Real Madryt

Herb klubu

Jedna wiara, jeden klub. 1/8 aż po grób

Słynna przyśpiewka kibiców Królewskich

Real „⅛” Madryt – założony dnia 6 marca 1902 roku hiszpański klub sportowy, którego celem jest coroczne zdobywanie wszystkich możliwych pucharów nie zważając przy tym na ilość młodych zdolnych ludzi, którzy nie zdążą się zestarzeć zanim z hukiem wylecą za brak sukcesów. Real zmienia trenera co najmniej raz na sezon, przez co jest absolutnym rekordzistą w tej dziedzinie, wyprzedza nawet taką potęgę jak Legia Warszawa. Największym sukcesem madryckiego klubu w ciągu ostatnich dwóch lat jest zhakowanie nieoficjalnej polskiej strony traktującej o FC Barcelonie. Wcześniej zdarzały mu się m.in. porażki z trzecioligowcami, wygranie Pucharu Mistrzów czy tytuł najlepszego klubu minionego, odległego stulecia.

Kadra

Bramkarze

• Iker Casillas – (pseud. Krótkie Rączki); rodzice myśleli, że Ikar. Czasem wytoczy babola, lecz ogółem, dobry jest, skubany. Niegdysiejszy syn Dedala.
• Jerzy Dudek – ekspert od tańca i grzania ławy; ma wtyki u Krystyny z gazowni, dzięki czemu ma rabat +50%.

Obrońcy

• Alvaro Arbeloa – sprowadzenie jego z Liverpool FC to wypadkowa zdarzeń sprzed końca roku obrotowego; ogólnie jeno Eskimosi wierzyli w umiejętności, ponieważ tylko im jego cena zdawała się być dość wysoką.
• Pepe – pokojowo usposobiony środkowy defensor. Wikipedia pisze o nim, że „niektórzy mówią, że posiada w nogach nożyczki, ponieważ przecina każdą akcję i dominuje w pojedynkach powietrznych jak mało kto”; obecnie posiadacz bujnej gęstwiny na łysym niegdyś czambule.
• Sergio Ramos – (pseud. Serżjo; nadany przez Darka Sz.); utalentowany 23-latek, chociaż „utalentowany” sformułowanie nie w kij pierdział. Sobowtór Jima Morrisona i Vala Kilmera.
• Marcelo – bez szkoły i pomysłów na przyszłość. Do tego jest czarny. W młodości chciał być aktorem, ale mama przerobiła go na krem do rąk.
• Royston Drenthe – prawdziwy, ciemnoskóry obywatel Holandii. Sprowadzony w 2007 roku wskutek masowej wyprzedaży w Feyenoordzie z akcji „For sale 75% off”. Miał być wielką gwiazdą, ale póki co kopie się po głowie, dogrywając piłki niewiele gorsze od tych zagrywanych przez Wojtka „Kiwam w jedną stronę, a nuż się uda” Łobodzińskiego; z zawodu raper.
• Raul Albiol – wyrodny syn Albionu, bardzo chciał grać w Valencii, ale ściągnęli go na siłę obiecując konto premium na rapidshare; defensywna kopia Raula.
• Ricardo Carvalho - Przypomina jednego z Łowców.B. Ale dobrze gra. No, może średnio. W Realu dla kasy. Jak każdy.

Pomocnicy

• Mohamadou Diarra – potrafi robić fikołki, wyznawca Beckhama. Nie gra od 2 lat, a mimo to jest nadzieją argentyńskiego futbolu. Na treningach wiąże krawaty lewą stopą, stąd antypatia Narkodony.
• Rafael van der Vaart – Syn holenderskiego mechanika, przestał wcinać hamburgery w Niemczech i przeniósł się do Hiszpanii.
• Ruben de la Red – strasznie czerwony, reprezentant Hiszpanii na EURO, ponieważ nikt inny nie chciał. Jego idolem jest Mariusz Jop, łysy dres z Krakowa.
• Lassana Diarra - najnowszy zakup Ramona Calderona, zapowiadany następcą niezastąpionego Kloca Makelele. Został nabyty w celu zastąpienia zawodnika na tej samej pozycji, o tym samym nazwisku. Biega najwięcej, choć niemal nigdy się to nie przydaje. Marzył, aby wziąć gorącą kąpiel udział w Maratonie, ale w Realu płacą więcej i może biegać co weekend.
• Kaka – Ze względu na zbyt młody wiek niechciany w Milanie. Ma być kontynuacją sagi rodu Galacticos, podpisał kontrakt do końca świata i trzy lata dłużej. Dzieci znają go z jednego zwodu w stylu Zidane'a, choć sam Kaka utrzymuje, jakoby nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Z wykształcenia teolog, z zawodu pastor. Kibice nie pamiętają jego ostatniego meczu, czego przyczyną są ciągle kontuzje.
• Cristiano Ronaldo – największy talent globu. Gdy biegnie, łupież spada mu z włosów. To powoduje, że wszyscy zawodnicy uciekają od niego łącznie z bramkarzem. Za wielką wodą znany jako ,,ten co podwalał się do Paris Hilton".
• Xabi Alonso – desant z Liverpoolu. Jego ojciec (w przeszłości piłkarz Barcelony) wywalił go za to gumką z testamentu. Ale Realowi może się przydać. Naucza baskijskie bydło wypasać się w ich własnej oborze.
• Mesut Ozil - niemiec pochodzenia Tureckiego. Jedynym powodem ściągnięcia go do Realu było to, że wymiatał na Mundialu chociaż wcześniej nikt o nim nie słyszał. Kupili go za 18mln po 1 dniu spędzonym w Madrycie wart już jest 250mln. Pożycza żel do włosów od "boskiego" Cristiano. Pdobno lewą noge dostał od Allaha , muzułmanin. Po godzinach dorabia jako Mały Głód w reklamach Danio. Prywatnie fan FC Barcelony.
• Sami Khedira - rasowy Szwab, tyle , że Tunezyjczyk. Kolejny, z mistrzowskiej(no prawie) drużyny. Do Realu przyszedł bo strzelił gola Urugwajowi, był tani i miał za dużo talentu.

