Wspinaczka

– Kto to jest: wisi na ścianie i płacze?
– Dupa a nie alpinista

Stary dowcip wspinaczkowy

Ten co się drapie tam, gdzie go nie swędzi

Turysta o wspinaczu

Szablon:Togólna nazwa ludzkiej działalności polegającej na usiłowaniu przytrzymania się rękoma ściany, wbrew wszelkim chęciom grawitacji, próbującej człowieka od ściany oderwać. Osobę uprawiającą wspinaczkę nazywa się wspinaczem.

Historia

Już w pradawnych czasach ludzie z niewiadomych powodów usiłowali dotrzeć w miejsca dotychczas dla nich nieosiągalne, takie jak „wyspa na środku jeziora” czy „ta wielka góra za naszą osadą”. Niestety, niektórym ze śmiałków udawało się z takich eskapad powrócić, co skutkowało uznaniem takich wyzwań za wykonalne, a następnie poszukiwaniu kolejnych, jeszcze trudniejszych.

W szczególności pewna grupa ludzi upodobała sobie wchodzenie w nietypowe, wysokie miejsca, takie jak przełęcze, turnie i wysokie góry. Przy tym, jak się okazało, celem stało się wejście dokładnie tak, jak zostało to zaplanowane, a mniej istotnym – fakt, że na tę samą górę można było wejść z drugiej strony, wygodną ścieżką.

Od samego początku, w związku z wysoką śmiertelnością wspinaczy, trwały próby uczynienia wspinaczki bezpieczniejszym sportem, stąd po pierwszych próbach wspinaczki na żywca próbowano wykorzystywać liny i coraz lepsze metody asekuracji.

Miejscówki

Obecnie wspinaczkę można uprawiać prawie wszędzie. Miejscami naturalnie stworzonymi do tej aktywności są większe góry, mniejsze góry, skały, urwiska i duże kamienie. Wspinać można się też na drzewa, ale takiej osoby nie nazywa się wspinaczem tylko dzieckiem. Jeśli ktoś mieszka na terenie silnie zurbanizowanym może poszukać jakiejś ruiny, starego muru, kamieniołomu, mostu, ogrodzenia, a w ostateczności iść na sztuczną ściankę wspinaczkową. W przeciwieństwie do wszystkich innych miejsc za te ostatnie trzeba niestety płacić.

Typy nachylenia ścian

W zależności od stopnia nachylenia względem ziemi można wyróżnić następujące typy terenu:

• teren połogi: występuje gdy kąt nachylenia ściany względem gleby jest rozwarty. Innymi słowy: idziemy pod bardzo stromą górę, która jest naprawdę bardzo, bardzo stroma, ale nie jest idealnie pionowa. Jest łatwo, ale gdy pofruniesz wytrzesz sobą wszystko co napotkasz po drodze.
• teren pionowy: kąt nachylenia względem gleby jest kątem prostym. W tej sytuacji generalnie masz przegwizdane. Loty, o ile nie spotkasz niczego wystającego po drodze, są zazwyczaj bezpieczne. Co nie znaczy, ze trzeba je bezwzględnie wykonywać, szczególnie gdy zapomniałeś zabrać liny.
• teren przewieszony: kąt nachylenia względem gleby jest kątem ostrym. Szczególnym przypadkiem terenu przewieszonego jest dach, który, jak sama nazwa wskazuje, przebiega równolegle do podłoża. Niedoświadczeni wspinacze nie mają się czego bać: w takim terenie nie uda im się wyjść na wysokość z której spadając będą mogli zrobić sobie coś więcej niż ubrudzenie spodni.
• pion absolutny: jest to teren połogi, który fotografujemy wykorzystując odpowiednią perspektywę tak, by wyglądał na pion.

Rodzaje wspinaczki

Wspinaczkę można uprawiać na kilka sposobów, w zależności od terenu:

• Szablon:Trodzaj wspinaczki po głazach i niskich skałach. Uprawiany przez ludzi z lękiem wysokości lub takich, których nie stać na linę.
• Szablon:Todmiana, w której stawia się na bezpieczeństwo, łoi się drogi trudniejsze od „Ja cię ”, a nawet trudniejsze od „, !”. Wspinacze sportowi najczęściej porozumiewają się przez okrzyki „Dajesz, dajesz!”, „Ciśnij!” i „Trzymaj!”.
• Szablon:Tuprawiane przez samobójców, którym niestraszna jest asekuracja tradycyjna, całodniowe eskapady w góry i fakt, że Tatry są jedną wielką górą kamieni i jest tylko kwestią czasu kiedy dostanie się którymś w łeb. Jak sama nazwa wskazuje, dotyczy to tylko wspinaczki wysokogórskiej w Tatrach. Jeśli zostajesz taternikiem, możesz chodzić po perciach niedostępnych dla turystów i kończyć listy frazą „Z taternickim pozdrowieniem”.
• Szablon:Togólna nazwa wspinaczki wysokogórskiej (np. gdy postanowisz powspinać się poza Tatrami). Uprawiana przez taterników których stać na wyjazd za granicę.
• Szablon:Togólna nazwa na wyłażenie tak wysoko, że nawet myśli zamarzają. Albo jeszcze wyżej. Robi się wyprawę na trzy tygodnie i usiłuje wejść na szczyt. Gdy już się wejdzie, to czasem się z niego nawet schodzi. A czasem nie.
• Szablon:T}ogólna nazwa na wspinaczkę lodową oraz taternictwo i alpinizm zimowy. Masz do dyspozycji dwa czekany, raki i możesz bić nimi w lód. Poza tym jest ci cholernie zimno, nie ma za bardzo gdzie się schować, wiatr wieje i nie opuszcza cię myśl mówiąca „Kto mi kazał tu wleźć?”.
• Szablon:Twersja wspinaczki zimowej dla takich, którzy lubią czekany i raki, ale boją się zimna. Uprawiana w cieple, najlepiej w słońcu.

Bezpieczeństwo

Wspinacze twierdzą, że wspinaczka (wyjąwszy himalaizm) jest bezpieczniejsza od przeciętnej podróży samochodem czy jazdy rowerem. Obiektywne zagrożenia występują o wiele rzadziej, w przeciwieństwie do innych aktywności nasze życie nie zależy od innych ludzi (np. kierowców) często przemieszczających się w innym stanie świadomości).

Oczywistym jest że jest to bzdura wymyślona przez samych wspinaczy by choć trochę usprawiedliwić szafowanie własnym życiem. Gdyby wspinaczka była bezpieczniejsza od jazdy samochodem, nie byłaby zaliczona do sportów ekstremalnych. Poza tym normalni ludzie nie wychodzą nie wiadomo po co tak wysoko w górę, nie używają lin, nie uczą się węzłów i, przede wszystkim, nie utrzymują że ekstremalnie niebezpieczne sporty są w gruncie rzeczy bezpieczne.