Kill 'Em All

Okładka niepublikowanej reedycji australijskiej

Kill'em All – debiutancki album studyjny amerykańskiego zespołu heavymetalowego Metallica. Wydany został on 25 lipca 1983 roku przez wytwórnię Megaforce Records. Zespół podpisał kontrakt z tą wytwórnią po zagraniu paru koncertów na Wschodnim Wybrzeżu USA, które zorganizował jej założyciel, Jon Zazula, po usłyszeniu dema grupy, No Life 'Til Leather.

to jest jedyny album Metallicy, na którym zamieszczone utwory były praktycznie w całości gotowe do nagrania przed rozpoczęciem sesji nagraniowej. Pierwszym skomponowanym utworem był otwierający album "Hit the Lights," nagrany pod koniec 1981[1] na potrzeby pierwszego oficjalnego wydawnictwa na którym znalazł się zespół, Metal Massacre wydanego 14 czerwca 1982. Wydawnictwo znane również jest z tego, że nazwa grupy została źle napisana (Mettallica) jak i nazwisko basisty Rona McGovneya (McGouney) oraz imię gitarzysty Lloyda Granta (Llyod) grających oryginalnie w utworze.[2] Według listy utworów zagranych na debiutanckim występie zespołu z 14 marca 1982, drugim skomponowanym utworem zespołu był najprawdopodobniej "Jump in the Fire," (oraz pierwszym, którego współautorem był Dave Mustaine) który razem z "Hit the Lights" i dwoma nowymi kompozycjami - "The Mechanix" i "Motorbreath" - wypełnił demo zespołu nagrane 24 kwietnia 1982, pt. Power Metal.[2][3]

Nagrywanie

Płyta Inicjatywa nagrania albumu powstała z powodu Jona Zazuli, który był promotorem oraz właścicielem sklepu Rock 'n' Roll Heaven w New Jersey. Gdy usłyszał demo Metalliki, No Life 'Til Leather, postanowił skontaktować się z zespołem w lutym 1983, aby zaproponować grupie parę występów na Wschodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Zespół przyjął propozycję i wyruszył z San Francisco pod koniec marca 1983 w trasę długą na ponad 3 tysiące kilometrów, podczas której Dave Mustaine był niemal bez przerwy pijany, co doprowadziło do wielu kłótni z pozostałymi członkami zespołu, wypadku samochodowego, oraz znacznego zmniejszenia się jego umiejętności gry na gitarze.[5][6] Gdy już zespół dotarł na miejsce, 1 kwietnia skontaktowano się z Kirkiem Hammettem gitarzystą zespołu Exodus,[7] a dziesięć dni później Mustaine został wyrzucony z zespołu i zastąpiony tego samego dnia przez Hammetta.[5] W okresie gdy zespół dostał już propozycję zagrania trasy koncertowej na wschodzie USA, Zazula próbował załatwić kontrakt nagraniowy grupie, co jednak mu się nie udało, więc w ostateczności założył 1 kwietnia 1983 razem z żoną Marshą własną wytwórnię płytową Megaforce Records.[3][8] Miesiąc po tym - 3 maja 1983 - Metallica (jako pierwszy zespół) podpisała kontrakt z jego wytwórnią.[7][3]

Siedem dni później Metallica rozpoczęła 17-dniowe nagrywanie albumu w Music America Recording Studios w Rochester w stanie Nowy Jork.[7][9] Produkcją zajęli się Jon Zazula i Paul Curcio, którego Lars Ulrich określił "żłopaczem kawy," a według Kirka Hammetta "głównie siedział w kącie i bazgrał coś w notesie. No i robił kawę zespołowi."[3] Ulrich tak wspomina miejsce w którym nagrywał: „ Samo studio znajdowało się w piwnicy dużego klubu starego typu kolonialnego. Na drugim piętrze znajdowała się duża sala balowa, która była idealna dla osiągnięcia dobrego dźwięku perkusji. Jedynym problemem było to, że to miejsce było cholernie nawiedzone, więc musiałem z kimś tam być cały czas w trakcie nagrywania. Moje talerze zaczynały wirować, i tym podobne rzeczy. To było straszne, ale z chęcią nagrywałbym tam z powrotem.[10] ”

Ulrich wspomina również nieprzyjemną sytuację, która miała miejsce pod koniec realizacji albumu: „ Razem z Jamesem [Hetfieldem] chcieliśmy zostawać w studiu przy ostatecznych miksach. Z racji dość niskiego budżetu nie pozwalano nam w tym uczestniczyć, pewnie w obawie, że zbyt wiele będziemy chcieli zmieniać - a na to już nie było czasu. Pamiętam jak Cliff [Burton] dobijał się do tego pieprzonego studia słysząc z domofonu, że "Niestety, teraz nie może wejść," a w tle słychać było jak pracują nad naszym materiałem.

