Imperium Lechitów

Imperium Lechitów – historyczne supermocarstwo istniejące w starożytności rozciągający się do Łaby po Don oraz od Bałtyku po Morze Azowskie i Czarne. Największe mocarstwo w starożytności, podupadłe w średniowieczu, zniszczone przez Mieszka I – niemieckiego agenta i czeskiej marionetki. Imperium nie miało stałej stolicy. Rolę te przypadły takim miastom jak: Codanovia, Carodonum, Szczecin, Gniezno.

Historia

Imperium Lechitów powstało ok. 1800 roku przed naszą erą. Pierwszym władcą państwa był Sarmata I, przybysz z Elamu (dzisiejszego Iran) zamieszkujący tereny dzisiejszej Częstochowy. W latach 1759-1729 p.n.e. rządził Kodan. Założył om miasto portowe Codanovia (dzisiejszy Gdańsk). Miasto wkrótce stało się stolicą.

W latach 1729-1679 p.n.e. władzę w kraju objął Lech I Wielki – patriarcha narodu Lechów, założyciel Imperium Lechickiego (znanego wśród Persów i Turków jako Lehistan). Największym jego sukcesem było stworzenie Comes militi – armii rycerzy, protoplastów szlachty i żołnierzy wyklętych, która poruszała się na dinozaurach, które schowały się pod ziemią i przeżyły tak czasów powstania państwa. Lech Wielki ustanowił też prawo, że kandydat na króla musi pochodzić z powszechnie szanowanego rodu szlacheckiego (z Lacha), czyli być rycerzem i mieć ukończone 25 lat. Po śmierci Lecha Wielkiego władzę objął Filan. Podbił on północne ziemię, które na jego cześć nazwano Finlandią. Po śmierci Filana władza przypadła jego synowi Aleksandrowi, który ustanowił wódkę narodowym alkoholem. Na cześć ojca trunek ten nazwał Finlandią. Około 1500 roku p.n.e. król Car I ustanowił nową stolicę – Carodonum, będący dzisiejszym Krakowem. Pałac królewski mieścił się na terenach dzisiejszej dzielnicy Stradom. W 1482 roku p.n.e. władzę objął Szczyt, który wybudował gród niedaleko Morza Bałtyckiego – Szczecin.

W IV wieku p.n.e. Aleksander Wielki skuszony żyznymi ziemiami oraz ogromnym wysłał do państwa swoich posłów, by ci ściągnęli z Lechitów trybut. Lechici poczuli się dotknięci i potraktowali posłów nieuprzejmie. Według relacji Wincentego Kadłubka najpierw przeto przedniejszym spomiędzy posłów żywcem połamano kości, po czym zdarte z ich ciał skóry wypchano częściowo najlichszą trawą morską i ten kruszec, ludzką skórę, lecz nieludzko odziany, odesłano. Aleksander Wielki zdecydował się na zaatakowanie Lechitów. Udało mu się złupić Kraków i dzisiejszy Górny Śląsk. Sprytni Lechici dowodzeni przez króla Zagłobę I zdecydowali się na fortel – postawili atrapy wojowników, które zostały uznane przez wroga za armię lechicką. Gdy macedońskie wojsko zaatakowało atrapy i zorientowało się w oszustwo, to wojsko lechickie otoczyło armię i rozgromiła Macedończyków. Aleksander uszedł z życiem.

W latach 74-25 p.n.e. państwem rządził Lech III Ariowit. Władca ten w 53 roku p.n.e. pokonał legiony rzymskie dowodzone przez Juliusza Cezara pod Karrami (dzisiejsza Syria). Wojska Lechitów i Partów zabiły 20 tys. Rzymian. Po klęsce Juliusz Cezar oddał hołd Lechowi III oraz zaproponował władcy ożenek ze swoją starszą siostrą Julią. Król przystał na propozycję. Z tego związku urodził się Awiłło Leszek.

W V wieku naszej ery narodziła się nowa religia – zreformowany kościół katolicki (prawosławie). Duchowni prawosławni cechowali się łagodnością, propagowali dialog religijny pomiędzy prawosławiem a wyznawcami Światowida oraz wspierali państwo. Król Andrzej I zafascynowany nową religią przyjął chrzest zaznaczając jednocześnie, że każda religia może swobodnie działać na terenie Imperium Lechitów. Jednocześnie na skutek nauk wywodzących się z Ewangelii król zdecydował się na uznanie niepodległości narodów. Blask Imperium zgasł, ale okrojone Państwo Lechitów (rozciągające się od Odry do Bugu) stanowiło największą siłę gospodarczą na świecie.

