Szablon:ANM/Poeta: Różnice pomiędzy wersjami
(nowa strona) |
M (Zamiana na szablon Skrót ANM (wprowadzanie SMW)) |
||
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Grzegorz z Sanoka-monument.jpg|right|150px|Typowy przykład pomnika wystawionego typowemu, nierealnemu wyobrażeniu o wizerunku poety klasyka]] |
|||
'''Poeta''' – osobnik w zaawansowanej trwałej fazie kontemplacyjnej, eremita, dusza towarzystwa, asceta, hedonista, autor [[wiersz]]y, psuj [[wers]]ów. Wiele teorii [[krytyka literacka|krytycznoliterackich]], a także sami poeci, spierają się co do natury swojego powołania: jedni twierdzą, że poetą się bywa i sztuką jest być nim niezbyt często; inni, że poetą w dobrym guście byłoby nie być, kiedy jest się nim nazbyt; jeszcze inni, że poetą się jest, tak, jak jest się [[lekarz]]em, a poezja to nieustanny ostry dyżur z przerzutami; kolejni, że poetą jest tylko ten, kto opanował [[poezja|poezję]] na tyle, że przestał jej potrzebować; ostatni, że poeta to ten, który umie [[plagiat|kraść]] pomysły innych poetów, a nie tylko je [[fuzja gatunków|pożyczać]] (ten wtedy jest poetą [[postmodernizm (literatura)|postmodernistycznym]], skazanym na nieradzenie sobie ze spuścizną starszych kolegów i koleżanek). |
'''Poeta''' – osobnik w zaawansowanej trwałej fazie kontemplacyjnej, eremita, dusza towarzystwa, asceta, hedonista, autor [[wiersz]]y, psuj [[wers]]ów. Wiele teorii [[krytyka literacka|krytycznoliterackich]], a także sami poeci, spierają się co do natury swojego powołania: jedni twierdzą, że poetą się bywa i sztuką jest być nim niezbyt często; inni, że poetą w dobrym guście byłoby nie być, kiedy jest się nim nazbyt; jeszcze inni, że poetą się jest, tak, jak jest się [[lekarz]]em, a poezja to nieustanny ostry dyżur z przerzutami; kolejni, że poetą jest tylko ten, kto opanował [[poezja|poezję]] na tyle, że przestał jej potrzebować; ostatni, że poeta to ten, który umie [[plagiat|kraść]] pomysły innych poetów, a nie tylko je [[fuzja gatunków|pożyczać]] (ten wtedy jest poetą [[postmodernizm (literatura)|postmodernistycznym]], skazanym na nieradzenie sobie ze spuścizną starszych kolegów i koleżanek). |
||
Poeta, podobnie jak jego [[czytelnik]], nie odznacza się szczególnym wyglądem. Patrzy tylko nieco uważniej – o tyle uważniej od innych, o ile bardziej inni skupieni są na patrzeniu na siebie nawzajem, przez co często czuje się wyobcowany, albo wpada na futryny i [[zwierzę]]ta poniżej pół metra wysokości w kłębie; potyka się też na nierównej nawierzchni, szczególnie na [[kot|kocich]] [[głowa|łbach]], ponieważ ceni mieszczańską kulturę i zabudowę. |
Poeta, podobnie jak jego [[czytelnik]], nie odznacza się szczególnym wyglądem. Patrzy tylko nieco uważniej – o tyle uważniej od innych, o ile bardziej inni skupieni są na patrzeniu na siebie nawzajem, przez co często czuje się wyobcowany, albo wpada na futryny i [[zwierzę]]ta poniżej pół metra wysokości w kłębie; potyka się też na nierównej nawierzchni, szczególnie na [[kot|kocich]] [[głowa|łbach]], ponieważ ceni mieszczańską kulturę i zabudowę. |
||
<noinclude> |
<noinclude>{{Skrót ANM|21|2006}}</noinclude> |
||
Aktualna wersja na dzień 12:32, 5 paź 2019
Poeta – osobnik w zaawansowanej trwałej fazie kontemplacyjnej, eremita, dusza towarzystwa, asceta, hedonista, autor wierszy, psuj wersów. Wiele teorii krytycznoliterackich, a także sami poeci, spierają się co do natury swojego powołania: jedni twierdzą, że poetą się bywa i sztuką jest być nim niezbyt często; inni, że poetą w dobrym guście byłoby nie być, kiedy jest się nim nazbyt; jeszcze inni, że poetą się jest, tak, jak jest się lekarzem, a poezja to nieustanny ostry dyżur z przerzutami; kolejni, że poetą jest tylko ten, kto opanował poezję na tyle, że przestał jej potrzebować; ostatni, że poeta to ten, który umie kraść pomysły innych poetów, a nie tylko je pożyczać (ten wtedy jest poetą postmodernistycznym, skazanym na nieradzenie sobie ze spuścizną starszych kolegów i koleżanek).
Poeta, podobnie jak jego czytelnik, nie odznacza się szczególnym wyglądem. Patrzy tylko nieco uważniej – o tyle uważniej od innych, o ile bardziej inni skupieni są na patrzeniu na siebie nawzajem, przez co często czuje się wyobcowany, albo wpada na futryny i zwierzęta poniżej pół metra wysokości w kłębie; potyka się też na nierównej nawierzchni, szczególnie na kocich łbach, ponieważ ceni mieszczańską kulturę i zabudowę.
