Iron Maiden: Różnice pomiędzy wersjami
Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to Antecorda. Autor wycofanej wersji to 81.219.173.121.) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Grafika:A typical Iron Maiden Stage.jpg|thumb|<center>'''IM podczas koncertu'''</center>]] |
|||
Iron Maiden[edytuj]Z Wikipedii |
|||
[[Grafika:Atom_metalu.JPG|thumb|200px|right|Budowa atomu Iron Maiden]] |
|||
Skocz do: nawigacji, szukaj |
|||
'''Iron Maiden''' - zespół grający [[muzyka|muzykę]] rodem z Pegazusa. |
|||
Ten artykuł dotyczy grupy muzycznej. Zobacz też: Iron Maiden (album). |
|||
==Ideologia== |
|||
Iron Maiden |
|||
Wielu ludzi uważa, że celem IM jest propaganda [[szatanizm|szatanizmu]]. Jednak są oni w błędzie, ponieważ Ironi to zorganizowana grupa przestępcza z szefem w osobniku znanym pod pseudonimami: [[Eddie The Head]], a od niedawna również Edward The Great (ksywy te świadczą o jego wysokiej pozycji w gangu). Jest on odpowiedzialny za zabójstwo brytyjskiej premier [[Margaret Thatcher]], o czym zespół jawnie informuje fanów - drastyczna scena została ukazana na okładce do singla ''Sanctuary''. Eddie dokonał również wielu innych krwawych zbrodni na anonimowych ludziach. Przez pewnien czas przebywał w zakładzie dla psychicznie chorych, w wyniku czego nabrał zdumiewajacych skłonności, m.in. do pozbawiania siebie samego narządów wewnętrznych (wystarczy rzut oka na okładkę albumu ''Seventh Son Of A Seventh Son''). Życie Eddiego zwiazane jest również z działalnością tzw. [[czasowstrzymywacz|czasowstrzymywacza]], czego dowiadujemy się z płyty ''Somewhere In Time''. |
|||
==Muzyka== |
|||
Muzyka IM to melodyjne [[coś]] na granicy [[rock|rocka]], [[heavy metal|heavy metalu]] i [[nwobhm]] z elementami [[operetka|operetkowego]] [[wokal|wokalu]]. Muzycy Iron Maiden wydali około 50 płyt, z których wszystkie są reedycjami ich pierwszego albumu. IM są grupą która pojawia się na piersiach [[kindermetali]] oraz osób, które myślą że jeśli będą mieli giga, mrotchną, trv koszulkę z IM urosną im włosy na piętach i w niesamowity sposób opanują sztukę gry na ukulele. |
|||
==Skład zespołu== |
|||
Iron Maiden podczas koncertu w Paryżu w 2005 roku. |
|||
*[[Bruce Dickinson|Brus Dikinson]] - [[wokalista]] |
|||
Rok założenia 1975 |
|||
*[[Steve Harris|Stiw Haris]] - [[lider]], [[gitarzysta]] [[bass|basowy]] |
|||
Pochodzenie Anglia (Londyn) |
|||
*[[Dave Murray|Dejw Muraj]] - [[gitarzysta]] |
|||
Gatunek Heavy metal |
|||
*[[Adrian Smith|Ejdrian Smyf]] - [[gitarzysta]] |
|||
NWOBHM |
|||
*[[Janick Gers|Janosik Gers]] - [[gitarzysta]] |
|||
Wytwórnia płytowa EMI |
|||
*[[Nicko McBrain|Neeko McMózg]] - [[perkusista|osoba uderzająca jakimiś kijami w jakieś garnki i talerze]] |
|||
Aktualni członkowie Bruce Dickinson |
|||
Janick Gers |
|||
Steve Harris |
|||
Nicko McBrain |
|||
Dave Murray |
|||
Adrian Smith |
|||
Byli członkowie Blaze Bayley |
|||
Clive Burr |
|||
Paul Cairns |
|||
Paul Day |
|||
Paul Di'Anno |
|||
Dave Mac |
|||
Ron Matthews |
|||
Tony Moore |
|||
Tony Parsons |
|||
Terry Rance |
|||
Doug Sampson |
|||
Bob Sawyer |
|||
Dennis Stratton |
|||
Dave Sullivan |
|||
Paul Todd |
|||
Thunderstick |
|||
Terry Wapram |
|||
Dennis Wilcock |
|||
Współpracownicy Rod Smallwood |
|||
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||
Strona internetowa |
|||