Napastnicy

• Karim Benzema - wieszczono mu rychły koniec kariery po transferze do Madrytu; ciągle jeszcze uczy się, jak zginać kolana w trakcie sprintu i jaka jest definicja spalonego.
• Gonzalo Higuain - bardziej znany w świecie jako Słupek-W-Meczu-Z-Lyonem. Czasem zdarza mu się uszczknąć jakiegoś gola. Jeśli nie trafia, bywa sprzedawany do Malagi, żegnany często machaniem białych chusteczek.

Byli Zawodnicy

• Guti – dios. Katalończykom bardziej znany jako Pim-pam-Guti. Miał zbierać maki, ale po drodze znalazł się klub, do którego wstąpił. Okazało się jednak, że to Beşiktaş JK w którym niestety dla piłkarza, a stety dla Realu, piłkarz musi teraz grać.
• Christoph Metzelder – sprowadzony wraz ze zmianą trenera na niemieckiego. U nich nazywa się to solidarnością, u nas – wtykami. Jego rola w drużynie opiera się na czekaniu aż jakiś inny klub zechce go kupić i narzekaniu na brak gry w pierwszym składzie. Miał być bestseller, wyszedł metseler.
• Raul - guru sztuki komentatorskiej nazywają go Rałlem, zaś nieortodoksyjni wyznawcy Pastuchem. zawodnik na poły legendarny, spędził w klubie więcej czasu niż lat ma 75% ogółu raulofrustratów; znany z tego, że czasem ukłuje bramkę uchem.

Polityka transferowa

Real Madryt od lat słynie z prowadzenia mądrej polityki kadrowej. W 1999 roku był tak skłócony, że zmiennicy śmiali się z kiksów piłkarzy którzy za nich weszli.

Świetną politykę kadrową prowadził też słynny Florentino Perez, szczególnie pod koniec swych rządów w Madrycie, gdzie do drużyny pełnej napastników, gdzie na ataku o miejsce w składzie walczyli m.in: Ronaldo, Luis Figo, Fernando Morientes, Michael Owen i Roberto Soldado, dokupiono Julio Baptistę i Antonio Cassano - napastnika niechcianego w Roma|Romie, który w ciągu roku w Realu strzelił dwie bramki i skłócił się ze wszystkimi.

Godnym następcą Pereza stał się kolejny prezes - Ramon Kalderon. Szczególne brawa należą mu się za sprowadzenie Pepe za 30 mln euro z FC Porto. Pepe jest obrońcą, który z twarzy przypomina Tomasza Jachimka, a jednak wydawać się może, że gra słabiej od starej baby z Wesela. Zdarzyło mu się zagrać tak fenomenalnie w finale Superpucharu Hiszpanii, że zarząd powierzył mu bardzo ważną rolę - wygrzewanie ławki rezerwowych dla kolegów z drużyny.

Ostatnio Real popisał się kilkoma dobrymi zagraniami na okienku transferowym. Brawa należą się za sprowadzenie za 40 mln euro dwóch zawodników grających jesienią w pucharze UEFA, podczas gdy przepisy nie pozwalają na zgłoszenie Zima|zimą]] więcej niż jednego takiego zawodnika. Należy również pochwalić ich za wypożyczenie 32–letniego francuskiego rezerwowego z West Hamu, który bez wątpienia podniesie rywalizację w drużynie. Godne podziwu jest również wydanie 250 mln na zakupy, które i tak nic nie przyniosły dla klubu. Oficjalnym sponsorem tego klubu jest sieć sklepów "Real".