Utwory

  1. "Hit the Lights" (James Hetfield, Lars Ulrich) - 4:17
  2. "The Four Horsemen" (Hetfield, Ulrich, Dave Mustaine) - 7:13
  3. "Motorbreath" (Hetfield) - 3:08
  4. "Jump in the Fire" (Hetfield, Ulrich, Mustaine) - 4:41
  5. "(Anesthesia) Pulling Teeth" (Cliff Burton) - 4:14
  6. "Whiplash" (Hetfield, Ulrich) - 4:09
  7. "Phantom Lord" (Hetfield, Ulrich, Mustaine) - 5:01
  8. "No Remorse" (Hetfield, Ulrich) - 6:26 - jest pierwszym utworem kapeli traktującym o wojnie
  9. "Seek & Destroy" (Hetfield, Ulrich) - 6:55 - Tekst piosenki opowiada o popędzie do zabijania. Wykonanie tej piosenki na żywo z Cliffem Burtonem w 1985r. znaleźć można na DVD, Cliff 'Em All!. Nowsze wykonania na żywo można znaleźć także na kompilacji Live Shit: Binge & Purge oraz na DVD, Cunning Stunts
 10. "Metal Militia" (Hetfield, Ulrich, Mustaine) - 5:11
 11. "Am I Evil?" (Brian Tatler, Sean Harris) - 7:50
 12. "Blitzkrieg" (Jim Sirotto, Ian Jones, Smith) - 3:36

   * W nawiasach wymienieni są kompozytorzy danych utworów.
   * Utwory "Am I Evil?" i "Blitzkrieg" zawarte były jedynie na reedycjach albumu wydawanych w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie przez wytwórnię Elektra od 1988 do 1992, oraz w Argentynie od 1989 do 1992 razem przez wytwórnie Polygram i Vertigo. Utwory te pochodzą oryginalnie z singla "Creeping Death" (1984), obecnie można je znaleźć na kompilacji Garage, Inc. (1998).

Twórcy

Wykonawcy [edytuj]

   * James Hetfield - śpiew, gitara rytmiczna
   * Lars Ulrich - perkusja
   * Cliff Burton - gitara basowa
   * Kirk Hammett - gitara prowadząca

Produkcja [edytuj]

   * Album nagrywany i miksowany był od 10 do 27 maja 1983 w Music America Recording Studios w Rochester, USA[7]
         o Producent wykonawczy: Jon Zazula
         o Producent: Paul Curcio
         o Inżynier: Chris Bubacz
         o Asystent inżyniera: Andy Wroblewski
   * Mastering: Bob Ludwig
   * Projekt przedniej i tylnej okładki: Gary L. Heard, GLH Studios
   * Fotografie z wkładki: Kevin Hodapp
   * Grafiki, projekt, i układ: Shari i Harold Risch

Single

   * "Jump in the Fire" - wydany 20 stycznia 1984 w Wielkiej Brytanii, Francji, i Holandii przez wytwórnie Music for Nations i Roadrunner na 12-calowym winylu.[19][20][21]

   * "Whiplash" - wydany w 1984 w Stanach Zjednoczonych przez wytwórnię Megaforce na 12-calowym winylu.[22][23]

trasa koncertowa

Dzięki albumowi, Metallica dostała propozycje koncertów w Europie, ale zespół miał już zaplanowaną trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych z brytyjskim zespołem Raven, który również w 1983 wydał swój album All for One.[8] W tę trasę oba zespoły wyruszyły dwa dni po wydaniu Kill 'Em All. Trasa trwała do 3 września 1983, a jej nazwa - Kill 'Em All for One Tour - powstała z połączenia nazw albumów obu zespołów, które promowały. Dzięki tej trasie, Metallica została okrzyknięta zespołem grającym najostrzej, najgłośniej i najszybciej.[18] Zespoły podróżowały po Stanach starym autokarem, który tak wspomina James Hetfield: „ Pierwszą prawdziwą trasą było Raven i Metallica podróżujący w Winnebago z Wschodniego Wybrzeża do Zachodniego. Były naprawdę okropne zapachy w tym autokarze gdyż było tam bez przerwy wiele picia, wymiotowania i pieprzenia. Mógłbyś się tam upić i zasnąć na tych rzeczach, co było przerażające. Zawsze się biliśmy o najlepsze łóżko. Klimatyzator zepsuł się gdzieś w Teksasie, więc było tam jakieś 200 stopni gdy się budziłeś.[10] ”

Występ z tej trasy w Chicago, który odbył się 12 sierpnia 1983 był nagrywany i wykonania dwóch utworów - "No Remorse" i "Metal Militia" - znaleźć można na filmie Cliff 'Em All! z 1987. Pomiędzy oboma utworami został zamieszczony urywek w którym Kirk Hammett gra (będąc samemu na scenie) solówkę na gitarze i w pewnym momencie wystawia gitarę nad ręce fanów, którzy złapali i zabrali mu ją. Zaraz po tym kilku członków ekipy technicznej (bądź ochrony) wskoczyło w tłum by odzyskać gitarę, która została zniszczona.

Z tego albumu przede wszystkim "Seek & Destroy" jest sztandarowym utworem granym na wszystkich (lub prawie wszystkich) koncertach. Innymi często granymi utworami są "The Four Horsemen" oraz "Whiplash." "(Anesthesia) Pulling Teeth" była często obecna na setlistach aż do śmierci Cliffa Burtona w 1986. Reszta utworów jest raczej sporadycznie grana na koncertach.