Iron Maiden to heavymetalowy (reprezentujący NWOBHM - New Wave of British Heavy Metal) zespół z Londynu, założony pod koniec 1975 roku, uważany za jeden z najwybitniejszych zespołów heavy metalowych. Liderem grupy jest basista Steve Harris (urodzony 12 marca 1956 r. w Londynie). Nazwa zespołu dosłownie oznacza żelazną dziewicę, średniowieczne narzędzie tortur. Ich dwie pierwsze płyty Iron Maiden i Killers już przyniosły duży sukces finansowy, ale tak naprawdę mega gwiazdami stali się dopiero gdy zespół opuścił Paul Di'Anno, którego zastąpił Bruce Dickinson. Wtedy popularność zespołu wzrosła wielokrotnie. |
|||
{{stubmuz}} |
|||
Spis treści [ukryj] |
|||
1 Styl muzyczny |
|||
2 Historia |
|||
2.1 (1975–1979) Początki |
|||
2.2 (1979–1981) Przełom |
|||
2.3 (1981–1989) Złota era |
|||
2.4 (1989–1999) Wiatry zmian |
|||
2.5 (1999–) Spotkanie po latach |
|||
3 Skład zespołu |
|||
3.1 Aktualni członkowie |
|||
3.2 Byli członkowie |
|||
4 Dyskografia |
|||
4.1 Płyty studyjne |
|||
4.2 Płyty koncertowe |
|||
4.3 Kompilacje |
|||
4.4 Wideo i DVD |
|||
4.5 Wywiady |
|||
5 Linki zewnętrzne |
|||
[[Kategoria:Zespoły rockowe]] |
|||
[[Kategoria:Zespoły metalowe]] |
|||
[[el:Iron Maiden]] |
|||
Styl muzyczny [edytuj] |
|||
Grupa gra heavy metal z elementami progresywnymi. Ich muzyka jest oparta na ostrych lecz bardzo melodyjnych riffach gitarowych, oraz szybkiej i dynamicznej sekcji rytmicznej, z bogatą perkusją McBraina i często slapującą gitarą basową Harrisa. Ich główną cechą jest bardzo wysoki wokal Dickinsona, który jest uważany przez wielu za najlepszego wokalistę rockowego oraz wirtuozerskie solówki trzech gitarzystów. Ich twórczość można podzielić na trzy grupy. Pierwsza z nich, to bardzo szybkie, mocne, czasami podchodzące pod thrash metal utwory typu "Be Quick or Be Dead". Druga zawiera progresywne, bardzo długie piosenki, często wieloczęściowe ze zmianą tempa, takie jak "Paschendale", "Dance of Death", "Rime of the Ancient Mariner", "Seventh Son of a Seventh Son", "Hallowed Be Thy Name" czy "22 Acacia Avenue". Do ostatniej grupy zaliczają się spokojne ballady typu "Afraid to Shoot Strangers", czy akustyczno-orkiestrowa "Journeyman". Iron Maiden ma na swoim koncie także wiele melodyjnych utworów, jak "Can I Play with Madness" i "Wasted Years", które dzięki swojej melodyjności osiągnęły ogromny sukces komercyjny. |
|||
W ostatnich latach styl muzyczny grupy uległ zmianie - piosenki stały się coraz dłuższe, coraz bardziej ambitne i progresywne, jednocześnie nie tak mocne i surowe jak te z początku kariery. |
|||
Historia [edytuj] |
|||
(1975–1979) Początki [edytuj] |
|||
Początki istnienia grupy sięgają 25 grudnia 1975 r., kiedy to były basista zespołu Smiler - Steve Harris - postanowił założyć własną kapelę. Nazwę Iron Maiden, oznaczającą "żelazna dziewica" Harris zapożyczył z tytułu filmu Człowiek w żelaznej masce (The Man in the Iron Mask). Oprócz założyciela w zespole grali wokalista Paul Day, perkusista Ron Matthews i gitarzyści Terry Rance oraz Dave Sullivan. Ten ostatni został wkrótce zastąpiony przez Dave'a Murray'a. W podobnym czasie do zespołu dołączył nowy wokalista Dennis Wilcock, zastępując Day'a, który był krytykowany za zbyt małą charyzmę. Wprowadzenie Murraya spowodowało odejście od grupy drugiego gitarzysty Terry'ego Rance'a. Jego miejsce zajął Bob Sawyer, który w historii Iron Maiden zapisał