Deep Purple: Różnice pomiędzy wersjami
Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
(Ian Paice i Jon Lord to 40% Tró Deep Purple.) |
|||
| (Nie pokazano 46 wersji utworzonych przez 28 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik: |
[[Plik:Arrow Festival8 Deep Purple-6.JPG|thumb|250px|Steve Morse, obecny wioślarz DP]] |
||
[[Plik:Deep Purple in 2004.jpg|thumb |
[[Plik:Deep Purple in 2004.jpg|thumb|200px|Stare dziady. Na emeryturę!]] |
||
__NOTOC__ |
|||
'''Deep Purple''' – <del>angielski</del> brytyjski zespół założony w [[1968]]. Razem z [[Led Zeppelin]] i [[Black Sabbath]] są uznawani za pionierów [[metal (muzyka)|metalu]], mimo że grali co najwyżej [[hard rock]] z domieszką idiotycznych melodyjek. |
|||
| ⚫ | |||
{{t|Deep Purple}}zespół [[hardrock]]owy założony, jakby kogoś to interesowało, 20 kwietnia 1968 roku. |
|||
Historia grupy była bardzo burzliwa i z tego powodu składom trzeba było przydzielić numery, aby sami członkowie się w tym nie pogubili. |
|||
Pamiętnego dnia 1 maja 2009 zespół rozpoczął swą legendarną trasę koncertową we [[Wrocław]]iu. |
|||
| ⚫ | |||
=== Skład Mk I === |
=== Skład Mk I === |
||
Swoją działalność „fioletowi” rozpoczęli od pokazania odcieni <del>ciemnej purpury</del> głębokiego fioletu, następnie napisali książkę<ref>Szatańska [[Wikipedia]] błędnie nazywa ją albumem</ref> i nagrali album ''Deep Purple'', żeby nikt nie miał wątpliwości, kto gra taki szajs. W 1969 r. z zespołu wylecieli [[Rod Evans|ci dwaj]], [[Nick Simper|których nie znasz]] i zostali zastąpieni [[Roger Glover|basistą, którego słychać]] oraz [[Ian Gillan|Gillanem]]. |
|||
Grali jakieś pierdoły bliskie [[disco polo]], ale w tamtym okresie każdy zespół bez klawiszy był do dupy. Skład był następujący: |
|||
*{{t|Rod Evans}}wokalizował sobie, takie pierdololo. Jego niewątpliwym osiągnięciem było zaśpiewanie Hey Joe lepiej od [[Jimi Hendrix|Hendrixa]]. Po Mk go nie chcieli, więc sobie poszedł. |
|||
*{{t|[[Ritchie Blackmore]]}}wiosło. Niezły z niego choleryk, chociaż solówki niezłe odwala. Był obecny w Mark I, II, III i V. Nie lubił się z Ianem Gillianem, więc panowie często kradli sobie frytki i smarowali keczupem. |
|||
*{{t|[[Jon Lord]]}}wirtuoz Hammonda i Casio. Mimo, że klawisze nie są zbyt hardrockowe, temu gościowi wyszło to nieźle. Podobno jeden z lepszych klawiszowców. Poszedł sobie, gdy zorientował się, że od pewnego czasu na płytach nie ma już klawiszy, a zespół koncerty gra bez niego. |
|||
*{{t|Nick Simper}}taa... |
|||
*{{t|[[Ian Paice]]}}niezły napierdalacz, znaczy się, perkusista. Jako, że jest perkusistą, to stoi z tyłu i bardziej w oczy rzuca się wielki bęben Pearla, niż on sam. |
|||
W tym składzie nagrali trzy płyty, takie progresywne, ale w 1969 ci, których tutaj nie olinkowano, zostali wypieprzeni, a na ich miejsce przyszli [[Ian Gillan]] i [[Roger Glover]]. Tak powstało ''Deep Purple Mark II''. |
|||
=== Mk II === |
=== Mk II === |
||
Ten skład był później dwukrotnie reaktywowany, bo fani nie chcieli słuchać czegoś co nie było [[tró]]. W tym czasie DP odwiedzili [[Mount Rushmore]], po czym udawali ognistą kulę oraz głowicę maszyny i w końcu nie mogąc się zdecydować kim są wydali album ''Who Do We Think We Are''. Na czterech albumach z tego okresu DP wyprodukowali trochę śmiesznych melodyjek i hard rocka<ref>Nazywanego [[metal (muzyka)|heavy metalem]] w rozmowie z fanami [[Led Zeppelin|innych]] [[Black Sabbath|zespołów]]</ref>, a ich reputację ratują tylko ''Child in Time'' i ''Smoke on the Water''. |
|||
