IP over Avian Carriers

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
Supernowoczesne łącze o wysokiej przepustowości

IP over Avian Carriers (ang. IP przenoszone drogą ptasią) – ważny standard sieciowy wprowadzony w 1990 roku. Zrewolucjonizował sposób przesyłania danych w Internecie i obecnie jest dominującym standardem komunikacji na duże odległości.

Opis standardu[edytuj • edytuj kod]

Wysokie natężenie pola gołębiowego

W przeciwieństwie do standardu TCP/IP, gdzie ramka może ważyć najwyżej 64KB, w IPoAC masa pojedynczej ramki waha się w zakresie 238–302 gram. Jako nośnik transmisji wykorzystuje się przede wszystkim pole oddziaływań ptaszych w paśmie gołębiowym. Interferencje z innymi pasmami (na przykład z pasmem sokolim i orlim) zdarzają się, jednak przesłuch i interferencje w obszarze pasma gołębiowego są rzadkością. Sieć ma topologię grafu o niemalże nieskończonej ilości wierzchołków, zanurzonego w przestrzeni z odległością między wierzchołkami równą długości Plancka.

Nieprzewidziana interferencja

Pakiety w sieci poruszają się autonomicznie i w większości przypadków nie jest wymagany żaden protokół routingu. W przypadku zbliżenia się do siebie dwóch pakietów w sieci następuje automatyczne wyminięcie. W przypadku, gdy jeden pakiet jest dodatnio naładowany (oznaczenie fizyczne ♂), a drugi ujemnie (oznaczamy ♀), może dojść do interakcji, która powoduje emisję cząstek o zerowym ładunku (oznaczenie 🥚). Z czasem cząstki 🥚 ulegają samoczynnemu rozpadowi, w wyniku którego powstaje cząstka ♂ lub ♀. Tak powstałe cząstki mogą zostać wykorzystane do przesyłu danych.

Enkapsulacja jest możliwa przy użyciu tekturowych ramek. Znane są przypadki niechcianej enkapsulacji przez interferencję z pasmem sokolim. Niestety deenkapsulacja takich pakietów nie jest łatwa i zazwyczaj dochodzi przy tym do poważnego uszkodzenia zarówno danych, jak i samego medium. Standard wspiera adresy typu multicast, jednak wymaga to dostępu do urządzenia klonującego. Według wstępnych szacunków pierwsze interfejsy obsługujące adresy multicast pojawią się na rynku w roku 2142.

Quality of Service[edytuj • edytuj kod]

Pakietom można nadawać różne priorytety. Sposób priorytetyzacji zależy od implementacji, spotykane są systemy różnicowania kaloryczności pożywienia, etykietowania kodami kreskowymi, a nawet wypalania specjalnych znaków na pakietach. Niektóre z tych metod nie są akceptowane przez organizacje ochrony praw zwierząt. Przed wybraniem metody upewnij się, czy jest legalna w twoim regionie i skonsultuj się z weterynarzem lub farmaceutą.

Obsługa IPv6[edytuj • edytuj kod]

Poprawna obsługa protokołu IPv6 wymaga odpowiednio wyselekcjonowanego medium, ze względu na cięższe pakiety. Cząstki pasma gołębiowego muszą osiągnąć odpowiedni wiek, zanim będą w stanie bezproblemowo przenosić większe pakiety. Nie istnieje bezpośrednia liniowa zależność między wiekiem, a pojemnością, odpowiednie dane należy odczytywać z tablic centylowych.

Zagrożenia[edytuj • edytuj kod]

Utracony pakiet

Ataki DDoS[edytuj • edytuj kod]

IPoAC jest szczególnie narażone na ataki typu Distributed Denial of Service, które potrafią skutecznie unieruchomić ofiarę (dosłownie!). Skutkiem ubocznym dużego natężenia pola gołębiowego jest też gromadzenie się śmieciowych danych w okolicy, zwanych zwyczajowo guanem. Na szczęście przeprowadzenie skutecznego ataku DDoS wymaga bardzo dużych zasobów, dlatego nie należy się takich ataków zbytnio obawiać.

Wirusy[edytuj • edytuj kod]

W sieci typu IPoAC, która klasycznie nie zawiera firewalli, ani innych urządzeń kontrolujących ruch sieciowy, mogą się bardzo szybko rozprzestrzeniać niechciane fragmenty kodu, zwane patogenami. Najpopularniejszy z nich, o nazwie kodowej H5N1, potrafi siać zniszczenie w polu gołębiowym niszcząc za jednym zamachem całe pasma. W celu zapobieżenia zarażeniu, zaleca się instalowanie antywirusa.

Zobacz też[edytuj • edytuj kod]