David Gilmour: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 4: | Linia 4: | ||
W zespole Pink Floyd zaczynał jako „ten najprzystojniejszy”, z biegiem lat (i odcinaniem kuponów) skończył jako „ten najgrubszy”. Wraz z żoną [[Polly Samson]] szczęśliwy hodowca około siódemki [[dziecko|dzieci]], wśród których są także ich wspólne. |
W zespole Pink Floyd zaczynał jako „ten najprzystojniejszy”, z biegiem lat (i odcinaniem kuponów) skończył jako „ten najgrubszy”. Wraz z żoną [[Polly Samson]] szczęśliwy hodowca około siódemki [[dziecko|dzieci]], wśród których są także ich wspólne. |
||
== |
== Kariera == |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | Do Floydów dołączył w 1968. Początkowo zastępował Syda Barreta na koncertach (który okazał się przykładem złego działania dopalaczy na organizm, a poza tym był chory psychicznie), jednak gdy tamten stał się całkowicie niezdolny do pracy z zespołem, Gilmour zajął jego miejsce na stałe. Początkowa pokojowa współpraca z [[Roger Waters|Rogerem Watersem]] skończyła się wojną partyzancką. |
||
| ⚫ | |||
---- |
|||
| ⚫ | Początkowo praca w zespole rozkładana była po równo. Jednak szybko ujawniła się megalomania Watersa, który twierdził, że jest najlepszy (wielu fanów też tak sądziło), że układa zajebiste teksty (wielu fanów do dziś tak twierdzi) i zdominował zespół swoją twórczością. Gilmour często nie zgadzał się z Watersem w sprawach artystycznych. Gdy „The Final Cut” (w 98% płyta Watersa) nie osiągnęło wielkiego sukcesu, Waters wypchał się na zespół, pozwalniał wszystkich po kolei, a na końcu siebie. Myślał, że Pink Floyd przestało istnieć. |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | Do Floydów dołączył w |
||
| ⚫ | Kilka lat po rozwiązaniu grupy, Gilmour sprosił kolegów (bez Watersa) i reaktywował zespół. Waters się wściekł. Gilmour miał to gdzieś. Waters wściekł się jeszcze bardziej. Poszli do sądu. Idea <math>Waters = Pink Floyd</math> i <math>Pink Floyd = Waters</math> nie przeszła i Gilmourowcy mogli tworzyć jako Pink Floyd. Z tego układu wyszły dwa albumy: „A Momentary Lapse of Reason” (gdy Gilmour popadł w filozofię i zastanawiał się czy wszystko i nic ma sens) i „The Division Bell”. |
||
---- |
|||
=== Pozostałe zajęcia === |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | Początkowo praca w zespole rozkładana była po równo. Jednak szybko ujawniła się megalomania Watersa, który twierdził, że jest najlepszy (wielu fanów też tak sądziło), że układa |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
a <math>Pink Floy = Waters</math> nie przeszła (choć wielu fanów nadal tak sądzi) i Gilmourowcy mogli tworzyć jako Floydzi. Z tego układu wyszły dwa albumy: "A Momentary Lapse Of Reason" (gdy Gilmour popadł w filozofię i zastanawiał się czy wszystko i nic ma sens) i "The Division Bell". |
|||
{{stubbiog}} |
{{stubbiog}} |
||
{{stubmuz}} |
{{stubmuz}} |
||
{{Pink Floyd}} |
{{Pink Floyd}} |
||
Wersja z 19:33, 20 paź 2010
David Gilmour (ur. 6 marca 1946) – brytyjski gitarzysta i wokalista. Sławę zyskał grając w zespole Pink Floyd, z którego wygryzł Syda Barretta, prawdziwego twórcę sukcesu grupy.
W zespole Pink Floyd zaczynał jako „ten najprzystojniejszy”, z biegiem lat (i odcinaniem kuponów) skończył jako „ten najgrubszy”. Wraz z żoną Polly Samson szczęśliwy hodowca około siódemki dzieci, wśród których są także ich wspólne.
Kariera
Z Pink Floyd
Do Floydów dołączył w 1968. Początkowo zastępował Syda Barreta na koncertach (który okazał się przykładem złego działania dopalaczy na organizm, a poza tym był chory psychicznie), jednak gdy tamten stał się całkowicie niezdolny do pracy z zespołem, Gilmour zajął jego miejsce na stałe. Początkowa pokojowa współpraca z Rogerem Watersem skończyła się wojną partyzancką.
Kłótnie z Watersem i reaktywacja Floydów
Początkowo praca w zespole rozkładana była po równo. Jednak szybko ujawniła się megalomania Watersa, który twierdził, że jest najlepszy (wielu fanów też tak sądziło), że układa zajebiste teksty (wielu fanów do dziś tak twierdzi) i zdominował zespół swoją twórczością. Gilmour często nie zgadzał się z Watersem w sprawach artystycznych. Gdy „The Final Cut” (w 98% płyta Watersa) nie osiągnęło wielkiego sukcesu, Waters wypchał się na zespół, pozwalniał wszystkich po kolei, a na końcu siebie. Myślał, że Pink Floyd przestało istnieć.
Zaprawdę, powiadam wam, mylił się ogromnie!
Kilka lat po rozwiązaniu grupy, Gilmour sprosił kolegów (bez Watersa) i reaktywował zespół. Waters się wściekł. Gilmour miał to gdzieś. Waters wściekł się jeszcze bardziej. Poszli do sądu. Idea i nie przeszła i Gilmourowcy mogli tworzyć jako Pink Floyd. Z tego układu wyszły dwa albumy: „A Momentary Lapse of Reason” (gdy Gilmour popadł w filozofię i zastanawiał się czy wszystko i nic ma sens) i „The Division Bell”.
Pozostałe zajęcia
W przerwach między kolejnymi reaktywacjami Pink Floydów, wydaje solowe albumy. Ostatni nosi tytuł Przygody Żeglarza Davida Na Tajemniczej Wyspie. Ponadto jest kibicem klubu Arsenal Londyn oraz wielbicielem nóżek cielęcych w galarecie.
