Pień
Pień – głucha część drzewa.
Pień rozwija się z dnia na dzień wraz ze wzrostem drzewa. Proces ten jest jednak powolny i niemal niezauważalny. Pień rośnie zarówno wszerz, jak i wzdłuż. Pozbawiony jest on jednak narządu słuchu, przez co często w lesie można spotkać wycieczki pod okiem psychologa, które szepczą mu na ucho różne świństwa.
Znane są także przypadki bratania z naturą poprzez przytulanie pnia oraz spowiedź w pniofesjonale. Zwolennicy tego drugiego powołują się na fakt zapisany w Biblii, że Bóg miał bliższy kontakt z drzewami i krzewami niż z księżmi.
Pień to także część drzewa, na które najczęściej wskakują kozy i koty. Z tym że te pierwsze wybierają te bardziej pochyłe, przez co nie musi ich z pni zdejmować straż pożarna. Pień jest częścią drzewa, którą można nazwać jego nogą, tułowiem i szyją (która, o dziwo, znajduje się poniżej tułowia – tj. na styku drzewa z glebą).
O królewskim pochodzeniu niektórych drzew decyduje wieńcząca je korona. Po detronizacji koronowanej głowy pozostaje pniak. Pozbawienie w tych kręgach korony jest bowiem równoznaczne z pozbawieniem głowy tuż poniżej szyi.
Na cześć potęgi i ponadczasowości drzew, w województwie podkarpackim nazwano Pniem wieś.
W województwie kujawsko-pomorskim natomiast nazwą tą obdarzono wieś zamieszkałą przez osoby niedosłyszące (z powodu przebiegającej niedaleko autostrady).
