Grafomania
Pierwszy, który porównał oczy do gwiazd był poetą-geniuszem, każdy następny – grafomanem.
- Anonimowa sentencja o grafomanii, parafraza zapowiedzi do „Snu kochającego psa” J. Kaczmarskiego
Pierwsza polska fabryka gramofonów, zatrudniająca wszystkich krajowych grafomanów.
- Adolf Nowaczyński, System Doktora Caro. Utopja humorystyczna (1927)
Grafomania – zaburzenie psychiczne, chorobliwa skłonność do pisania i zadręczania środowiska swoimi wypocinami. Z reguły nie jest leczona przez specjalistów, jako że papieru i długopisów jest pod dostatkiem, a nikt nie musi tego czytać. Wyraz jest częstym epitetem, jakim obrzucają się przedstawiciele różnych klik literackich.
Cechy[edytuj • edytuj kod]
Na Nonsensopedii grafomania uznawana jest za bełkot i ekspresowo leczona ekspresowym kasowaniem. W szkole, na języku polskim, grafomania jest przedmiotem zachwytu polonisty, licznych dyskusji, opracowań i jedynek. Utwór grafomański charakteryzuje się z reguły przegadaniem, brakiem konsekwencji stylistycznej, oklepanymi zwrotami i banałami. Z tego powodu spod oceny wyłączone są najczęściej przemówienia polityków.
Repertuar grafomana[edytuj • edytuj kod]
- wyważanie otwartych drzwi;
- tłumaczenie z polskiego na nasze;
- stare śpiewki;
- zawracanie Wisły kijem;
- pisanie na Berdyczów.
Przykłady utworów grafomańskich[edytuj • edytuj kod]
- Eliza Orzeszkowa, Nad Niemnem;
- Witold Gombrowicz, Ferdydurke;
- Henryk Sienkiewicz, Potop.
Przykłady utworów niebędących grafomanią[edytuj • edytuj kod]
- Henryk Sienkiewicz, Potop;
- Witold Gombrowicz, Ferdydurke;
- Eliza Orzeszkowa, Nad Niemnem.