Ten skład ma trzy wersje, ten działał od 1969 do 1973, i jest tym najbardziej [[Kvlt]]. Gdy w 1970 wydali płytę In Rock, wpisali się w hard rocka swoimi niepowtarzalnie prostackimi melodiami i deblinymi tekstami. Następnie kontynuowali uwstecznianie się aż do ostatecznego etapu, ''Space Truckin''. Nagrali wtedy też koncert z orkiestrą – co by [[Metallica]] później po nich zrzynała. W zasadzie, to można by sobie odpuścić pisanie o tym składzie, ale jak już trzeba to proszę: |
|||
*{{t|Ian Gillan}}darcie mordy (standard), plucie w mikrofon, rozwalanie basówek Glovera na Hammondzie Lorda. Na koncertach właściwie nic nie robi, bo i po co skoro zagłusza go orkiestra Polskiego Radia ściągnięta przez [[Jon Lord|Pana Od Hammonda]]. |
|||
*{{t|Ritchie Blackmore}}ten osobnik zmienił się całkowicie przez kilka epok Purpli. Kupił sobie nowego [[Fender|Złomrexa]], którego rozjechał walcem na koncercie na ulicy podczas robót drogowych. |
|||
*{{t|Jon Lord}}hammond, casio, roland (rzadziej). Najbardziej lubi palić papierosy gdy nikt nie patrzy. Jego wrogiem jest Roger Glover, ponieważ jego basówki zawsze lądują na hammondzie Lorda, a przyjacielem Ian Gillan, bo rozwala Gloverowi basówki (co prawda na klawiszu Lorda, ale to się nie liczy). |
|||
*{{t|Roger Glover}}ten, który zabronił Lordowi angażować w koncerty orkiestrę Polskiego Radia (inne źródła podają, że to Blackmore pokonał Jona, ale co tam). |
|||
=== Mk III === |
=== Mk III === |
||
W tym okresie chłopcy nauczyli się śpiewać z uśmiechem o ''paleniu się'' i ''zagładzie'', a procent debilnych melodyjek w utworach odrobinę zmalał. Niestety dwóch płytach główny szarpidrut wkurzony tym, że nie ma [[Ian Gillan|na kim się wyżywać]] założył [[Rainbow|własny zespół]]. |
|||
W końcu Blackmore wypieprzył Gillana, a ten założył własną bandę pod zmyślną nazwą , [[Ian Gillan Band (zespół muzyczny)|Ian Gillan Band]] (to się chłopak wysilił). W 1983 nagrał nawet płytę z [[Black Sabbath]], ale że nie chciał zjadać zwierzątek, to odszedł (wg niektórych plotek wywalił go Blackmore). Glover też odszedł (ale nie z BS), bo był skrycie zakochany w Gillanie. Do DP wrócił w Mk IIb, kiedy chwilowo się pogodzili. Mk III nagrało dwie płyty, takie nawet niezłe, ale potem odszedł Blackmore i rozwiązał zespół, ale ten dalej istniał. |
|||
=== Mk IV === |
=== Mk IV === |
||
Po rozwiązaniu zespołu przez Blackmore'a reszta jakimś cudem dostała prawa do nazwy i po znalezieniu [[Tommy Bolin|jakiegoś lipnego gitarzysty]] nagrała jeden album. Muzyka nie jest nawet warta wspominania, bo wtedy zawartość Deep Purple w Deep Purple wynosiła tylko 40% przez to nie była [[tró]] i [[kult|kvlt]]. |
|||
Toto nie jest warte wzmianki, nawet nie wiadomo jakim cudem ci goście mieli prawa do nazwy, bo tylko 2 na 5 członków zespołu było założycielami. Jako, że reszta kłóciła się i procesowała, udało się im przemycić jedną płytę, a potem, w 1975 się rozwiązali, bo uznali że to ''[[Jasiu Śmietana|bez sęsu]]''. |
|||
=== Pustka |
=== Pustka 1976–1984 === |
||
[[Plik:strohballen.gif]] |
[[Plik:strohballen.gif]]<br /> |
||
=== Mk IIb === |
=== Mk IIb === |
||
Spadająca popularność Rainbow i nieudana współpraca Gillana z [[Black Sabbath]] (Ian odszedł z zespołu po tym, jak w połowie Born Again Tour Tony Iommi chciał mu wstrzyknąć działkę heroiny) skłoniły obu liderów do wznowienia działalności. Reaktywowali się, grali w miarę zgodnie, nie licząc ustawicznych bójek. Nagrali dwie płyty, w którym wrócili do źródeł, czyli debilnych melodyjek. Dowodem na to jest singiel ''Perfect Strangers''. No i klawiszy nie było słychać, choć Lord jeszcze się nie zorientował. A potem dziewczynki się podrapały… |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
