różowi po wypieprzeniu Barretta na zbity pysk odstąpili od psychodelii i w końcu zaczęli grać coś, co muzykę przypomina.
Album w zasadzie nie ma jakiejś logicznej treści. Jest tam imponująca historia o robieniu sobie śniadania i jeszcze coś tam o groupies[2]. W dodatku na okładce jest ładna krasula o imieniu Lulubelle III.
Piosenki[edytuj • edytuj kod]
Atom Heart Mother[edytuj • edytuj kod]
Początkowo nazwana Zdumiewający Pudding, czy nawet Epicki Zdumiewający Pudding, prawie półgodzinna suita o… no, nikt nie wie, o czym dokładnie, nawet Floydzi nic nie pamiętają. Jest tam trochę trąbek, pociągów i rżących koni, jeden motocykl, a oprócz tego parę słów. Mniej więcej w 11 minucie pojawia się coś w stylu „saa saa saa saa saaa…..brrrrrrrrrrrrrrrrrrrronnnnn”. Dobra piosenka na bezsenność!
If[edytuj • edytuj kod]
Waters coś tam krzyczy o tym, że „gdyby był pociągiem, to by się spóźnił”. Smuteczek po tym, że chyba Barretta olewali.
Summer '68[edytuj • edytuj kod]
Solowa kompozycja Wrighta. Śpiewa tam sobie o przeżyciach z groupie po koncercie. Tekst jest cholernie hardrockowy (czyli w sumie o samych pierdołach), znowu trąbki. Jest ogólnie mniej epicko, niż tytułowa piosenka, ale nadal trzyma poziom.
Fat Old Sun[edytuj • edytuj kod]
Folkrockowa ballada, którą Floydzi z 5 minut na koncertach rozszerzali do 15, bo nie mieli grać czego innego. Na albumie Gilmour grał jednocześnie na gitarze, basie, perkusji, a w dodatku śpiewał, olewając całą resztę zespołu (poza Wrightem, który potem dograł trochę Casio).
Alan's Psychedelic Breakfast[edytuj • edytuj kod]
Myślałeś, że poprzednie utwory są chore? Ostatnia piosenka na albumie to instrumental, w którym solówki grają patelnia, smażony bekon i płatki śniadaniowe. Sam Alan, tworząc swoje psychodeliczne śniadanie, prawdopodobnie był pod wpływem.
Wreszcie status kultowości![edytuj • edytuj kod]
Po nagraniu tego albumu Floydzi natrzepali w cholerę kasy i byli bardzo zadowoleni.
