Ian Gillan

Ten artykuł dotyczy angielskiego muzyka. Zobacz też hasła o innych osobach o tym imieniu.

Ian uzewnętrznia się do mikrofonu. Mało zawału nie dostanie, taki czerwony

Ian Gillan (znany też jako „Człowiek, który wyrzucił Blackmore'a”, ur. 19 sierpnia 1945 w Hounslow) – brytyjski wyjec znany z zespołów Deep Purple i Black Sabbath. Znany z zamiłowania do piosenek, w których więcej jęczy i stęka niż śpiewa.

Życiorys

Swoją karierę Gillan zaczynał w nikomu nieznanych zespołach The Javelins i Episode Six. Przełomowym momentem jego kariery było dołączenie w 1969 roku do Deep Purple. Nagrał z nimi parę płyt, po czym po ostrej kłótni Gillan opuścił zespół. Poniżej prezentujemy jej skrócony zapis zarejestrowany hotelową kamerą:

– Rogacz! Rogacz! Rogacz!
– A ty lubisz Niemki. Nie zdziwię się jak przerzucisz się na młodych chłopców. Swoją drogą jak tam twoja Helga?
– Odl się od Babs!
– Cóż za kobiece imię... Nazwę tak swój traktor.
Następnie słychać odgłos tłuczonego szkła i płacz Gillana, z którego da się zrozumieć:
– Poskarżę się Rogerowi!
Potem następuje trzaśnięcie drzwiami, któremu towarzyszy szyderczy śmiech Ritchiego i tryumfalny okrzyk:
– Pedał!

W 1973 Ian opuścił więc Deep Purple, a już w 1976 założył własny zespół Ian Gillan Band (nad tą oryginalną nazwą myślał 3 lata, stąd przerwa w działalności), grający głównie jazz-rock. Niestety nazwa okazała się dla fanów zbyt trudna do zapamiętania i została szybko skrócona do Gillan. Nagrali razem kilka przeciętnie sprzedających się płyt, po czym, w głowie wokalisty zrodziła się idea dołączenia do Black Sabbath, bo jak sam argumentował: „chciałem se pokleć i chwalić Szatana, a w mojem zespole to jakoś tak gupio by było, co nie?”. Z jego „klęcia” wyszło tyle, że album Born Again trafił na listę najbardziej obscenicznych albumów według PMRC, cokolwiek by to nie było, a żona, o której była jedna z piosenek po raz drugi rozwiodła się z wokalistą.

Zrozpaczony Gillan porzucił więc Black Sabbath i dołączył do reaktywowanego Deep Purple, z którymi wydał kolejne dwie płyty po czym ponownie dał się wyrzucić Blackmore'owi odszedł by poświęcić się solowej działalności. Wytwórnia namówiła go jednak do powrotu z okazji 25-lecia zespołu. Nagrali razem płytę Battle Rages On... po czym niemożliwe stało się możliwe i Gillanowi udało się wywalić Ritchiego z zespołu. Od tego czasu muzyka Deep Purple zaczęła zmierzać w kierunku jazz-rocka. W międzyczasie Gillan wydał solowy album Gillan's Inn, który zawiera ponowne nagrania niektórych utworów z lat wcześniejszych. Do gry zaprosił wtedy wielu innych muzyków, między innymi wokalistów, bo nie był już w stanie zaśpiewać tak jak dwadzieścia czy trzydzieści lat temu. Dlatego też na płycie możemy usłyszeć Ronniego Jamesa Dio, Tony'ego Iommiego, Janicka Gersa (Iron Maiden) czy Jona Lorda, ktory nie był już wtedy członkiem Deep Purple.

Dyskografia

Główny artykuł: Dyskografia Deep Purple

Ian Gillan Band/Gillan

• Child In Time (Dziecko W Czasie, 1976) – zawiera skróconą wersję Child In Time Deep Purple – tylko 7 zamiast 10 minut.
• Clear Air Turbulence (Turbulencje od Czystego Powietrza, 1977) – ostateczne wyłonienie się tendencji jazz-rockowych.
• Scarabus (Skarabeusz, 1977) – tu z kolei mamy do czynienia z tytułem zawierającym przesłanie do Blackmore'a.
• Gillan (Gillan, 1978) – pierwszy album po skróceniu nazwy.
• Mr. Universe (Pan Wszechświat, 1979) – drugi album po skróceniu nazwy; tutaj z kolei Ian zrobił niczym Stalin czystkę starego składu zespołu i nagrał coś bliższego hard-rockowi.
• Glory Road (Droga chały chwały, 1980) – trzeci album po skróceniu nazwy; kontynuacja nurtu hard-rockowego.
• Future Shock (Przyszły szok, 1981) – czwarty album po skróceniu nazwy; „Tato, tato! Zostałeś dziadkiem!”
• Double Trouble (Podwójny kłopot, 1981) – piąty album po skróceniu nazwy; „Tato, tato! Zostałeś dziadkiem po raz drugi!”
• Magic (Magiczny, 1982) – szósty album po skróceniu nazwy; może on i magiczny, ale na pewno mało odkrywczy.

Solo

• Accidentally on Purpose (Przez przypadek, ale specjalnie, 1988, z Rogerem Gloverem) – Glover nie mógł pogodzić się z tym, że Gillan odszedł z Purpli i nagrali razem album.
• Naked Thunder (Nagi Grzmot, 1990) – nie wiadomo o co chodzi, ale podejrzewa się, że tutaj Gillan również „chciał sobie pokleć”, tyle że tym razem na Blackmore'a.
• Toolbox (Skrzynka z narzędziami, 1991) – Gillanowi objawiły się obrazy z piekła rodem (scena, w której morduje Blackmore'a) i postanowił wydać o tym album.
• Dreamcatcher (Łapacz Snów, 1997) – na ten album wciśnięto kawałki, które nie nadawały się na wydawnictwa Purpli (które właściwie nie nadawały się do niczego).
• Gillan's Inn (Oberża Gillana, 2006) – tribute album dla samego siebie z okazji 40-lecia zawodzenia.
• One Eye to Morocco (Jedno Oko na Maroko, 2009) – a drugie na sufit.
• Who Cares? (Kto zdzierży?, 2011, z Tonym Iommim) – rzępolenie na cele charytatywne. Mimo to jednak zaskakująco przyjemnie się słucha.

Ian Gillan grał też rolę Jezusa w rock operze Jesus Christ Superstar. Niewątpliwie utożsamiał się z tą rolą, gdyż stała się ona podstawą do napisania tekstu piosenki Born Again z albumu Black Sabbath o tym samym tytule.

Zobacz też

• WhoCares