Konflikt pomiędzy ekumenicznymi religiami Imperium Lechickiego i Wielki Kosmos a kościołem katolickim sprawił, iż papieże zlecali mordowanie władców. I tak berlińska terrorystka Ryksa miała w 840 roku zamordować monarchę Popiela. Ryksie udało się jednak zamordować dwudziestu stryjów Popiela, zadając tym samym cios elitom politycznym Lechii. Popiel jednak uszedł życiem, uratowany przez znachora z Gniezna. Na jego cześć przeniesiono stolicę do Gniezna.

Panujący w latach 948-966 Mieszko I przyjął chrzest w szczecińskiej cerkwi. Na cześć tego wydarzenia stolicę przeniesiono do Szczecina. Niestety przyjął potem chrzest katolicki układając się z Czechami, który dwa wieki wcześniej wywołali wojnę domową, po której uzyskali niepodległość. Gniezno odzyskało w ten sposób tytuł stolicy, zaś zdrada państwa na rzecz układu z wrogiem skończyła się wymuszoną abdykacją Mieszka I, który utracił koronę. Chrzest w obrzędzie katolickim w 966 roku uznaje się za koniec Imperium Lechickiego i początek Polski. Upadek państwa przez Mieszka I spowodował, iż niektórzy mieszkańcy państwa uciekli na zachód, by tam móc porywać kobiety, grabić oraz zabierać złote monety. Nie mniej Polska odziedziczyła tradycję lechicką, którą kontynuowali kolejni władcy wywodzący się z rodu lechickiego. Ostatnim władcą z rodu Lechów był Kazimierz Wielki, który wraz z jego ojcem, Władysławem Łokietkiem odbudowali imperium, ale na modłę zachodnią.

Ustrój polityczny

Władzę w kraju sprawował król, reprezentujący państwo. Od początku istnienia państwa, ustrój polityczny opierał się na demokracji – wszyscy mieszkańcy brali udział w wyborach, a król miał za zadanie reprezentować kraj. Jak widać, monarchia w Imperium Lechitów wyglądała zupełnie inaczej niż w sąsiednich państwach, w których królowie tworzyli totalitarne reżimy. Oczywiste jest, że mieszkańcy mogli wybierać króla czy głównego wodza wyprawy krzyżowej – wojewody. Współcześni historycy uważają, że ówczesna struktura organizacyjna była pierwszą wolną demokracją bezpośrednią na świecie, która objęła wszystkich mieszkańców.

Religia

Przez wiele tysięcy lat Lechici wyznawali religie opierające się częściowo na obecnych ruchach new age. Lechici wyznawali wartości kosmiczne, gdzie człowiek był swobodną, wolną cząstką Wielkiego Kosmosu–Matki, a nie przedmiotem ucisku i wyzysku. Ważniejszymi bóstwami byli: Lela, Polela, Łada, Pochwista, Jesze, Nija.

W okolicach 7 roku przed naszą erą narodził się Jezus Chrystus. Jego nauki dotarły V wieku do Polski, jednak spaczenie nauk Chrystusa przez ówczesnych papieży sprawiły, iż w państwie powstało prawosławie, będące zreformowanym kościołem katolickim. Niestety kościół ten odrzucił swoje nauki i na skutek wielkiej schizmy przyjął nowe dogmaty podczas spotkania popów w 1054 roku.

Badania historyczne

Pierwszą kroniką prezentują historię Państwa Lechitów była Kronika polska przez Prokosza w wieku X napisana. Kolejne opisy państwa znalazły się w kronice Wincentego Kadłubka. Ogromne badania nad Imperium Lechitów organizowali Sarmaci oraz twórcy romantyczni. Ci drudzy wydali drukiem Kronikę Prokosza wraz z komentarzami Juliana Ursyna Niemcewicza – znanego historyka żyjącego w XVIII wieku. Niestety Austriak Joachim Lelewel (nie reprezentujący polskich interesów) zasiał niepewność wśród Polaków, uważając, iż kronika jest fałszywką pochodzącą z 1764 roku. Współczesne badania zweryfikowały oskarżenia Lelewela, które okazały się bezpodstawne. Jak się okazało, kronika pochodzi z końca X wieku. Po jej spisaniu księga trafiła do Ottona III – największego przyjaciela Bolesława Chrobrego. W 1764 roku magnat Przybysław Dyjamentowski kupił księgę od pruskiego rządu, w zamian za wybranie Stanisława Poniatowskiego (rosyjskiego pachołka, będącego pożytecznym idiotą dla Prus) w wolnej elekcji.