się jako sprawca jednego z większych kryzysów grupy. Skłócił on ze sobą Dave Murray'a i Dennisa Wilcocka, co przekonało lidera Harrisa, by wyrzucić z zespołu obu gitarzystów, a na ich miejsce przyjąć Terry'ego Waprama oraz klawiszowca Tony'ego Moore'a. W międzyczasie do Iron Maiden dołączył także perkusista Barry Graham (zwany później Thunderstick). W takim składzie grupa dawała koncert w Bridgehouse, zapamiętany jako jeden z najgorszych w historii. Steve Harris postanowił wówczas zwolnić wszystkich członków i zbudować zespół na nowo. Powrócił do Maiden Dave Murray i został przyjęty perkusista Doug Sampson. Zespół gorączkowo poszukiwał wokalisty, co zaowocowało zatrudnieniem Paula Di'Anno. Identyfikował się on z subkulturą punków, ale według grupy, jego głos pasował także do muzyki heavy metal. Iron Maiden przechodziła łącznie kilkanaście zmian składu - w samych latach siedemdziesiątych nastąpiło to jedenaście razy. |
|||
Przez 3 lata zespół nie nagrał żadnej płyty. Pierwsza szansa nadarzyła się ku temu 31 grudnia 1978 r. W noc sylwestrową powstały The Soundhouse Tapes - EP zawierające 3 ścieżki. W ciągu paru tygodni zostały sprzedane wszystkie kopie. |
|||
(1979–1981) Przełom [edytuj] |
|||
W 1979 do Iron Maiden dołączył drugi gitarzysta - Paul Cairns. Wkrótce jednak zastąpił go Dennis Stratton. Przybył także nowy perkusista Clive Burr. W tym składzie zespół nagrał swoją pierwszą płytę nazwaną Iron Maiden. Była ona połączeniem punku (Running Free) i heavy metalu. Znajdował się tam też jeden rozbudowany, progresywny utwór - Phantom of The Opera. Kilka miesięcy później Stratton został wyrzucony. Powodem były nieporozumienia artystyczne. Otóż Steve Harris przyłapał Dennisa, gdy ten próbował przerobić Phantom of the Opera na utwór w stylu Queen. Strattona zastąpił rewelacyjny gitarzysta Adrian Smith. Z Dave'em Murray'em stanowili bardzo zgrany duet i już wcześniej razem występowali w zespole Urchin. W tym składzie nagrali album Killers, który nie przypadł do gustu krytykom, lecz fani go docenili. Z czasem został on uznany za klasyczne dokonanie grupy. Był to także pierwszy album wyprodukowany przez Martina Bircha, legendarnego producenta albumów Deep Purple, Black Sabbath i Blue Oyster Cult. Niestety na trasie Steve Harris bardzo zawiódł się na Di'Anno, który zajmował się głównie balowaniem i ćpaniem co wpływało na jakość występów. Czasami Di'Anno nie był w stanie w ogóle wyjść na scenę i wiele występów odwołano. Steve był zmuszony go wyrzucić co na tym etapie rozwoju zespołu było bardzo ryzykowne. Na szczęście Di'Anno miał zastąpić jeden z najlepszych wokalistów w historii - Bruce Dickinson (wcześniej wokalista grupy Samson). Był on zupełnie z innej bajki niż jego poprzednik. Śpiewał w wysokich rejestrach w bardzo charakterystycznym stylu kojarzącym się troszkę z Ianem Gillanem z Deep Purple (jest to zresztą ulubiony wokalista Dickinsona). Także image Bruce'a był inny niż Di'Anno. Dickinson był typowym metalowcem, a jego ulubionymi zespołami były Deep Purple i Jethro Tull. Na początku fani nastawieni byli sceptycznie, jednak po znakomitych koncertach zespołu we Włoszech przekonali się do nowego głosu zespołu. |
|||
(1981–1989) Złota era [edytuj] |
|||