[[Plik:TheBattleRagesOn.jpg|thumb|200px|Smoki to [[alegoria]] Ritchiego i Gillana podczas nagrań albumu]] |
|||
Ze względu na to, że nikt nie chciał już słuchać składu innego niż jedyny właściwy, Ritchie ściągnął Gillana z powrotem. Efekt był taki, że muzycy nawiązali do tytułu albumu ''The Battle Rages On…'' i po długich próbach wzajemnego zadźgania się łyżkami Blackmore poszedł grać [[Blackmore's Night|gdzieś, gdzie obowiązują zasady BHP]]. |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
== Zobacz też == |
|||
* [[Ian Gillan]] |
|||
Wiadomo, że taka maniana długo nie potrwa, toteż po 5 latach Gillan znowu dał se siana. Wrócił tylko po to, żeby wypieprzyć Blackmore'a, a na jego miejsce wcisnąć [[Joe Satriani|Satrianiego]]. Satriani poszedł sobie po roku, bo zespół go ''krępował''. |
|||
* [[Ritchie Blackmore]] |
|||
* [[Rainbow]] |
|||
{{przypisy}} |
|||
| ⚫ | |||
Ten skład potrwał trochę dłużej, aż osiem lat, co jest rekordem. Lecz w 2002 John Lord nareszczie zauważył, że nie ma go na płytach i odszedł w konfuzji. Generalnie przez długi czas zawichrowanej histori zespołu artyści wchodzili w przeróżne kombinacje, dołączali do różnych innych zespołów, także trzeba mieć łeb na karku, aby się w tym połapać. |
|||
| ⚫ | |||
== Dyskografia == |
|||
[[da:Deep Purple]] |
|||
| ⚫ | |||
[[en:Deep Purple]] |
|||
*''Shades of Deep Purple'' (wrzesień 1968) – jedyny album Purpli zawierający [[cover]]y. Jak wiadomo granie coverów jest najprostszą drogą do sukcesu, więc podbili tym świat. |
|||
[[es:Deep Purple]] |
|||
*''The Book of Taliesyn'' (grudzień 1968) – kontynuujemy granie coverów, utwory własne zajmują już jednak większą część płyty, co można uznać za sukces. |
|||
[[fi:Deep Purple]] |
|||
*''Deep Purple'' (listopad 1969) – tylko jeden cover (!). Od razu widoczny stał się spadek popularności, którego następstwem były zmiany personalne. |
|||
[[it:Deep Purple]] |
|||
===Mk IIa=== |
|||
[[pt:Deep Purple]] |
|||
*''Deep Purple in Rock'' (czerwiec 1970) – przyszedł Ian Gillan i zagonił zespół do roboty. Od tego czasu nie grają już coverów, a album ten stał się przyczynkiem wielkiej sławy. |
|||
*''Fireball'' (wrzesień 1971) – album zawiera głównie reedycje piosenek zz trzech pierwszych albumów, tyle że z Gillanem. Widocznie kompozytorski zapał zespołu wyczerpał się przy poprzednim dziele, a kasę trzeba było przecież trzepać. |
|||
*''Machine Head'' (marzec 1972) – zawiera ''Smoke on the Water''. Reszta jest milczeniem. |
|||
*''Who Do We Think We Are'' (luty 1973) – <s>''Myślimy kim jesteśmy''</s> ''Jesteśmy kim myślimy, że jesteśmy'', a jesteśmy kobietą z Tokio. |
|||
===Mk III=== |
|||
*''Burn'' (luty 1974) – debiut Coverdale'a na poważnym wydawnictwie, dlatego w śpiewaniu pomaga mu Glenn Hughes. Fani rozczarowani brakiem Gillana grozili podobno masowymi samobójstwami. Wycofali się jednak z tego, gdy Blackmore powiedział: „A róbta co chceta”. |
|||
*''Stormbringer (grudzień 1974) – drugi album z Coverdalem. Blackmore był w tym czasie zajęty zakładanie [[Rainbow|Tęczy]], więc jest stosunkowo mało produktywny. |
|||
===Mk IV=== |
|||
*''Come Taste the Band'' (październik 1975) – a takie byle co, wymuszone przez Coverdale'a. |
|||
===Mk IIb=== |
|||
*''Perfect Strangers'' (listopad 1984) – powrót po latach spowodowany spadkiem popularności Rainbow i próbą wstrzyknięcia Gillanowi dawki heroiny przez Tony'ego Iommiego podczas Born Again Tour. |
|||
*''The House of Blue Light'' (styczeń 1987) – drugi album, po którym dziewczynki znowu się podrapały i Gillan wyleciał z zespołu. |
|||
| ⚫ | |||
*''Slaves & Masters'' (październik 1990) – znowu brak Gillana, tym samym album wielkiej popularności nie zdobył. |
|||
