Kurwa (słowo)

Ten artykuł dotyczy 'popularnego słowa'. Zobacz też prostytutka.

Kurwa – najpopularniejszy i ultrauniwersalny wyraz w języku polskim.

Jest skrótem wyrażenia kurwa mać (lub kurwa twoja mać – patrz sekcja Odmiany „kurew”).

Znaczenie wyrażenia

Hinduska rzeźba bogini Urva-Mat' z IX w.

Współcześnie, termin kurwa mać wywodzi się powszechnie, lecz całkowicie błędnie, od łac. słowa curva (krzywa; prostytutka) i uznaje za wyrażenie wulgarne. Jednak najnowsze badania porównawcze wykazują, że pierwotne znaczenie tego wyrażenia to zniekształcone Urva-Mat' (wym. /(kʰ)ʊrvʌ mʌʨ/) lub Khurva-Mati, imię pogańskiego bóstwa, a konkretnie jedno z imion Bogini-Matki powszechnie czczonej w okresie od neolitu do I w n.e. na terenach wschodniej Europy i w płd. Azji. Słowo to przetrwało tysiące lat w języku mówionym pomimo całkowitego zapomnienia jego pierwotnego znaczenia w wyniku chrystianizacji naszej kultury. (Zob. Kult Bogini). Imię Matki-Urvy możemy znaleźć w niewielu dokumentach pisanych (kult bogini na terenach Europy Wschodniej był świadomie tępiony i usuwany ze świadomości społecznej) jednak ślady użycia tego imienia obecne są powszechnie w źródłach tak średniowiecznych jak i nowożytnych ^{[potrzebne źródło]}.

Na upowszechnianie się prawdziwego znaczenia i prawidłowej formy wyrażenia wskazywać może coraz częściej spotykana wymowa urwa' lub (mniej poprawna) urwał (np. w formie znanego powiedzenia: ale urwał!)^{[potrzebne źródło]}.

Etymologia

Złożenie Urva-Mat' pochodzi niewątpliwie z języka praindoeuropejskego, jednakże nie znamy ani jego oryginalnej wymowy ani jednoznacznego zapisu. Warianty obu członów pojawiają się jednak w wielu językach współczesnych i historycznych.

Etymologia członu Urva nie jest do końca jasna. Prawdopodobnie nie jest to imię w sensie dosłownym, a raczej przydomek, tytuł; najprawdopodobniej pochodzi od praindoeropejskiego prefiksu ur- (prastary, wielki, doskonały; por. sanskr. uru (szeroki, wielki, doskonały), także niem. Ur– (pra-; starożytny, (praw)dawny, podstawowy)) oraz rdzenia vak(h) oznaczającego imię, słowo (por. vac (wym.: /wA_(k)/) – sanskr. mowa, dźwięk, nazwa, imię; łac. voco, vocare - wołać, powoływać ). Tak więc imię to znaczyłoby w wolnym przekładzie "Prastara".

Człon Mat' oznacza bez wątpienia matka (polskie: mać matka, ros. мать /mat'/; por.: sanskr. mAtR मां matka, także: Matka Ziemia, łac. mater matka).

Tak więc Urva-Mat' może oznaczać pramatka, matka wszystkiego.

Niektórzy językoznawcy wywodzą to słowo od praindoeuropejskiego słowa urvara (= ziemia; żyzna gleba; por. sanskr. urvarA), lub od ghor' (sanskr. ghora straszny, przerażający) + vama (sanskr. vAma piękna kobieta), a nawet od urva (sanskr. naczynie) + mati (sanskr. kult, modlitwa).

Inne źródła porównują imię Urva do imion bogiń w różnych kulturach wywodzących się ze wspólnego rdzenia praindoeropejskiego, jak np.: Ursa (łac. niedźwiedzica) – patrz: Kult Wielkiej Niedźwiedzicy., czy bogini Durga w hinduizmie (sanskr.: दुर्गा, Durgā, "niedostępna" lub "niezwyciężona"; beng.: দুর্গা, durga) lub Maa Durga (beng.: মা দুর্গা, "Matka Durga"), także Hera (gr. Ἥρα Hēra), żona Zeusa. Jest to odbiciem popularnej hipotezy, że wszystkie kulty bóstw żeńskich (bogiń) mają wspólne pochodzenie od pierwotnego kultu Matki-Ziemi (inaczej: Wielkiej Bogini)

Renesans kultu

Niektórzy autorzy uważają, że powszechne używanie wyrażeń kurwa i kurwa mać w języku potocznym świadczy o postępującym w Polsce odrodzeniu zapomnianego kultu bogini Matki-Urvy. Na poparcie tej tezy przytacza się codzienną obserwację reakcji Polaków na sytuacje, w których inne narodowości przywołują imiona swoich bóstw (strach, zachwyt, ból). Statystycznie, większość Polaków w takich chwilach nie używa teraz, dawniej powszechnych, wykrzykników typu O Boże, O Jezu, czy nawet O Matko Boska, lecz właśnie przywołuje imię Bogini. Miałoby to świadczyć o ukrytym kulcie Bogini wypierającym oficjalnie deklarowane wyznanie czy ateizm. To zjawisko, według autorów, wpisywałoby się w nurt New Age i renesans neopogaństwa w naszej kulturze. W rzeczywistości brak jednak wiarygodnych badań potwierdzających tę tezę. Nie potwierdzono też żadnych zbiorowych form kultu, bądź rozpowszechniania wiedzy o Bogini. Niemniej jednak powszechny zwyczaj językowy jest zastanawiającym faktem.