Ta zmiana to symboliczny moment w historii zespołu. Oto z lokalnego heavymetalowego zespołu grupa przerodziła się w prawdziwą gwiazdę i instytucję. Album The Number of The Beast zdobył szturmem pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów płytowych. Przez niektórych fanów album jest uważany za szczytowe osiągnięcie Iron Maiden, mimo, iż znajduje się tu jeden wypełniacz, a mianowicie Gangland - banalna próba kompozytorska duetu Smith/Burr. Zespół odniósł gigantyczny sukces, a mimo to w USA nadal grał jedynie jako rozgrzewka przed Judas Priest czy Scorpions. Tam też The Number of The Beast miał wielkie problemy ze sprzedażą. Hierarchowie kościelni uznali utwór tytułowy za satanistyczny i nawiali do palenia płyt zespołu. Steve Harris do tej pory zaprzecza, by jakikolwiek utwór Maiden odzwierciedlał okultystyczne fascynacje. Utwór, jak utrzymuje Harris, jest oparty na motywie z jego koszmarów sennych, filmie Omen II oraz wierszu Roberta Burnsa "Tam o' Shanter". Podczas trasy koncertowej w USA lidera grupy spotkało kolejne rozczarowanie - Clive Burr rozpoczął niekończący się maraton imprezowania, co oczywiście musiało się odbić na jakości gry. Steve powtarza, że nie przeszkadzało mu to, że Clive chodził po knajpach i chlał. Często jednak zdarzało się, że obok perkusji musiało stać wiadro na wymiociny. Perkusista dostał czas na przemyślenie sprawy, jednak nic nie zmienił w swoim postępowaniu. Nie było więc już innego wyjścia jak rozstanie z zespołem. Następcą Burra został jeden z najlepszych perkusistów świata - Nicko McBrain grający wcześniej w zespołach TRUST i Streetwalkers. |
|||
W styczniu 1983 roku w Nassau na Bahamach w relaksującej atmosferze zespół zaczął nagrywanie kolejnego albumu Piece of Mind, który został uznany za najbardziej udany obok Seventh Son of a Seventh Son longplay w ich karierze. Płyta nie zawierała ani jednego chybionego utworu ani wypełniacza, a nowego perkusistę fani mogli pokochać już po pierwszych taktach albumu w utworze "Where Eagles Dare". Zostały wtedy także stworzone takie hity, jak "Flight of Icarus" czy "The Trooper". Wtedy też rozpoczął się najbardziej udany okres w historii zespołu - wielkiej popularności i gigantycznych tras koncertowych. W tym czasie po raz pierwszy Ironi zagrali w USA jako gwiazda wieczoru. Na Piece of Mind w piosence "Still Life" został także umieszczony komunikat dla fanatyków doszukujących się w muzyce satanizmu - "Nie mieszaj się w sprawy, których nie rozumiesz.". Słowa te nagrane są na albumie od tyłu. Wypowiada je w bardzo charakterystyczny sposób Nicko McBrain. |
|||
Rok później Maiden wydała longplay Powerslave, który wspiął się w Anglii na 2. miejsce listy przebojów. Wielka trasa promująca ten album została udokumentowana wydawnictwem live i filmem Live After Death (nagrano wtedy znakomity koncert z Long Beach Arena). Tournée Ironi rozpoczęli w Polsce, a tym samym zagrali pierwszy w ich historii koncert w tym kraju. Ciepłe przyjęcie sprawiło, że Iron Maiden następną trasę także zainaugurował w Polsce. Od tamtego momentu w zasadzie w czasie każdej trasy zespól odwiedzał nasz kraj. Prace nad następną płytą przyniosły rozbieżności co do kierunku, który powinien obrać zespół. Bruce Dickinson proponował nagranie albumu akustycznego, co spotkało się ze zdecydowanym vetem ze strony reszty zespołu (chciał albumu na kształt Led Zeppelin III). Tak więc Somewhere In Time przyniósł kompozycje w dotychczasowym stylu z jedną różnicą - zespół po raz pierwszy użył syntezatorów gitarowych. Efekt spodobał się fanom, ponieważ album bił maidenowskie rekordy sprzedaży na świecie. Płyta przyniosła zarówno rozbudowane, epickie utwory takie jak "Alexander The Great" czy "Caught Somewhere In Time", a także przyjemne, szybkie i melodyjne numery, jak "Wasted Years" czy "Heaven Can Wait". Ciekawostką jest fakt, że Dickinson nie napisał ani jednego utworu na album – cała płyta była dziełem Adriana Smitha i Steve'a Harrisa. |
