Deep Purple: Różnice pomiędzy wersjami

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
WizualnieWikikod
(Ian Paice i Jon Lord to 40% Tró Deep Purple.)
 
(Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 8: Linia 8:


=== Skład Mk I ===
=== Skład Mk I ===
Swoją działalność „fioletowi” rozpoczęli od pokazania odcieni <del>ciemnej purpury</del> głębokiego fioletu, następnie napisali [[The Book of Taliesyn|książkę]]<ref>szatańska [[Wikipedia]] błędnie nazywa ją albumem</ref> i nagrali album [[Deep Purple(album)|Deep Purple]], żeby nikt nie miał wątpliwości, kto gra taki szajs. W 1969 r. z zespołu wylecieli [[Rod Evans|ci dwaj]], [[Nick Simper|których nie znasz]] i zostali zastąpieni [[Roger Glover|basistą, którego słychać]] oraz [[Ian Gillan|Gillanem]].
Swoją działalność „fioletowi” rozpoczęli od pokazania odcieni <del>ciemnej purpury</del> głębokiego fioletu, następnie napisali książkę<ref>Szatańska [[Wikipedia]] błędnie nazywa ją albumem</ref> i nagrali album ''Deep Purple'', żeby nikt nie miał wątpliwości, kto gra taki szajs. W 1969 r. z zespołu wylecieli [[Rod Evans|ci dwaj]], [[Nick Simper|których nie znasz]] i zostali zastąpieni [[Roger Glover|basistą, którego słychać]] oraz [[Ian Gillan|Gillanem]].


=== Mk II ===
=== Mk II ===
Ten skład był później dwukrotnie reaktywowany, bo fani nie chcieli słuchać czegoś co nie było [[tró]]. W tym czasie DP odwiedzili [[Mount Rushmore]], po czym udawali [[Fireball|ognistą kulę]] oraz [[Machine Head|głowicę maszyny]] i w końcu nie mogąc się zdecydować kim są wydali album [[Who Do We Think We Are]]. Na czterech albumach z tego okresu DP wyprodukowali trochę śmiesznych melodyjek i hard rocka<ref>nazywanego [[metal (muzyka)|heavy metalem]] w rozmowie z fanami [[Led Zeppelin|innych]] [[Black Sabbath|zespołów]]</ref>, a ich reputację ratują tylko [[Deep Purple in Rock|Child in Time]] i [[Machine Head|Smoke on the Water]].
Ten skład był później dwukrotnie reaktywowany, bo fani nie chcieli słuchać czegoś co nie było [[tró]]. W tym czasie DP odwiedzili [[Mount Rushmore]], po czym udawali ognistą kulę oraz głowicę maszyny i w końcu nie mogąc się zdecydować kim są wydali album ''Who Do We Think We Are''. Na czterech albumach z tego okresu DP wyprodukowali trochę śmiesznych melodyjek i hard rocka<ref>Nazywanego [[metal (muzyka)|heavy metalem]] w rozmowie z fanami [[Led Zeppelin|innych]] [[Black Sabbath|zespołów]]</ref>, a ich reputację ratują tylko ''Child in Time'' i ''Smoke on the Water''.


=== Mk III ===
=== Mk III ===
[[Ritchie Blackmore|„Choleryk”]] wyrzucił z zespołu Gillana<ref>Gillan twierdzi, że odszedł sam</ref>, za którym podążył jego przyjaciel [[Roger Glover|Glover]]. Zastąpieni zostali przez [[David Coverdale|Davida Coverdale'a]] i [[Glenn Hughes|Glana Hughesa]]. W tym okresie chłopcy nauczyli się śpiewać z uśmiechem o [[Burn|paleniu się]] i [[Stormbringer|zagładzie]], a procent debilnych melodyjek w utworach odrobinę zmalał. Niestety dwóch płytach główny szarpidrut wkurzony tym, że nie ma [[Ian Gillan|na kim się wyżywać]] założył [[Rainbow|własny zespół]].
W tym okresie chłopcy nauczyli się śpiewać z uśmiechem o ''paleniu się'' i ''zagładzie'', a procent debilnych melodyjek w utworach odrobinę zmalał. Niestety dwóch płytach główny szarpidrut wkurzony tym, że nie ma [[Ian Gillan|na kim się wyżywać]] założył [[Rainbow|własny zespół]].