| ⚫ | |||
*''The Battle Rages On...'' (lipiec 1993) – powrót Iana do zespołu. Tytuł nawiązuje do zwyczajów muzyków podczas nagrywania płyty. Ian Gillan próbował na przykład zadźgać Blackmore'a nożem, a gdy zabroniono przynosić do studia ostrych narzędzi spróbował tego samego łyżką. |
|||
===Mk VII=== |
|||
*''Purpendicular'' (luty 1996) – wywalono Ritchiego, ale jego styl pozostał, więc album sprzedawał się dobrze. |
|||
*''Abandon'' (maj 1998) – tu muzyka zaczęła powoli zmierzać do ukochanego przez Gillana jazz-rocka. |
|||
Mk VIII |
|||
*''Bananas'' (sierpień 2003) – wszyscy kochamy banany. |
|||
*''Rapture of the Deep'' (październik 2005) – jazz-rock. Jeśli lubisz starych Deep Purple i własne życie nie słuchaj tego pod żadnym pozorem. |
|||
[[Kategoria:Angielskie zespoły|Deep Purple]] |
|||
| ⚫ | |||
Aktualna wersja na dzień 17:54, 6 sie 2020
Deep Purple – angielski brytyjski zespół założony w 1968. Razem z Led Zeppelin i Black Sabbath są uznawani za pionierów metalu, mimo że grali co najwyżej hard rock z domieszką idiotycznych melodyjek.
Historia[edytuj • edytuj kod]
Historia grupy była bardzo burzliwa i z tego powodu składom trzeba było przydzielić numery, aby sami członkowie się w tym nie pogubili.
Skład Mk I[edytuj • edytuj kod]
Swoją działalność „fioletowi” rozpoczęli od pokazania odcieni ciemnej purpury głębokiego fioletu, następnie napisali książkę[1] i nagrali album Deep Purple, żeby nikt nie miał wątpliwości, kto gra taki szajs. W 1969 r. z zespołu wylecieli ci dwaj, których nie znasz i zostali zastąpieni basistą, którego słychać oraz Gillanem.
Mk II[edytuj • edytuj kod]
Ten skład był później dwukrotnie reaktywowany, bo fani nie chcieli słuchać czegoś co nie było tró. W tym czasie DP odwiedzili Mount Rushmore, po czym udawali ognistą kulę oraz głowicę maszyny i w końcu nie mogąc się zdecydować kim są wydali album Who Do We Think We Are. Na czterech albumach z tego okresu DP wyprodukowali trochę śmiesznych melodyjek i hard rocka[2], a ich reputację ratują tylko Child in Time i Smoke on the Water.
Mk III[edytuj • edytuj kod]
W tym okresie chłopcy nauczyli się śpiewać z uśmiechem o paleniu się i zagładzie, a procent debilnych melodyjek w utworach odrobinę zmalał. Niestety dwóch płytach główny szarpidrut wkurzony tym, że nie ma na kim się wyżywać założył własny zespół.
Mk IV[edytuj • edytuj kod]
Po rozwiązaniu zespołu przez Blackmore'a reszta jakimś cudem dostała prawa do nazwy i po znalezieniu jakiegoś lipnego gitarzysty nagrała jeden album. Muzyka nie jest nawet warta wspominania, bo wtedy zawartość Deep Purple w Deep Purple wynosiła tylko 40% przez to nie była tró i kvlt.
Pustka 1976–1984[edytuj • edytuj kod]
Mk IIb[edytuj • edytuj kod]
Spadająca popularność Rainbow i nieudana współpraca Gillana z Black Sabbath (Ian odszedł z zespołu po tym, jak w połowie Born Again Tour Tony Iommi chciał mu wstrzyknąć działkę heroiny) skłoniły obu liderów do wznowienia działalności. Reaktywowali się, grali w miarę zgodnie, nie licząc ustawicznych bójek. Nagrali dwie płyty, w którym wrócili do źródeł, czyli debilnych melodyjek. Dowodem na to jest singiel Perfect Strangers. No i klawiszy nie było słychać, choć Lord jeszcze się nie zorientował. A potem dziewczynki się podrapały…
Mk IIc[edytuj • edytuj kod]
Smoki to alegoria Ritchiego i Gillana podczas nagrań albumu
Ze względu na to, że nikt nie chciał już słuchać składu innego niż jedyny właściwy, Ritchie ściągnął Gillana z powrotem. Efekt był taki, że muzycy nawiązali do tytułu albumu The Battle Rages On… i po długich próbach wzajemnego zadźgania się łyżkami Blackmore poszedł grać gdzieś, gdzie obowiązują zasady BHP.
