Imperatyw kategoryczny

Imperatyw kategoryczny – trudne słowo na wewnętrzny przymus postępowania, określony prostą ludową sentencję, jaką jest nie rób drugiemu, co tobie nie miłe. Niestety Kant go nie znał i teraz miliony studentów kierunków humanistycznych cierpią przez to na sesji.

Implikacje

A ja jestem skurwielem, lubię zabijać ludzi i chcę, żeby inni robili tak wobec mnie

Ta prosta reguła niesie za sobą szereg nieprzyjemnych konsekwencji. Wbrew pozorom bowiem postulat Kanta, tak jak wszystko w filozofii, pomimo ciągłego poszukiwania przez filozofów definicji ogólnej, jest relatywne. A nuż na przykład człowiek jest masochistą i lubi być bity porem w pięty i zechce zafundować taką wątpliwą przyjemność reszcie ludzkości? Albo co gorsza lubi oglądać Modę na Sukces?

Wreszcie daleko posunięte stosowanie imperatywu kategorycznego prowadzi do negacji możliwości zastosowania jakiejkolwiek kary wobec winowajcy – chyba że jednak znajdziemy kogoś kto lubi tę Modę na Sukces i czynimy go katem. Ewentualnie można też zatrudnić ludzi o skłonnościach samobójczych do wymierzania kary śmierci, niemniej ta jest wycofywana w wielu tzw. „rozwiniętych” krajach. To zaś jest jawnym pogwałceniem prawa samobójców do niesienia tego, co jest im miłe, reszcie ludzkości. Barbarzyństwo, a nie cywilizacja.

Walka z imperatywem kategorycznym

Jak już ustaliliśmy, istnieje wiele sił dążących do zapobieżenia niepohamowanej żądzy realizacji imperatywu kategorycznego. Są to między innymi:

• WHO
• Unia Europejska
• Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
• Twoja stara
• zmasowany atak pedalskiej żydokomuny.

Imperatyw opkowy

Specjalną odmianą imperatywu kategorycznego jest imperatyw opkowy występujący w niskiej klasy opowiadaniach. Określa on przymus postępowania bohaterów opka nienarzucony przez logikę tudzież charakter postaci, a jedynie widzimisię aŁtora narzucone za pomocą narracji.