=== Mk IV ===
=== Mk IV ===
Po rozwiązaniu zespołu przez Blackmore'a reszta jakimś cudem dostała prawa do nazwy i po znalezieniu [[Tommy Bolin|jakiegoś lipnego gitarzysty]] nagrała jeden album. Muzyka nie jest nawet warta wspominania, bo wtedy zawartość Deep Purple w Deep Purple wynosiła tylko 20% przez to nie była [[tró]] i [[kult|kvlt]].
Po rozwiązaniu zespołu przez Blackmore'a reszta jakimś cudem dostała prawa do nazwy i po znalezieniu [[Tommy Bolin|jakiegoś lipnego gitarzysty]] nagrała jeden album. Muzyka nie jest nawet warta wspominania, bo wtedy zawartość Deep Purple w Deep Purple wynosiła tylko 40% przez to nie była [[tró]] i [[kult|kvlt]].

=== Pustka 1976–1984 ===
=== Pustka 1976–1984 ===
[[Plik:strohballen.gif]]<br />
[[Plik:strohballen.gif]]<br />

W tym czasie „Choleryk” szalał sobie w [[Rainbow|Tęczy]], a pomagał mu w tym Glover. Coverdale założył [[Whitesnake|Białegowęża]]<!--połączenie wyrazów celowe--> i ściągnął do niego Paice'a i Lorda, a Gillan jęczał i stękał w [[Ian Gillan Band]] i [[Black Sabbath]].


=== Mk IIb ===
=== Mk IIb ===
Spadająca popularność Rainbow i nieudana współpraca Gillana z [[Black Sabbath]] (Ian odszedł z zespołu po tym, jak w połowie Born Again Tour Tony Iommi chciał mu wstrzyknąć działkę heroiny) skłoniły obu liderów do wznowienia działalności. Reaktywowali się, grali w miarę zgodnie, nie licząc ustawicznych bójek. Nagrali dwie płyty, w którym wrócili do źródeł, czyli debilnych melodyjek. Dowodem na to jest singiel ''[[Perfect Strangers]]''. No i klawiszy nie było słychać, choć Lord jeszcze się nie zorientował. A potem dziewczynki się podrapały...
Spadająca popularność Rainbow i nieudana współpraca Gillana z [[Black Sabbath]] (Ian odszedł z zespołu po tym, jak w połowie Born Again Tour Tony Iommi chciał mu wstrzyknąć działkę heroiny) skłoniły obu liderów do wznowienia działalności. Reaktywowali się, grali w miarę zgodnie, nie licząc ustawicznych bójek. Nagrali dwie płyty, w którym wrócili do źródeł, czyli debilnych melodyjek. Dowodem na to jest singiel ''Perfect Strangers''. No i klawiszy nie było słychać, choć Lord jeszcze się nie zorientował. A potem dziewczynki się podrapały…
⚫
<!-- === Mk V === -->

⚫
=== Mk V ===
Gdy Gillan po raz kolejny uciekł z zespołu po bójce, „Choleryk” sprowadził [[Joe Lynn Turner|znajomego z Tęczy]]. Nowy wokalista starał się udawać <del>wycie i stękanie</del> Gillana, jednak średnio mu to wychodziło i fani uznali płytę <del>Murzyni i Biali</del> [[Slaves and Masters]] za jedną ze słabszych<ref>mimo że skład zespołu był w 80% [[tró]]</ref>.


=== Mk IIc ===
=== Mk IIc ===
[[Plik:TheBattleRagesOn.jpg|thumb|200px|Smoki to [[alegoria]] Ritchiego i Gillana podczas nagrań albumu]]
[[Plik:TheBattleRagesOn.jpg|thumb|200px|Smoki to [[alegoria]] Ritchiego i Gillana podczas nagrań albumu]]
Ze względu na to, że nikt nie chciał już słuchać składu innego niż jedyny właściwy, Ritchie ściągnął Gillana z powrotem. Efekt był taki, że muzycy nawiązali do [[The Battle Rages On...|tytułu albumu]] i po długich próbach wzajemnego zadźgania się łyżkami Blackmore poszedł grać [[Blackmore's Night|gdzieś, gdzie obowiązują zasady BHP]].
Ze względu na to, że nikt nie chciał już słuchać składu innego niż jedyny właściwy, Ritchie ściągnął Gillana z powrotem. Efekt był taki, że muzycy nawiązali do tytułu albumu ''The Battle Rages On…'' i po długich próbach wzajemnego zadźgania się łyżkami Blackmore poszedł grać [[Blackmore's Night|gdzieś, gdzie obowiązują zasady BHP]].
<!-- === Mk VI === -->
<!-- === Mk VI === -->
⚫
<!-- === Mk VII i VIII === -->


