Immanuel Kant

Immanuel Kant za młodu.

Immanuel Kant (ur. 22 kwietnia 1724, zm. 12 lutego 1804) – niemiecki filozof najbardziej znany z faktu nieopuszczania swojej rodzinnej mieściny w trakcie swojego całego żywota. Autor wielu trudnych słów, takich jak: imperatyw kategoryczny. Jest na ustach wielu, głównie za sprawą przekleństw studentów filozofii, którzy nie mają pojęcia, o co właściwie geniuszowi chodziło. Podobno słowo immanencja pochodzi od jego imienia.

Kantowskie zdanie

Kantowskie zdanie – które łatwiej będzie zrozumień bez wewnątrztekstowych odnośników - (wymyślone przez samego Kanta, w celu określonym w dalszej, określnej części zdania) jest to taki (przysłowiowy) typ zdania złożonego, funkcjonującego w języku niezależnie od tego jaki to język (ponieważ zależy od języka, z którego wykonywany jest przekład albo od języka w którym powstaje (a nie od różnic między językami)), chociaż (chociaż nie na tym etapie) może być rozbite - inaczej: rozmienione na drobne bez utraty związków logicznych, a nawet z założonym wzmocnieniem obecności przedmiotu badania, który (typ, nie etap) posiada odzwierciedlenie - czyli reprezentację w rozumieniu analogiczności interdyscyplinarnej - w złożoności (wieloelementowych modeli ludzkiego systemu dedukcji) przekładającej się bezpośrednio na szczegółowość ścisłej (w rozumieniu ścisłości między dwoma, a nie większą liczbą przedmiotów) hierarchi, ergo podrzędności i nadrzędności, czyli - nie pomijając, że jest to zdanie posiadające zdania składowe, czyli ujmujące pojedyncze stosunki w parach ustosunkowujących się do siebie przedmiotów - zdanie złożone posiadające swój kształt tylko w przypadku, kiedy składa się na nie (tzn. przekazuje tylko te powiązania, które mają zastosowanie w powiązaniach sąsiednich) ustanowiona hierarchicznie struktura ściśle selekcjonowanych wzajemnych (czyli dwustronnych, tzn. posiadających tę samą zależność w dwóch kierunkach, chociaż niekoniecznie o tej samej wartości) warunkowań, jeśli dotyczą tego, co znajduje się w punkcie kulminacyjnym zdania (czyli jest osią, którą rozwija się zmniejszając wartość poszczególnych wobec niej przedmiotów) w ten sposób, że nie wykluczają się w obrębie tego zdania, czyli zawierają konsekwentą łączność z tematem, do którego prowadzą (przez system powiązań) wytyczonymi przez selektywność ich właściwości drogami, ergo warunkują metodę w sposób uzdatniający przepływ jednostki informacyjnej z początku zdania na jego koniec, więc stanowią i - jednocześnie (ale nie jednobrzmiąco) - strzegą przepustowości zdania, czyli klarowności wywodu, którego zdanie złożonego jest elementem w ten sam sposób, w jaki zdanie pojedyncze jest elementem zdania złożonego na płaszczyźnie odpowiednio zmiejszonej liczby pojęć wyjściowych i docelowych, a to oznacza, że podrzędność jest jednocześnie podrzędnością nadrzędności, a nadrzędność jest nadrzędnością podrzędności, czyli sposób jest metodyczny (a więc metoda jest metodyczna), ponieważ te same schematy relacji przenosi na każdy poziom, aż do pojedynczego stosunku między pojęciami włącznie.