Linkin Park
Linkin Park – afroamerykański zespół nu-metalowy śpiewający głównie o tym, że życie jest do niczego. Łączy w sobie elementy metalu i hiphopu, co sprowadza się do tego, że koty składane w ofierze są najpierw faszerowane czym tylko w ręce wpadnie. Jeden z zespołów pokemoniastych.
Spiewaja wypasnie.
Historia
Członkowie zespołu poznali się w liceum, a może to było przedszkole? Wszelkie informacje na ten temat zniknęły z powierzchni Ziemi, gdy Brad zrobił sobie buty z ostatniego niebieskiego skunksa. Mike potrafił grać na pianinie, Joe uwielbiał rozbijać sobie winyle na głowie, Rob w wolnych chwilach walił czym się dało w garnki mamusi, więc postanowili razem założyć zespół. Najpierw jako Popsute Kserokopiarki, potem jako Zmierzch Zielonego Skunksa grali po podejrzanych lokalach. Potrzebowali basisty, więc wezwali Feniksa, ale coś było nie tak. Mike zadzwonił do znajomego kelnera, a ten po zaśpiewaniu paru kawałków w niedzielnym „Koncercie Życzeń” został przyjęty jako wokalista. Chłopaki podczas opychania się hamburgerami chcieli zmienić nazwę na Park Lincolna, ale niewiele się rozumieli, więc zostało Linkin Park. Brad kupił sobie słuchawki i wieczorami składał koty w ofierze dla Szatana.
Członkowie zespołu
- Mike Spike Kenji Anoda Katoda Shinoda – raper
- Chester The Molester Charles Benington – ma licencję na wrzeszczenie. Posiadacz mamuciego tenoru, cokolwiek to znaczy.Jego ulubionym sportem jest oczywiście badminton.
- Joe Woo-Hahn – lubi psuć powietrze. Mieszka pod mostem. Nikt go nie kocha.
- Bradosław Delson – popowa diva. Na koncertach nosi nauszniki, nikt nie wie po co.
- Rob Bourdon, ksywa Pokemon.
- Feniks – brukowce bezwstydnie szerzą plotki, jakoby czegoś mu brakowało. Należy to zdementować. Milosnik Nietzschego.
Albumy
- Hybrid Theory EP (wydane gdzieś w mezozoiku)
- Hybrid Theory (między 1066 a 1492, znane tylko z kronik klasztornych)
- Reanimation (1815)
- Meteora (2003)
- Live in Wietnam (2003), DVD koncertu w Wietnamie
- Kurwerty (2006, mega hardkorowy album Linkin Parku z PRZEKLINANIEM!)
- Joe, spadaj stąd! (2012, specjalne wydanie świąteczne)
- Kolizja (2132, wraz z Dżejem-Zi)
- Minutes to midnight (2007, płyta, która przy okazji rezygnacji z nu metalu i pomimo ściągnięcia tytułu z jednego z utworów Iron Maiden miała być ciekawa progresywna i pop rockowa, a wyszła nudna, schematyczna i pop rockowa)
Single
Tysiące nikomu niepotrzebnych singli, nadających się tylko do wypełniania dziury ozonowej i wywoływania nerwicy u rodziców Dzieci Neostrady.
