Ada (imię)
Ada – imię żeńskie powstałe prawdopodobnie od imienia Adrianna. Dokładnie nie wiadomo skąd i jak się wzięło w języku polskim, dlatego osoby noszące skazane są na poszukiwanie siebie, przez całe swoje życie.
Charakter
Z reguły jest to kobiety z klasą, budząca sympatię. Jest obiektywna, lecz pewna siebie. Łatwo wybucha, ale wykorzystuje te wybuchy, by wyrównać rachunki, z kimś, kto sobie na to zasłużył. Jest bardzo przekorna, lubi mówić nie, sprzeczać się i upierać, nawet wtedy, gdy myśli tak.
Młodość i dojrzewanie
Najważniejszy jest dla niej wybór zawodu, który planuje już od wczesnej młodości. Pociąga ją to, gdzie może rozkazywać, nawet jeśli jest to ryzykowne. Dobrze radzi sobie w interesach. Ada może zostać także artystką lub terapeutką. W szkole przebywa niechętnie, uważa, że każą jej się tam uczyć zbyt wiele przedmiotów, które nie będą jej potrzebne. Często chodzi na wagary, nie przeszkadza jej w tym ani deszcz, ani śnieg, co w rezultacie prowadzi do choroby i kolejnych nieobecności w szkole. Mimo tego jest lubiana przez nauczycieli i kolegów.
Uczucia
Ma w sobie coś tajemniczego, nieokreślonego, co sprawia, że otoczenie zadaje sobie tysiąc pytań co do jej osobowości. To przyciąga do niej wiele osób, które ona chętnie przygarnia.
Miłość
Ada w miłości jest zaborcza, ale z umiarem. Otwarcie mówi o swoich uczuciach,co często doprowadza do kompromitujących ją konsekwencji. Jest osobą, która odczuwa silne pragnienie, by żyć pełnią życia. Jest zmysłowa: łakomstwo, przyjemności, seks tworzą u niej mieszankę – szczęśliwą lub niebezpieczną. Stawia wszystko na jedną kartę. Jako żona jest niezrównaną panią domu, umie sprawić, by goście dobrze się bawili, potrafi również w inteligentny sposób wykorzystać znajomości dla swych i męża interesów, gdyż ma dużo ambicji. Bardzo kocha rodzinę, o ile jej ona nie przytłacza i nie zakłóca niezależności.
Przyjaźń
Ada jest wierną przyjaciółką zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Jednakże jej zachowanie wobec przyjaciół jest tak nierówne, że przypomina kolejkę górską. Raz dzwoni, by rozmawiać przez dwie godziny, by później nie dawać znaku życia przez trzy tygodnie.