|||
Następny album studyjny spowodował rozbieżne opinie wśród fanów. Dla jednych był dowodem, że zespół zjadł własny ogon, a dla drugich był prawdziwą doskonałością. Album nosił tytuł Seventh Son of a Seventh Son i był concept albumem opartym na motywach powieści "Siódmy Syn" Orsona Scotta Carda. Album ten, jak żaden inny odwzorowywał fascynacje Steve'a Harrisa zespołami progresywnymi z lat siedemdziesiątych. Całość była epicką i fascynującą opowieścią muzyczną. Zaskoczeniem było niemetalowe brzmienie gitar i bardzo duża rola instrumentów klawiszowych, co jednak dodało tylko albumowi mistycyzmu, tajemniczości i podniosłości. Znalazł się tu jeden z najbardziej docenianych utworów w historii Dziewicy - "Seventh Son of a Seventh Son", a także wielki przebój - "Can I Play With Madness". Utwory bardzo przystępne i przebojowe przenikały się z kompozycjami bardziej złożonym i trudnymi. Nie brakowało tutaj wirtuozerskich solówek gitarowych, a Nicko na bębnach przeszedł samego siebie. Album był kolejnym po The Number of The Beast longplayem, który uplasował się na pierwszym miejscu brytyjskiej listy przebojów. Sama trasa koncertowa olśniła swoim przepychem. Jednak album ten miał doprowadzić do rozłamu w zespole... |
|||
(1989–1999) Wiatry zmian [edytuj] |
|||
Rok 1989 oznaczał dla Maiden przerwę w działalności zespołowej. W 1990 roku zespół postanowił nagrać kolejny album studyjny. Miał on nawiązywać brzmieniowo do pierwszych płyt Dziewicy. Jak się okazało Adrian Smith uznał ten pomysł za bezsensowny i nie interesował się zbytnio pracą z zespołem, będąc zabsorbowanym działalnością solową. Jednocześnie nie wykazywał chęci odejścia od kolegów, więc pozostali członkowie postanowili sami usunąć go z zespołu. Jego następcą został Janick Gers znany ze współpracy z Ianem Gillanem, White Spirit oraz udziału w nagrawaniu pierszej solowej płyty Bruce'a Dickinsona, Tattooed Millionaire. Zmiana gitarzysty była od razu zauważalna, ponieważ tryskający chęcią grania w Maiden Janick dodał wszystkim skrzydeł. W tym składzie został nagrany album No Prayer for the Dying. Płyta bardzo różniła się od swej poprzedniczki. Zmiany dosięgły zarówno brzmienie – melodie stały się bardziej surowe – jak i teksty – pojawił się w nich wyraźny podtekst polityczny . W tym czasie popularność zespołu zaczęła spadać. Sytuację poprawił następny album Fear of the Dark, który wspiął się na pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów. Jednak płyta nie do końca zachwycała. Oprócz uznanych utworów, takich jak tytułowy "Fear of the Dark", zbliżający się do thrash metalu "Be Quick or be Dead", czy ballada "Wasting Love" znalazły się tam także zwykłe wypełniacze. |
|||
