Disco polo
 |
Ten artykuł tak beznadziejnie zredagowano, że nawet nasz rezolutny szympans w to nie wierzy. A on cierpliwym zwierzęciem jest… Jeżeli nie potrafisz operować widłami ani redagować tekstu, zajrzyj do Kanciapy przed wzięciem się za poprawę. Jeżeli nie potrafisz uzasadnić wstawienia szablonu, nie wstawiaj go. |
Disco polo – nurt muzyki rozrywkowej wywodzący się z połączenia black metalu, techno i prehistorycznych rytmów plemiennych, powstały na początku II połowy XX wieku. W składzie typowej kapeli discopolowej można wyróżnić następujących instrumentalistów:
- co najmniej dwóch gitarzystów nastrojonych oktawę niżej,
- koleś odziany w skóry, walący maczugą w wydrążony pień,
- perkusista z poczwórną stopą i zamiłowaniem do blastów,
- co najmniej trzech osobników obsługujących różnego rodzaju syntezatory,
- wokalista, koniecznie zwiększający poziom wieśniaczyzmu,
- akordeonista grający ten sam motyw, niezależnie od tego, co gra zespół.
Budowa XVI-wiecznego Disco Polo
Niestety takowe dzieła nie przetrwały do naszych czasów. Z podań wiadomo jedynie, że muzyka była tworzna przez staranne uderzenia chłopa kijem w co popadnie, połączone ze śpiewem, np. Coś o podniecających warkoczach Ilony, lub o Dobrej zabawie na listonoszu kończąc.
Budowa XX-wiecznego Disco Polo
- Uroczysty wstęp.
- Wprowadzenie do tematu (np. zakochałem się w Marzence dziś lub też dziś w Marzence zakochałem się) – jest to tzw. słowo wstępne, a zarazem przewodnie całej piosenki.
- Łącznik I (np. ooo lub oo lub łoo oraz, last but not least, oooo) służący wzbudzeniu zainteresowania w słuchaczu oraz wprowadzeniu odpowiedniego nastroju).
- Rozbudowanie tematu (np. Marzenka na mnie spojrzała raz / lecz poszła z innym, la lala).
- Łącznik II o budowie zbliżonej do łącznika I, z dopuszczalnymi minimalnymi modulacjami.
- Tajemniczy refren (np. Złamałaś mi serce, co jest szczególną metaforą, gdyż serce jest pełne krwi – trzeba by je było najpierw wysuszyć, co nadałoby mu kruchość i jednocześnie większą szansę na tytułowe złamanie. To jest hak dla Marzenki, która nie jest tak inteligentny/a jak wykonawca, czyli w tym wypadku Shazza).
- Druga strofa (w tej części autor przypomina przewodni motyw utworu – np. i zakochałem się w Marzence dziś).
- Refren (ten sam, również tajemniczy)
- Refren.
- Refren (dla urozmaicenia często spotykana jest zamiana jednego słowa refrenu, np. zamiast, jak wcześniej "Złamałaś mi serce" - "Złamałażeś mi serce")
- Pierwsza zwrotka.
- Połowa pierwszej zwrotki (w przypadku, gdy liczba słów w zwrotce jest nieparzysta, nie przerywamy w połowie słowa znajdującego się na środku – rozwiązywanie tego problemu nie inaczej jak zaakceptowanie całego słowa).
- Refren powtórzony 4 razy (z nawiązaniem do Marzenki), tym razem wykonany z właściwą, wielką ekspresją, wyniośle.
- Majestatyczna koda (najczęściej zakończona ostrym, kłującym, atonalnym glissandem w celu przerwania nurtującej wykonawcę wizji).
Słuchaniu disco polo zawdzięczasz:
- mienie respektu
- mienie popularności
- mienie szacunku
- bycie fajnym
- bycie kul
- bycie fajowym
- zainteresowanie płci przeciwnej
- jednostajny wzrost ubytku szarych komórek
Ciekawostki:
Młodzież, pochodząca przeważnie z prowincjonalnego, pozamiejskiego zespołu Wyższych Szkół Gastronomicznych często protestuje, jednak wzorowo nie wzbudzając żadnych, jakże niekulturalnych, zamieszek ulicznych. Ich slogan wyrażają słowa:
legalne disco polo
to ulga dla organów ścigania
Ich słowa odnoszą się do uwłaszczającej ich dumie delegalizacji tej muzyki, ze względu na wstyd niezrozumienia przez polski rząd muzyki wyższego sortu.
Z anonimowego źródła wiemy też, że muzyki "Disco Polo" słucha np. słynny przywódca sekty pora, zasłużony zbożowy terrorysta zwany przez ogół społeczeństwa kretynem.
Dzisiejsza siedziba główna i duchowa świątynia ruchu miłośników "Disco Polo" znajduje się w odległych zakątkach dalekiej krainy zwanej podlasiem, umiejscowionym w znanym przez wszystkich mieszkańców pueblu Los Wiechos.
