Dzi
Dzi – trujznak (czyli trójznak z rodziny trujących) i jednocześnie dwudźwięk. Jeden z przykładów na marnotrawstwo języka – nie dość, że jest trudny w wymowie, to jeszcze tożsamy z dźwiękiem dź i z niejasnych przyczyn zapisywany trzema literami[1]. Dość trudno przyswajalny przez cudzoziemców, którzy wymawiają go tam gdzie nie trzeba i odwrotnie – nie wymawiają tam, gdzie występuje. Podstawowy składnik mowy inteligentów, np. Dziń dobry!. Podwojenie dźwięku powoduje cofnięcie się w wieku (dzidzi) i jest dobrą kuracją odmładzającą.
Słownik cudzoziemca[edytuj • edytuj kod]
- Drzewka – dziwka
- Dżyky – dziki
Reforma ortografii[edytuj • edytuj kod]
Podczas następnej reformy ortografii padnie propozycja aby dzi zastąpić jednym znakiem, np. *. Pisałoby się wówczas G*e *siaj i*esz, *wko? W czterowyrazowym zdaniu zaoszczędzi (zaoszczę*?) się więc 8 liter, co spowoduje, że w szkołach bę*e się czytać cieńsze lektury.