Wtedy następny etap kariery zespołu został zamknięty. Grupę z powodu odmiennej wizji muzycznej opuścił Bruce Dickinson, a Steve Harris rozważał nawet rozwiązanie grupy. Jednak od tego pomysłu odwódł go Dave Murray, który zaproponował znalezienie nowego wokalisty. Został nim Blaze Bayley, wcześniej wokalista grupy Wolfsbane. W tym składzie zespół nagrał album The X Factor, który jednak został zmieciony przez krytykę. Nastąpiła bowiem kolejna skrajna zmiana stylu muzycznego grupy, na co niewątpliwy wpływ miała osobista tragedia Steve'a Harrisa. Lider grupy w tamtym czasie przeżył śmierć ojca oraz rozwód. Niewątpliwie warstwa literacka była najdojrzalsza w historii grupy, jednak album nie został doceniony ze względu na marne brzmienie, spowodowane zapewne odejściem na emeryturę dotychczasowego producenta Maiden – Martina Bircha. |
|||
Jeszcze gorszą opinię uzyskał kolejny longplay firmowany przez zespół - Virtual XI. Brzmienie znów zostało całkowicie zepsute, a kompozycje także nie były najwyższych lotów. Dodatkowo podczas trasy koncertowej u Blaze'a pojawiły się problemy z głosem. Jego niewyćwiczone do takiego wysiłku gardło odmawiało posłuszeństwa, co było dodatkowo potęgowane przez silną reakcję alergiczną na niektóre środki stosowane na scenie. Zespół wydał w tym czasie również grę komputerową Ed Hunter z soundtrackiem składającym się z największych przebojów zespołu wybranych w internetowym głosowaniu fanów oraz wywiad-rzeka In Profile, który opowiadał historię grupy od początków jej istnienia. Jako że Steve Harris nie widział dalszych perspektyw dla grupy w grudniu 1998 podjął decyzję o jej rozwiązaniu, o czym powiadomił menedżera Roda Smallwooda. Ten jednak nie podał informacji do publicznej wiadomości, a zamiast tego doprowadził do zmiany, której nie spodziewali się nawet najwięksi optymiści. |
|||
(1999–) Spotkanie po latach [edytuj] |
|||
W 1999 do zespołu powrócił Bruce Dickinson oraz Adrian Smith. Już jako sekstet zespół zaczął pracować nad nowym albumem - Brave New World. Płyta okazała się sukcesem zarówno artystycznym jak i komercyjnym (7 miescje na liście w Wielkiej Brytanii i 39 w Stanach Zjednoczonych). W 2001 roku zespół zagrał na festiwalu Rock In Rio dla rekordowej liczby 250 tysięcy osób. Koncert został zarejestrowany i wydany na płycie DVD. Następny longplay - Dance of Death ukazał się w 2003 roku i zawierał wiele pomysłów wymagających rozwinięcia, lecz okazał się być albumem mocno regresywnym w stosunku do Brave New World. Na szczególną uwagę zasługują utwory "Paschendale", "Dance od Death" i "Montsegur". Ciekawostką jest także pierwszy całkowicie akustyczny utwór "Journeyman" z delikatnym śpiewem Dickinsona. Przed wydaniem płyty zespół udał się w trasę grają tylko swoje największe przeboje. W 2005 roku zespół wydał kolejny koncertowy krążek zatytułowany Death On The Road. Został on wydany na płycie DVD i zawiera nagranie koncertu z Westfallenhale w Dortmund. W 2006 roku zespół wydał trzeci już od powrotu Bruce'a i Adriana album zatytułowany A Matter of Life and Death. Album zawiera 10 rozbudowanych utworów i trwa aż 72 minuty. W opinii krytyki i fanów jest to najrówniejszy album Iron Maiden od 18 lat czyli od czasów Seventh Son of a Seventh Son. Zespół był tak zadowolony z nowego materiału iż na koncertach postanowił grać cały album. Album zawierał w zasadzie tylko jeden numer w starym stylu ("Different World") – pozostałe są utrzymane w, do tej pory dość nietypowym dla Maiden, progresywnym stylu. W październiku 2006 grupa rozpoczęła promocję nowego wydawnictwa na światowym tournee. W trasie koncertowej nie zostały jednak ujęte koncerty w Polsce. |
