U.D.O.

To pijak i złodziej, bo każdy pijak to złodziej

Twoja sąsiadka o Ozzy'im

Leżę w łóżku. Otwieram oko. Jedno, bo drugiego nie mam. Nie pamiętam dlaczego. Patrzę. Widzę Jezusa, czy raczej jego wyobrażenie na ścianie. Tandetnego brodatego bruneta z litościwym wyrazem twarzy. Uosobienie miłości i współczucia. Kłamstwo. W dzieciństwie zawsze wyżerał mi frytki. Rozglądam się dookoła. Pod ścianami szpitalnego pokoju krzyże. Niektóre lewitują w centrum pomieszczenia. A na nich takie same Jezusy. Sztampowe. Konające. Za jednym z nich widzę lustro. Patrzę. Po lewym oku pozostała ledwie czarna dziura, młodzieńczą twarz mam poznaczoną czerwonymi szlakami blizn. I wtedy pojawia się on. Jezus. Jak z obrazka. Ideologicznie poprawny łagodny brodacz w białej todze.
– Siema Jezu. Można tatę na chwilę prosić? – mówię. Głos mi skrzypi. Dawno nic nie piłem. Gdybym żył, czego nie jestem taki pewny, oddałbym życie za łyk piwa. Piwa, piwo, piwo!
Patrzy na mnie. Z litością. Milczy.
– Gdzie jesteśmy? – pytam zrezygnowany.
– To specjalny oddział czyśćca dla osób, które wiele nagrzeszyły, ale i zrobiły wiele dobra dla świata. Mamy tutaj wiele znanych osób: Lecha Wałęsę, Władimira Putina, Freddiego Mercurego, Winstona Churchilla, Adolfa Hitlera...
Przerywam mu gestem. Wiem, że mógłby wymieniać te nazwiska bez końca.
– Nie uważasz, że trzymanie w jednym budynku tych dwóch ostatnich to przegięcie? – pytam.
– Skoro komuniści mogli trzymać w jednej celi Sławomira Moczarskiego i Jurgena Stroopa i wyszło z tego coś dobrego, to i tutaj się poszczęści – odpowiada z tą samą łagodnością w głosie. Widzę, że nie ma sensu się kłócić.
– Rozumiem. A mogę wiedzieć za co tutaj trafiłem? – drążę powoli temat – Bardziej chodzi mi o zasługi, bo reszty się domyślam.
– Pokażę ci – odpowiada, a kontury izolatki zamazują się.
Jestem na plaży. Pamiętam dobrze tę scenę, choć minęło od niej tyle lat... Dawny ja leżę w słońcu, obok mnie naga blondwłosa piękność... Nie rozumiem jednak co to ma wspólnego z moimi zasługami dla świata. Nagle słyszę głos Jezusa:
– Przepraszam, to nie to – stwierdza starając się zachować spokój, a kontury wspomnienia znowu się zlewają.
Teraz z kolei widzę imprezę w jakimś podrzędnym nocnym klubie. Co tam imprezę. Raczej kilkunastoosobową orgię, na myśl o udziale w której do dziś mam dreszcze.
– Cholera, czy ty normalnych wspomnień nie masz?! – słyszę zdenerwowany głos i odczuwam dziką radość, że udało mi się wyprowadzić Syna Bożego z równowagi.
Tymczasem wspomnienia zmieniają się podobnie. Jestem ledwie dzieckiem. Widzę również młodego Jezusa. Mało tego wiem, co dawny ja za chwilę zrobię. Moja przeszłość podchodzi do młodego Żydowiny i bezceremonialnie kopie go w tyłek. Niewiele z tego rozumiem. Słyszę jednak wyjaśnienie ze strony Jezusa:
– Zrozumiałem wtedy, że ludzkość potrzebuje takiego właśnie kopa w tyłek, zmartwychwstanie wydało się mi właśnie czymś takim. Można powiedzieć, że doprowadziłeś do zbawienia milionów ludzi.
Tymczasem powoli wróciłem do ponurej szpitalnej rzeczywistości czyśćca. Jezus dalej stał przy moim łóżku.
– A nie mógłbyś mnie uleczyć, Jezu? – zadaję kolejne pytanie.
– Nie, to część twojej pokuty i gwarancja, że nie zamienisz czyśćca w dom publiczny – odpowiada i rozpływa się w powietrzu.
Zostaję sam. Chcę się napić czegoś mocniejszego. A skoro chcę, jestem przyzwyczajony do dostawania tego. Wstaję. Z trudem. Bolą zesztywniałe mięśnie, zupełnie jakbym przeleżał w trumnie kilka dni. Zresztą tak chyba właśnie było. Podchodzę do białych jak ściany pomieszczenia drzwi. Otwieram je, czując, że mięśnie odmawiają mi posłuszeństwa. Słyszę kroki. Chwilę potem po korytarzu przebiega dwóch zażywnych staruszków. Ten z tyłu trzyma w ręku widelec i wrzeszczy:
– Zapłacisz mi za te wszystkie lata upokorzenia w Głębokim Fiolecie!!!
Oddalają się. Kiedy ich kroki cichną do moich uszu zaczyna dochodzić dźwięki muzyki. Dwóch piosenek, które rozpoznaję bez trudu. Master of Insanity Black Sabbath i Oto jest Dzień Arki Noego. Black Sabbath. Arka Noego. Black Sabbath. Arka Noego... Tak w kółko. Bez sensu. Rozglądam się dookoła szukając źródła tajemniczego dźwięku. Z jednej strony widzę jasność, po drugiej mrok. Cholerna, tandetna alegoria dualizmu. Nagle przypominam sobie o klaustrofobii, na którą cierpię. Pytacie jak można zapomnieć o klaustrofobii? Ano widać można. Ściany korytarza zaczynają się przybliżać... są coraz bliżej! Wracam do pokoju do pokoju zatrzaskując za sobą drzwi. Chcę się napić. Królestwo za łyk zbawczego alkoholu!