Inne źródła ^{[potrzebne źródło]} dopatrują się związku renesansu kultu Bogini z powszechnym w naszym kraju kultem maryjnym, lecz krańcowo odmienne formy kultu każą wątpić w prawdziwość tej teorii.

Przykłady użycia

O, kurwa!

Przeciętny obywatel o kurwie

Kurwa kurwie łba nie urwie

Julian Tuwim

Bardzo, kurwa jego mać, chętnie

Ferdynand Lipski o propozycji porozmawiania o tym

Kurwa. Ja pierdolę. Ja pierdolę, kurwa!

Marek Kondrat i poranne grzeczności

Och, ty kurwo

Niezadowolony z usług klient do sprzedawcy

Kurwa? Poland?

Przeciętny obcokrajowiec

Jaka kurwa taka mać!

Popularne powiedzenie

Czemu ze wszystkich kurew na świecie wybrałem ciebie?

Piotr Rubik Psalm dla ciebie o kurwie

„Kurwa” w zdaniu

Wróg „kurwy”

Kurwa to jedyne polskie słowo, które można wstawić w każde miejsce w każdym zdaniu. Na potwierdzenie tej tezy wystarczy przytoczyć prosty przykład banalnego zdania „Jak masz na imię?”. Ponadto, zwróćmy uwagę na fakt, iż użycie kurwy w różnych miejscach w zdaniu nadaje mu zupełnie inny sens.

• Kurwa, jak masz na imię? – tym zwrotem wyrażamy nadzwyczajne zainteresowanie całą sprawą.
• Jak, kurwa, masz na imię? – tego zwrotu użyjemy, gdy bardzo chcemy podkreślić irytację faktem, iż dana osoba do tej pory nie zdradziła nam swojego imienia.
• Jak masz, kurwa, na imię? – taki układ wyrazów w zdaniu podkreśla fakt, że zapomnieliśmy jak osoba miała na imię i chcemy, by nam przypomniała.
• Jak masz na, kurwa, imię? – tego tekstu można użyć podkreślając szczególną pogardę dla imienia pytanej osoby i frustrację faktem, że ono w ogóle istnieje.
• Jak masz na imię, kurwa? – tutaj stawiamy proste pytanie, po dłuższej chwili dodajemy kurwa. To doda nam poczucia wyższości, podkreśli naszą pozycję społeczną oraz rolę w wielkiej grze pytania o imię.

Bardziej zaawansowaną formą jest wstawianie kurwy w kilku miejscach zdania, jest to jednak praktyka zbyt zaawansowana językowo, by ją tutaj opisywać. Aby zgłębić tajniki tej sztuki, zalecamy podpatrzyć słownictwo okolicznych dresów.

Odmiany „kurew”

Specyficzną odmianą „kurwy” jest „kurwa mać”. Słowo „mać” to skrót od „matka”. Stąd „kurwa twoja mać” znaczy tyle, co „skurwysynu”. Jednak co ważne, wyrażenie to posiada bardziej zaawansowaną formę ulegającą odmianie przez osoby, liczby i rodzaje. Powstaje ona poprzez wstawienie pomiędzy „kurwa” a „mać” zaimka dzierżawczego, określającego osobę, która swoim postępowaniem sprowokowała do użycia „kurwy”.

1. Kurwa moja mać – rzadko używana forma, bo kto lubi rzucać kurwami w samego siebie.
2. Kurwa twoja mać – do dresa, w geście odmowy oddania komórki.
3. Kurwa jego mać – używane głównie przez ludzi, których przerastają zaawansowane struktury gramatyczne języka polskiego, a zwłaszcza odmiana przez osoby i liczby – czyli przez większość Polaków.
4. Kurwa jej mać – praktycznie nieużywane.
5. Kurwa nasza mać – menele między sobą.
6. Kurwa wasza mać – jeśli dresów jest więcej i nie chcą iść.
7. Kurwa ich mać – o zakapturzonej grupie społecznej nie budzącej sympatii.

Przedstawiciele Wojska Polskiego, którzy chcą pochwalić się znajomością zwrotu, używają go jak najczęściej, nie zawsze zdając sobie sprawy z tego, co mówią. Jako przykład mogą posłużyć słowa pewnego generała:

– „Generał jest dla was jak matka, kurwa wasza mać!”

Śródkurwienie

Najtrudniejszym sposobem używania „kurwy” jest wplatanie jej wpół słowa, np. „Wszedłem do hiper-kurwa-marketu”, „ja pier-kurwa-dolę!”, „było zaje-kurwa-biście”, „prze-kurwa-praszam” „wypier-kurwa-dalaj!” i „Ewi-kurwa-dentnie tak jest”. Takie ewolucje wymagają erudycji i elokwencji, jednak osoby, które opanowały do perfekcji trudną sztukę śródkurwienia, cieszą się ogólnym szacunkiem i poważaniem.

Zobacz też

• spierdalaj
• kruca
• sledging