=== Mk VII i VIII ===
== Zobacz też ==
* [[Ian Gillan]]
Ten skład potrwał trochę dłużej, aż osiem lat. Po zakończeniu trasy, zamiast Satrianiego, gitarzystą został Steve Morse. W 2002 Jon Lord nareszcie zauważył, że nie ma go na płytach i odszedł w konfuzji. Znaleziono mu zastępstwo w postaci Dona Aireya, który znęca się nad klawiszami do dziś. Obecny skład gra już wyjątkowo długo, więc w każdej chwili można się spodziewać, że ktoś w końcu wyleci.
* [[Ritchie Blackmore]]

* [[Rainbow]]
== Skład ==
=== Obecny ===
* '''[[Ian Gillan]]''' (1969–1973, 1984–1989, 1992–) – darcie mordy (standard), plucie w mikrofon, okazjonalne popiskiwanie harmonijką.
* '''Steve Morse''' (1994–) – zastąpił Satrianiego i Blackmore'a po przygodach w Kansas (zespole, nie stanie).
* '''Roger Glover''' (1969–1973, 1984–) – ten, który zabronił Lordowi angażować w koncerty orkiestrę Polskiego Radia (inne źródła podają, że to Blackmore pokonał Jona, ale co tam).
* '''[[Ian Paice]]''' (1968–1976, 1984–) – niezły napierdalacz, znaczy się, perkusista. Jako, że jest perkusistą, to stoi z tyłu i bardziej w oczy rzuca się wielki bęben Pearla, niż on sam. Przez te wszystkie lata jedyny stały członek zespołu (co daje mu pełne prawa do nazwy Deep Purple).
* '''Don Airey''' (2001–) – jedyny klawiszowiec mogący zastąpić bez kompleksów Jona Lorda. I wziął i zastąpił.

=== Byli członkowie ===
* '''Rod Evans''' (1968–1969) – wokalizował sobie, takie pierdololo. Jego niewątpliwym osiągnięciem było zaśpiewanie Hey Joe lepiej od [[Jimi Hendrix|Hendrixa]]. Po Mk go nie chcieli, więc sobie poszedł.
* '''David Coverdale''' (1973–1976) – przypałętał się z ''Butterfly Ball'', solowej płyty Glovera, gdzie śpiewał na kilku nagraniach. Przyczyna odejścia Blackmore'a z Deep Purple.
* '''Joe Lynn Turner''' (1989–1991) – przylazł za Blackmorem z [[Rainbow]], był więc trendy, ale nie podobał się się wytwórni, więc szybko pożegnał się z zespołem.
* '''[[Ritchie Blackmore]]''' (1968–1975, 1984–1993) – wiosło. Niezły z niego choleryk, chociaż solówki niezłe odwala. Był obecny w Mark I, II, III i V. Nie lubił się z Ianem Gillianem, więc panowie często kradli sobie frytki i smarowali keczupem.
* '''Tommy Bolin''' (1975–1976) – gitarzysta, podobno. W zasadzie nie wiadomo, bo nie istnieją żadne płyty z jego udziałem.
* '''Joe Satriani''' (1993–1994) – [[solowy wymiatacz]], który zastąpił na jednej trasie koncertowej Blackmore'a.
* '''Nick Simper''' (1968–1969) – pierwszy basista, który nie wyrył się w żaden sposób w pamięci fanów, gdyż został szybko zastąpiony przez Glovera.
* '''Glenn Hughes''' (1973–1976) – śpiewający basista. Szybko pożegnał się z Deep Purple, a potem nagrał parę płyt z Tonym Iommim.
* '''Jon Lord''' (1968–1976, 1984–2002) – Podobno jeden z lepszych klawiszowców. Najbardziej lubił palić papierosy gdy nikt nie patrzy. Poszedł sobie, gdy zorientował się, że od pewnego czasu na płytach nie ma już klawiszy, a zespół koncerty gra bez niego. Zafascynowany muzyką klasyczną, często przemycał [[Jan Sebastian Bach|utwory Bacha]] na koncerty.