Decyduję się wyjść. Z zamkniętymi oczami podążam w stronę miejsca, z którego dochodziły tajemnicze dźwięki. Otwieram je dopiero, gdy jestem w środku. Widzę trzech grajków znęcających się nad instrumentami. Jestem pewien, że skądś znam te zapijaczone mordy. Po krótkiej chwili przychodzi olśnienie. Przecieram oczy ze zdumienia.
– Black Sabbath? – zapytałem zdziwiony. Prędzej spodziewałem się już spotkać tutaj markiza de Sade albo Antona LaVeya.
– Ano – odpowiada wąchacz z gitarą. Iommi.
– Jakoś was mało – stwierdzam.
– Ano – odpowiedział Iommi – Wszystkich wokalistów nam wcięło. A żeby ruszyć się z tego psychiatryka musimy wykonać jakąś piosenkę. Próbujemy wykorzystać do tego Billa, ale gdy zacznie śpiewać myli rytm i wychodzą nam jakieś takie... Zresztą słyszałeś.
– Zdaje się, że widziałem tutaj Gillana. Nie wystarczy? – odpowiedziałem.
– O tak, Ian potrafi narobić zamieszania. Tyle, że on musi wystąpić z Blackmorem, a jak na razie nie mogą dojść do porozumienia czy chcą wykonać Smoke on the Water czy Child in Time.
– Rozumiem.
– Powtórz.
– Rozumiem.
– Będziesz idealny!
Iommi rzucił się na mnie gotów mnie uściskać ze szczęścia. Odór świeżego alkoholu jaki czuję poddaje mi pewną myśl.
– Tylko skąd pewność, że będę chciał to zrobić? Wy pójdziecie tam, gdzie wasze miejsce, a ja zostanę tutaj sam. Przydałoby się coś do towarzystwa, na przykład jakaś dobra flaszka.
– Pomogę ci załatwić alkohol, ale najpierw zaśpiewasz – proponuje niechętnie Iommi.
– Nie, najpierw wino, potem śpiew – odpowiadam wietrząc podstęp.
– Grunt, że nie zamarzyły ci się kobiety... Dobra. Chodź za mną. Znam jednego faceta, który ma alkohol – stwierdza po chwili zastanowienia gitarzysta.
Wychodzimy. Staję twarzą w twarz ze zbliżającymi się ścianami. Walczę ze strachem idąc białym jak śnieg korytarzami. Wreszcie mój umysł kapituluje w nierównej walce i wbijam wzrok w podłogę. Przegrany docieram z Iommim do kolejnego pomieszczenia. Siedzi tam jakiś zarośnięty facet, zalany w trupa. Podejrzewam, że powinienem go znać. Lemmy. Wokół niego walają się butelki. Dużo butelek. Przy łóżku zaś dziwne urządzenie przypominające kroplówkę. Czuję ciarki przebiegające mi po plecach.
– Jest tu nowy i chce się napić. Chyba nie zostawimy go w potrzebie – stwierdza Iommi.
– Masz szczęście chłopcze. Właśnie skończyłem z kolejną butelką – odpowiada Lemmy wymownym gestem wskazując dziwne urządzenie przy swoim łóżku. Ja zaś powoli łączę pewne fakty i wcale mi się to nie podoba.
– Destylujesz alkohol z krwi? – pytam starając się ukryć obrzydzenie. Szczerze powiedziawszy jednak odechciewa mi się pić cokolwiek.
– Nie, jego krew to jest alkohol, konkretniej całkiem niezła wiśniówka – stwierdza gitarzysta Black Sabbath.
– Wiadomo, się piło, się ma – dodaje Lemmy i obaj zanoszą się pijackim śmiechem.
Podchodzę do przyrządu i wyciągam z niego pełną butelkę dziwnego płynu. Oglądam zawartość. Wygląda jak rasowa tania wóda. Otwieram. Pachnie też jak wóda. Przyglądam się jeszcze chwilę. Co mi tam! Piję... Smakuje też jak wóda, tyle że niekoniecznie taka tania.
– Zanim się uchlasz wypełnij swoją część umowy – przerywa mi rozkoszowanie się trunkiem Iommi.
Z niechęcią zamykam butelkę i zostawiamy alkoholodajnego pijaka, żywy dowód na istnienie Perpetuum Mobile samego.