|||
Skład zespołu [edytuj] |
|||
Od lewej: Steve Harris, Dave Murray, Janick Gers i Adrian Smith |
|||
Aktualni członkowie [edytuj] |
|||
Steve Harris - gitara basowa (1975-) |
|||
Dave Murray - gitara (1975,1977-) |
|||
Bruce Dickinson - śpiew (1981-1993, 1999-) |
|||
Adrian Smith - gitara (1980-1990, 1999-) |
|||
Janick Gers - gitara (1990-) |
|||
Nicko McBrain - perkusja (1983-) |
|||
Byli członkowie [edytuj] |
|||
Paul Day - śpiew (1975) |
|||
Dave Sullivan - gitara (1975) |
|||
Terry Rance - gitara (1975 - 1976) |
|||
Ron Matthews - perkusja (1975 - 1977) |
|||
Dennis Wilcock - śpiew (1976-1977) |
|||
Bob Sawyer - gitara (1976 - 1977) |
|||
Terry Wapram - gitara (1977) |
|||
Barry Graham - perkusja (1977) |
|||
Tony Moore - instrumenty klawiszowe (1977) |
|||
Paul Di'Anno - śpiew (1978-1981) |
|||
Doug Sampson - perkusja (1978 - 1979) |
|||
Paul Cairns - gitara (1979) |
|||
Paul Todd - gitara (1979) |
|||
Dave Mac - gitara (1979) |
|||
Tony Parsons - gitara (1979) |
|||
Dennis Stratton - gitara (1980) |
|||
Clive Burr - perkusja (1980-1982) |
|||
Blaze Bayley - śpiew (1994-1999) |
|||
Dyskografia [edytuj] |
|||
Płyty studyjne [edytuj] |
|||
The Soundhouse Tapes, 1978, EP |
|||
Iron Maiden (1980) |
|||
Running Free, 1980, singel |
|||
Sanctuary, 1980, singel |
|||
Women in Uniform, 1980, singel |
|||
Killers (1981) |
|||
Twilight Zone, 1981, singel |
|||
Purgatory, 1981, singel |
|||
The Number of the Beast (1982) |
|||
Run to the Hills, 1982, singel |
|||
The Number of the Beast, 1982, singel |
|||
Piece of Mind (1983) |
|||
Flight of Icarus, 1983, singel |
|||
The Trooper, 1983, singel |
|||
Powerslave (1984) |
|||
Aces High, 1984, singel |
|||
2 Minutes to Midnight, 1984, singel |
|||
Somewhere in Time (1986) |
|||
Wasted Years, 1986, singel |
|||
Stranger in a Strange Land, 1986, singel |
|||
Seventh Son of a Seventh Son (1988) |
|||
Can I Play with Madness, 1988, singel |
|||
The Evil That Men Do, 1988, singel |
|||
The Clairvoyant, 1988, singel |
|||
No Prayer for the Dying (1990) |
|||
Holy Smoke, 1990, singel |
|||
Bring Your Daughter... To the Slaughter, 1990, singel |
|||
No Prayer for the Dying, 1991, singel |
|||
Fear of the Dark (1992) |
|||
Be Quick or Be Dead, 1992, singel |
|||
From Here to Eternity, 1992, singel |
|||
Wasting Love, 1992, singel |
|||
The X Factor (1995) |
|||
Lord of the Flies, 1995, singel |
|||
Man on the Edge, 1995, singel |
|||
Virtual XI (1998) |
|||
Futureal, 1998, singel |
|||
The Angel and The Gambler, 1999, singel |
|||
Brave New World (2000) |
|||
The Wicker Man, 2000, singel |
|||
Out of the Silent Planet, 2000, singel |
|||
Dance of Death (2003) |
|||
Wildest Dreams, 2003, singel |
|||
Rainmaker, 2004, singel |
|||
A Matter of Life and Death (2006) |
|||
The Reincarnation of Benjamin Breeg, 2006, singel |
|||
Different World, 2006, singel |
|||
Płyty koncertowe [edytuj] |
|||
Maiden Japan (1981) |
|||
Live After Death (1985) |
|||
Running Free (live), 1985, singel |
|||
Run To The Hills (live), 1985, singel |
|||
Maiden England (1989) |
|||
Infinite Dreams, 1989, singel |
|||
A Real Live One (1993) |
|||
Fear Of The Dark (live), 1993, singel |
|||
A Real Dead One (1993) |
|||
Hallowed Be Thy Name, 1993, singel |
|||