== Dyskografia ==

=== Mk I ===
* ''Shades of Deep Purple'' (wrzesień 1968) – jedyny album Purpli zawierający [[cover|covery]]. Jak wiadomo granie coverów jest najprostszą drogą do sukcesu, więc podbili tym świat.
* ''The Book of Taliesyn'' (grudzień 1968) – kontynuujemy granie coverów, utwory własne zajmują już jednak większą część płyty, co można uznać za sukces.
* ''Deep Purple'' (listopad 1969) – tylko jeden cover (!). Od razu widoczny stał się spadek popularności, którego następstwem były zmiany personalne.
=== Mk IIa ===
* ''[[Deep Purple in Rock]]'' (czerwiec 1970) – przyszedł Ian Gillan i zagonił zespół do roboty. Od tego czasu <del>nie grają już coverów</del> nie przyznają się już do grania coverów, a album ten stał się przyczynkiem wielkiej sławy.
* ''[[Fireball]]'' (wrzesień 1971) – album zawiera głównie reedycje piosenek zz trzech pierwszych albumów, tyle że z Gillanem. Widocznie kompozytorski zapał zespołu wyczerpał się przy poprzednim dziele, a kasę trzeba było przecież trzepać.
* ''[[Machine Head]]'' (marzec 1972) – zawiera ''Smoke on the Water''. Reszta jest milczeniem.
* ''Who Do We Think We Are'' (luty 1973) – <del>''Myślimy kim jesteśmy''</del> ''Jesteśmy kim myślimy, że jesteśmy'', a jesteśmy kobietą z Tokio.

=== Mk III ===
* ''[[Burn]]'' (luty 1974) – debiut Coverdale'a na poważnym wydawnictwie, dlatego w śpiewaniu pomaga mu Glenn Hughes. Fani rozczarowani brakiem Gillana grozili podobno masowymi samobójstwami. Wycofali się jednak z tego, gdy Blackmore powiedział: „A róbta co chceta”.
* ''Stormbringer'' (grudzień 1974) – drugi album z Coverdalem. Blackmore był w tym czasie zajęty zakładanie [[Rainbow|Tęczy]], więc jest stosunkowo mało produktywny.
=== Mk IV ===
* ''Come Taste the Band'' (październik 1975) – a takie byle co, wymuszone przez Coverdale'a.
=== Mk IIb ===
* ''Perfect Strangers'' (listopad 1984) – powrót po latach spowodowany spadkiem popularności Rainbow i próbą wstrzyknięcia Gillanowi dawki heroiny przez Tony'ego Iommiego podczas Born Again Tour.
* ''The House of Blue Light'' (styczeń 1987) – drugi album, po którym dziewczynki znowu się podrapały i Gillan wyleciał z zespołu.
=== Mk V ===
* ''Slaves & Masters'' (październik 1990) – znowu brak Gillana, tym samym album wielkiej popularności nie zdobył.
=== Mk IIc ===
* ''The Battle Rages On...'' (lipiec 1993) – powrót Iana do zespołu. Tytuł nawiązuje do zwyczajów muzyków podczas nagrywania płyty. Ian Gillan próbował na przykład zadźgać Blackmore'a nożem, a gdy zabroniono przynosić do studia ostrych narzędzi spróbował tego samego łyżką.
=== Mk VII ===
* ''Purpendicular'' (luty 1996) – wywalono Ritchiego, ale jego styl pozostał, więc album sprzedawał się dobrze.
* ''Abandon'' (maj 1998) – tu muzyka zaczęła powoli zmierzać do ukochanego przez Gillana jazz-rocka.
⚫
=== Mk VIII ===
* ''Bananas'' (sierpień 2003) – wszyscy kochamy banany.
* ''Rapture of the Deep'' (październik 2005) – jazz-rock. Jeśli lubisz starych Deep Purple i własne życie nie słuchaj tego pod żadnym pozorem.
* ''Now What?!'' (kwiecień 2013) – ''Co teraz?!''
* ''Infinite'' (kwiecień 2017) – niekończący się album, jak z resztą mówi tytuł.


