David Gilmour: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 8: | Linia 8: | ||
---- |
---- |
||
== Z Pink Floyd == |
|||
Do Floydów dołączył w latach 60-tych, w kilka lat po założeniu zespołu. Począkowo zastępował Syda Barreta na koncertach (który okazał się przykładem złego działania dopalaczy na organizm, a poza tym był chory psychicznie), jednak gdy tamten stał się całkowicie niezdolny do pracy z zespołem, Gilmour zajął jego miejsce na stałe. Pewna twórcza niezależność w jego charakterze miała w przyszłości doprowadzić do ostrych konfliktów z nowym liderem (i hegemonem) - Watersem. |
Do Floydów dołączył w latach 60-tych, w kilka lat po założeniu zespołu. Począkowo zastępował Syda Barreta na koncertach (który okazał się przykładem złego działania dopalaczy na organizm, a poza tym był chory psychicznie), jednak gdy tamten stał się całkowicie niezdolny do pracy z zespołem, Gilmour zajął jego miejsce na stałe. Pewna twórcza niezależność w jego charakterze miała w przyszłości doprowadzić do ostrych konfliktów z nowym liderem (i hegemonem) - Watersem. |
||
---- |
---- |
||
== Kłótnie z Watersem i reaktywacja Floydów == |
|||
Początkowo praca w zespole rozkładana była po równo. Jednak szybko ujawniła się megalomania Watersa, który twierdził, że jest najlepszy (wielu fanów też tak sądziło), że układa zaje**ste teksty (wielu fanów do dziś tak twierdzi) i zdominował zespół swoją twórczością. Gilmour często nie zgadzał się z Watersem w sprawach artystycznych. Gdy "The Final Cut" (w 99,7896787776% płyta Watersa) nie osiągnęło wielkiego sukcesu, Waters wypchał się na zespół, pozwalniał wszystkich po kolei, a na końcu siebie. Myślał, że Pink Floyd przestało istnieć. |
Początkowo praca w zespole rozkładana była po równo. Jednak szybko ujawniła się megalomania Watersa, który twierdził, że jest najlepszy (wielu fanów też tak sądziło), że układa zaje**ste teksty (wielu fanów do dziś tak twierdzi) i zdominował zespół swoją twórczością. Gilmour często nie zgadzał się z Watersem w sprawach artystycznych. Gdy "The Final Cut" (w 99,7896787776% płyta Watersa) nie osiągnęło wielkiego sukcesu, Waters wypchał się na zespół, pozwalniał wszystkich po kolei, a na końcu siebie. Myślał, że Pink Floyd przestało istnieć. |
||
Wersja z 19:28, 20 paź 2010
David Gilmour (ur. 6 marca 1946) – brytyjski gitarzysta i wokalista. Sławę zyskał grając w zespole Pink Floyd, z którego wygryzł Syda Barretta, prawdziwego twórcę sukcesu grupy.
W zespole Pink Floyd zaczynał jako „ten najprzystojniejszy”, z biegiem lat (i odcinaniem kuponów) skończył jako „ten najgrubszy”. Wraz z żoną Polly Samson szczęśliwy hodowca około siódemki dzieci, wśród których są także ich wspólne.
Zajęcia
W przerwach między kolejnymi reaktywacjami Pink Floydów, wydaje solowe albumy. Ostatni nosi tytuł Przygody Żeglarza Davida Na Tajemniczej Wyspie. Ponadto jest kibicem klubu Arsenal Londyn oraz wielbicielem nóżek cielęcych w galarecie.
Z Pink Floyd
Do Floydów dołączył w latach 60-tych, w kilka lat po założeniu zespołu. Począkowo zastępował Syda Barreta na koncertach (który okazał się przykładem złego działania dopalaczy na organizm, a poza tym był chory psychicznie), jednak gdy tamten stał się całkowicie niezdolny do pracy z zespołem, Gilmour zajął jego miejsce na stałe. Pewna twórcza niezależność w jego charakterze miała w przyszłości doprowadzić do ostrych konfliktów z nowym liderem (i hegemonem) - Watersem.
Kłótnie z Watersem i reaktywacja Floydów
Początkowo praca w zespole rozkładana była po równo. Jednak szybko ujawniła się megalomania Watersa, który twierdził, że jest najlepszy (wielu fanów też tak sądziło), że układa zaje**ste teksty (wielu fanów do dziś tak twierdzi) i zdominował zespół swoją twórczością. Gilmour często nie zgadzał się z Watersem w sprawach artystycznych. Gdy "The Final Cut" (w 99,7896787776% płyta Watersa) nie osiągnęło wielkiego sukcesu, Waters wypchał się na zespół, pozwalniał wszystkich po kolei, a na końcu siebie. Myślał, że Pink Floyd przestało istnieć.
Zaprawdę powiadam wam, mylił się ogromnie!
Kilka lat po rozwiązaniu grupy, Gilmour sprosił kolegów (bez Watersa) i reaktywował zespół. Waters się wściekł. Gilmour miał to gdzieś. Waters wściekł się jeszcze bardziej. Poszli do sądu. Idea , a nie przeszła (choć wielu fanów nadal tak sądzi) i Gilmourowcy mogli tworzyć jako Floydzi. Z tego układu wyszły dwa albumy: "A Momentary Lapse Of Reason" (gdy Gilmour popadł w filozofię i zastanawiał się czy wszystko i nic ma sens) i "The Division Bell". Szablon:Stubbiog Szablon:Stubmuz