Live at Donington (1993) |
|||
A Real Live Dead One (1998) |
|||
Rock in Rio (2002) |
|||
Beast Over Hammersmith (2002) |
|||
The BBC Archives (2002) |
|||
Death On The Road (2005) |
|||
The Trooper 2005, 2005, singel |
|||
Kompilacje [edytuj] |
|||
Best of the Beast (1996) |
|||
Virus, 1996, singel |
|||
Ed Hunter (1999) |
|||
Edward the Great (2002) |
|||
Best of the B'Sides (2002) |
|||
The Essential Iron Maiden (2005) |
|||
Wideo i DVD [edytuj] |
|||
Live At Rainbow (1981) |
|||
Video Pieces (1983) |
|||
Behind the Iron Curtain (1985) |
|||
Live after Death (1985) |
|||
12 Wasted Years (1987) |
|||
Maiden England (1989) |
|||
Up the Irons - The First Ten Years (1990) |
|||
From There to Eternity (1992) |
|||
Donington Live 1992 (1993) |
|||
Raising Hell (1994) |
|||
Rock in Rio (2002) |
|||
Vision of the Beast (2003) |
|||
The Early Days (2004) |
|||
Death on the Road (2005) |
|||
Wywiady [edytuj] |
|||
In Profile (1998) |
|||
Linki zewnętrzne [edytuj] |
|||
Oficjalna strona zespołu (en) |
|||
SanktuariuM - Oficjalny Polski Fan Klub Iron Maiden |
|||
UpTheIrons - polska strona fanowska |
|||
Strona Bruce'a Dickinsona (en) |
|||
Iron Maiden |
|||
Bruce Dickinson | Dave Murray | Janick Gers | Adrian Smith | Steve Harris | Nicko McBrain |
|||
Poprzednie składy |
|||
Dyskografia |
|||
Albumy studyjne: Iron Maiden | Killers | The Number of the Beast | Piece of Mind | Powerslave | Somewhere in Time | Seventh Son of a Seventh Son | No Prayer for the Dying | Fear of the Dark | The X Factor | Virtual XI | Brave New World | Dance of Death | A Matter of Life and Death |
|||
Nagrania koncertowe: Live After Death | A Real Live One | A Real Dead One | Live at Donington | A Real Live Dead One | Rock in Rio | Beast Over Hammersmith | The BBC Archives | Death on the Road |
|||
Kompilacje: Best of the Beast | Ed Hunter | Edward the Great | Eddie's Archive | Best of the B'Sides | The Essential Iron Maiden |
|||
Wersja z 12:44, 15 lut 2007
Iron Maiden - zespół grający muzykę rodem z Pegazusa.
Ideologia
Wielu ludzi uważa, że celem IM jest propaganda szatanizmu. Jednak są oni w błędzie, ponieważ Ironi to zorganizowana grupa przestępcza z szefem w osobniku znanym pod pseudonimami: Eddie The Head, a od niedawna również Edward The Great (ksywy te świadczą o jego wysokiej pozycji w gangu). Jest on odpowiedzialny za zabójstwo brytyjskiej premier Margaret Thatcher, o czym zespół jawnie informuje fanów - drastyczna scena została ukazana na okładce do singla Sanctuary. Eddie dokonał również wielu innych krwawych zbrodni na anonimowych ludziach. Przez pewnien czas przebywał w zakładzie dla psychicznie chorych, w wyniku czego nabrał zdumiewajacych skłonności, m.in. do pozbawiania siebie samego narządów wewnętrznych (wystarczy rzut oka na okładkę albumu Seventh Son Of A Seventh Son). Życie Eddiego zwiazane jest również z działalnością tzw. czasowstrzymywacza, czego dowiadujemy się z płyty Somewhere In Time.
Muzyka
Muzyka IM to melodyjne coś na granicy rocka, heavy metalu i nwobhm z elementami operetkowego wokalu. Muzycy Iron Maiden wydali około 50 płyt, z których wszystkie są reedycjami ich pierwszego albumu. IM są grupą która pojawia się na piersiach kindermetali oraz osób, które myślą że jeśli będą mieli giga, mrotchną, trv koszulkę z IM urosną im włosy na piętach i w niesamowity sposób opanują sztukę gry na ukulele.
