Język włoski: Różnice pomiędzy wersjami
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to 94.173.9.155. Ofiarą rewertu jest 212.2.96.15.) |
|||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
W języku włoskim nie ma takich drobnych [[Litera|liter]] jak „[[j]]”, „[[k]]”, „[[w]]”, „[[x]]” oraz „[[y]]”. |
W języku włoskim nie ma takich drobnych [[Litera|liter]] jak „[[j]]”, „[[k]]”, „[[w]]”, „[[x]]” oraz „[[y]]”. |
||
Język włoski jest językiem [[poeta|poetów]], [[artysta|artystów]], zakochanych i innych odszczepieńców |
Język włoski jest językiem [[poeta|poetów]], [[artysta|artystów]], zakochanych i innych odszczepieńców. |
||
Nauka włoskiego jest niezwykle prosta, występuje w nim wiele słów znaczących w innych językach dokładnie to samo (np. tappeto–dywan, divano–kanapa, bagno-łazienka, colazione–śniadanie, cipolla-cebula, cara-droga (o kobiecie), carne-mięso, caldo–ciepły, curva-zakręt, tibia-piszczel itd.) |
Nauka włoskiego jest niezwykle prosta, występuje w nim wiele słów znaczących w innych językach dokładnie to samo (np. tappeto–dywan, divano–kanapa, bagno-łazienka, colazione–śniadanie, cipolla-cebula, cara-droga (o kobiecie), carne-mięso, caldo–ciepły, curva-zakręt, tibia-piszczel itd.) |
||
Język włoski stworzyli ludzie, którzy nie potrafili mówić poprawnie po [[język łaciński|łacinie]]. Wymieszali zatem łacinę, [[dialekt]]y [[Celtowie|celtyckie]] i [[Germanie|germańskie]] i z tego powstał tzw. [[kundel|pidżin]], znany dziś pod nazwą ''języka włoskiego''. Od teraz nie mamy „piccusa”, a [[pizza|pizzę]]. |
Język włoski stworzyli ludzie, którzy nie potrafili mówić poprawnie po [[język łaciński|łacinie]]. Wymieszali zatem łacinę, [[dialekt]]y [[Celtowie|celtyckie]] i [[Germanie|germańskie]] i z tego powstał tzw. [[kundel|pidżin]], znany dziś pod nazwą ''języka włoskiego''. Od teraz nie mamy „piccusa”, a [[pizza|pizzę]]. |
||
Słowa w języku tym tworzy się (z wyjątkiem powyższych wyjątków) bardzo prosto. Należy dodać przed słowem rodzajnik „il”, „la” lub „lo” oraz uzgodnić końcówkę, np. Il cwaniako, la książka, il distorsia temporale di kontinuum czasoprzestrzeno, il kotlet. |
|||
Najpowszechniejszymi czasownikami są: broware (pić), colgare (myć zęby, w drugiej osobie liczby mnogiej: colgate), sprechare (mówić, czyt. szprechare), suchare (żartować, także strassburgerare) oraz myćgare (myć gary). |
|||
Czasowniki się odmienia, ale nie ma sensu podawać schematu, bo i tak większość to wyjątki. Stąd też u wielu osób które muszą uczyć się włoskiego występują następujące myśli: |
|||
*„zaraz zwymiotuję” |
|||
*„strzelę se w łeb” |
|||
*„ja pietruszę...” |
|||
Objawy te spowodowane są efektem psychologicznym wynikającym z uczucia przytłoczenia ilością wyjątków. |
|||
Wersja z 09:00, 22 sty 2012
Język włoski (wł. L'italiano) – popularny na świecie język romański. Wymowa i pismo jest identyczne jak w łacinie Występuje we Włoszech, San Marino, Watykanie, Szwajcarii i na mało znaczącej Istrii.
W języku włoskim nie ma takich drobnych liter jak „j”, „k”, „w”, „x” oraz „y”.
Język włoski jest językiem poetów, artystów, zakochanych i innych odszczepieńców.
Nauka włoskiego jest niezwykle prosta, występuje w nim wiele słów znaczących w innych językach dokładnie to samo (np. tappeto–dywan, divano–kanapa, bagno-łazienka, colazione–śniadanie, cipolla-cebula, cara-droga (o kobiecie), carne-mięso, caldo–ciepły, curva-zakręt, tibia-piszczel itd.)
Język włoski stworzyli ludzie, którzy nie potrafili mówić poprawnie po łacinie. Wymieszali zatem łacinę, dialekty celtyckie i germańskie i z tego powstał tzw. pidżin, znany dziś pod nazwą języka włoskiego. Od teraz nie mamy „piccusa”, a pizzę.
