Salsa
|
Ten artykuł dotyczy tańca. Zobacz też inne znaczenia tego słowa. |
Salsa – popularny w niektórych kręgach rodzaj tańca. Oparta jest na zasadzie gracz-komputer: partner (jest nim zwykle mężczyzna, ale nie zawsze) próbuje za pomocą różnych dostępnych mu środków przekazywania informacji (ręce, noga, słowa i in.) poinformować partnerkę (jest nią zwykle kobieta, ale nie zawsze) o tym, w jaki sposób powinna się przemieszczać. Zależnie od fantazji partnera (i stopnia zatłoczenia parkietu) dostępne są różne opcje rozgrywki.
Poziomy zatłoczenia parkietu
- Nieudana impreza – na sali jest obecnych pięć osób w tym: barman, dwie kelnerki, DJ oraz menadżer. Jeśli przyjdziesz na imprezę w tym czasie, parkiet jest cały Twój. Musisz wziąć jednak pod uwagę, że DJ będzie puszczał kiepską salsę (lub, co bardziej prawdopodobne, puści techno), barman będzie podawał rozwodnione piwo, kelnerki będą niemiłe. No i nie poszpanujesz
- Średnie zapełnienie – cechuje większość imprez w pierwszej godzinie (dopóki nie przyjdą salsowi wymiatacze, wówczas robi się względnie tłoczno), wówczas też najchętniej przychodzą początkujący, wychodząc, gdy tylko zrobi się względnie tłoczno. Przez cały czas trwania imprezy poziom ten utrzymuje się na salsotekach wymierających.
- Względnie tłoczno – standardowe zatłoczenie na popularnych imprezach. Figury wychodzące skomplikowaniem poza pojedynczy obrót partnerki kończą się z reguły wbiciem łokcia/obcasa w czyjeś plecy. Mimo że tańczenie w takim tłoku nie jest w żadnym stopniu przyjemne, obowiązkiem każdego salsero jest taniec z miną sugerującą, że dla niego taniec w takich warunkach to chleb powszedni.
- Wersja kongresowa – najbardziej ekstremalna wersja. Jedyną możliwą do zatańczenia figurą jest pojedynczy obrót partnerki w prawo (najlepiej wykonywany stopniowo, przez trzy takty, przy nieprzerwanej analizie otoczenia). Taniec na takim parkiecie wymaga ogromnej wprawy i koordynacji; jednocześnie należy: tańczyć, rozpychać się łokciami, dźgać obcasami, uśmiechać się i udawać lekkość motyla.
Opcje rozgrywki dostępne dla partnera
- light: tańczymy delikatnie, płynnie, prowadząc partnerkę delikatnymi muśnięciami dłoni. Najlepiej byłoby, gdybyśmy jej wcale nie dotykali.
- medium: tańczymy ostro, ale do granicy utracenia równowagi przez partnerkę; w związku z tym, że przy szybszych nie wyrobimy, wybieramy wolne piosenki
- hard: przerażone oczy partnerki mówiące "oso chozzzzi" to sytuacja wyjściowa. Najlepiej wybrać piosenki szybkie i bardzo szybkie. Prowadzimy aż do trzeszczenia stawów.
- extreme: najlepiej tańczyć z teściową lub z żoną, z którą chcemy wziąć rozwód. Preferowany również jako odstraszacz dla namolnych tancerek. Wybieramy ofiarę i podczas bardzo szybkiego kawałka prowadzimy najtrudniejsze, najbardziej skomplikowane układy, jakie tylko znamy. Obowiązkowe spojrzenie z cyklu "jestem wielkim mistrzem, nauczę cię salsy".
Zagrożenia
Na salsowych parkietach można spotkać następujące zagrożenia:
Łokieć
Łokieć jest to szeroko stosowana broń (biała, czarna lub żółta - zależy od rasy tancerza) na parkietach salsowych. Najczęściej stosowana jest do:
- Oznaczania i bronienia swojego terytorium na parkiecie (w formie fruwającego łokcia)
- Upominania innych tancerzy o tym, że zapomnieli przeprosić, gdy na nas wpadli
- Wyjaśniania niejasności między osobami tańczącymi ze sobą
Obcas
Obcas (szpilka) jest rozpowszechnioną na parkietach bronią, stosowaną głównie przez kobiety (ale niekoniecznie!). Najczęściej przyjmuje postać wierzgnięcia lub mocno postawionego kroku w tył.
Rozróżniane są następujące formy ataku:
- Atak na stopę - najmniej skuteczny, wyklucza atakowanego z tańca tylko na krótką chwilę.
- Atak na ścięgno Achillesa - bardzo skuteczny, potrafi wykluczyć z tańca na czas trwania jednej piosenki, całej imprezy, a nawet kilku tygodni.
- Atak na łydkę - akrobatyczna forma, tylko dla najbardziej wprawionych w bojach kobiet. Nie powoduje szczególnego bólu, natomiast jest bardzo skutecznym ostrzeżeniem.
Należy zauważyć, że mocno postawiony krok bardzo skutecznie odstrasza ewentualnych śmiałków chcących podstawić stopę i wejść na terytorium.
Styling
Zależnie od formy kontaktu partnerów w tańcu, rozróżniamy dwie formy:
W parze
Najczęściej wykonywany przez partnerkę, zwykle przyjmuje formy energicznego wymachiwania rękami, głową (włosami) i nogami. Zawiera w sobie również rozmaite formy ataku (por. Łokieć, Obcas). Skuteczność ataku zależy wprost proporcjonalnie od tempa muzyki oraz od dynamiki tańca. Najbardziej doświadczone partnerki potrafią przedstawić pantomimę pt. "niedźwiedź na łańcuchu".
Solo
Wykonywany niezależnie, w różnych formach, przez obojga partnerów. Może przyjąć formy od delikatnych, przypominających skradanie, aż do znanych z karate kata. Ze względu na swoją nieprzewidywalność, styling solo pomaga natychmiastowo uzyskać miejsce na nawet najbardziej zatłoczonym parkiecie: jedynym warunkiem jest wykonanie tzw. samuari styling, połączonego z groźną miną, obrotami i wymachami konczyn.
Przeprosiny
Po każdym ataku powinnismy uśmiechnąć się do ofiary i powiedzieć do niej „przepraszam” (najlepiej w języku, który ofiara rozumie). Ma to na celu zdjąć z nas odpowiedzialność za celowość. Nie jest istotne, który raz przeprowadziliśmy dany atak na tej samej osobie. Brak przeprosin może spowodować z kolei, że sami staniemy się celem ataku.