{{przypisy}}
{{przypisy}}

Aktualna wersja na dzień 17:54, 6 sie 2020

Steve Morse, obecny wioślarz DP
Stare dziady. Na emeryturę!

Deep Purple – angielski brytyjski zespół założony w 1968. Razem z Led Zeppelin i Black Sabbath są uznawani za pionierów metalu, mimo że grali co najwyżej hard rock z domieszką idiotycznych melodyjek.

Historia[edytuj • edytuj kod]

Historia grupy była bardzo burzliwa i z tego powodu składom trzeba było przydzielić numery, aby sami członkowie się w tym nie pogubili.

Skład Mk I[edytuj • edytuj kod]

Swoją działalność „fioletowi” rozpoczęli od pokazania odcieni ciemnej purpury głębokiego fioletu, następnie napisali książkę[1] i nagrali album Deep Purple, żeby nikt nie miał wątpliwości, kto gra taki szajs. W 1969 r. z zespołu wylecieli ci dwaj, których nie znasz i zostali zastąpieni basistą, którego słychać oraz Gillanem.

Mk II[edytuj • edytuj kod]

Ten skład był później dwukrotnie reaktywowany, bo fani nie chcieli słuchać czegoś co nie było tró. W tym czasie DP odwiedzili Mount Rushmore, po czym udawali ognistą kulę oraz głowicę maszyny i w końcu nie mogąc się zdecydować kim są wydali album Who Do We Think We Are. Na czterech albumach z tego okresu DP wyprodukowali trochę śmiesznych melodyjek i hard rocka[2], a ich reputację ratują tylko Child in Time i Smoke on the Water.

Mk III[edytuj • edytuj kod]

W tym okresie chłopcy nauczyli się śpiewać z uśmiechem o paleniu się i zagładzie, a procent debilnych melodyjek w utworach odrobinę zmalał. Niestety dwóch płytach główny szarpidrut wkurzony tym, że nie ma na kim się wyżywać założył własny zespół.

Mk IV[edytuj • edytuj kod]

Po rozwiązaniu zespołu przez Blackmore'a reszta jakimś cudem dostała prawa do nazwy i po znalezieniu jakiegoś lipnego gitarzysty nagrała jeden album. Muzyka nie jest nawet warta wspominania, bo wtedy zawartość Deep Purple w Deep Purple wynosiła tylko 40% przez to nie była tró i kvlt.

Pustka 1976–1984[edytuj • edytuj kod]

Strohballen.gif

Mk IIb[edytuj • edytuj kod]

Spadająca popularność Rainbow i nieudana współpraca Gillana z Black Sabbath (Ian odszedł z zespołu po tym, jak w połowie Born Again Tour Tony Iommi chciał mu wstrzyknąć działkę heroiny) skłoniły obu liderów do wznowienia działalności. Reaktywowali się, grali w miarę zgodnie, nie licząc ustawicznych bójek. Nagrali dwie płyty, w którym wrócili do źródeł, czyli debilnych melodyjek. Dowodem na to jest singiel Perfect Strangers. No i klawiszy nie było słychać, choć Lord jeszcze się nie zorientował. A potem dziewczynki się podrapały…

Mk IIc[edytuj • edytuj kod]

Smoki to alegoria Ritchiego i Gillana podczas nagrań albumu

Ze względu na to, że nikt nie chciał już słuchać składu innego niż jedyny właściwy, Ritchie ściągnął Gillana z powrotem. Efekt był taki, że muzycy nawiązali do tytułu albumu The Battle Rages On… i po długich próbach wzajemnego zadźgania się łyżkami Blackmore poszedł grać gdzieś, gdzie obowiązują zasady BHP.

Zobacz też[edytuj • edytuj kod]

Przypisy

  1. ↑ Szatańska Wikipedia błędnie nazywa ją albumem
  2. ↑ Nazywanego heavy metalem w rozmowie z fanami innych zespołów
Źródło: „https://nonsa.pl/index.php?title=Deep_Purple&oldid=1690477”