Depeche Mode

Depeche Mode

Niczym Agent Smith

Depeche Modem

To szopa! Zdejmijcie ten zespół!

Artur „Dwie Szopy” Jackson o Depeszach

Are you a boy or a girl, huh?

Mike Boungiorno do Martina Gore'a

Depeche Mode – brytyjski zespół elektryczny założony w 1980 przez czwórkę ambitnych pracowników poczty, których celem było rozpropagowanie mody na śpiewane depesze. Wokół zespołu powstało coś w rodzaju kultu.

Skład

Podstawowy

• Dave Gahan – wokal, ćpanie i chlanie. Przynajmniej kiedyś, bo teraz podobno tylko wokal, ale my wiemy swoje. Wymyślił nazwę zespołu, zrzynając tytuł francuskiego magazynu modowego.
• Martin Gore – noszenie skórzanych spódniczek, bycie dziwolągiem, w wolnym czasie pisanie piosenek, okazjonalnie udzielanie się wokalnie na smętach, w których Dave odmówił śpiewania.

Gimnazjalny

• Vince Clarke – dawny lider grupy, popełnił kilka beznadziejnych dyskotekowych pioseneczek, przez co nikt go nie szanuje i nie uważa za prawdziwego Depesza. Postanowił kontynuować swe natchnione pomysły w Yazoo.
• Alan Wilder – klawiszowiec, okazjonalnie kompozytor i bębniarz, jedyny cokolwiek potrafiący muzyk w zespole. Odszedł, ponieważ Fletch, zajęty przeliczaniem mamony, niedostatecznie czuwał nad dobrą atmosferą. 95% fanów przy każdym nowym albumie Depeszów krzyczy „Alan wróć!”. Obecnie tworzy w przez nikogo nierozumianym projekcie Recoil.
• Andy „Fletch” Fletcher – obijanie się kwestie techniczne i biznesowe, plumkanie w klawisze, czuwanie nad dobrą atmosferą w zespole. Zmarł 26 maja 2022 roku ([*]).

Historia

Historia z Vince'em Clarkiem

Młodzi i gniewni. Jeszcze

Zespół zadebiutował w 1981 depeszą „Dreaming Of Me”, której wysłuchało… no, sam nie wiem ile, ale wiele osób. W każdym razie był to pierwszy sukces DM i jak dotąd – nie ostatni.

Gdy odbiorcy depesz przestali „marzyć o mnie”, zespół zaproponował im nowe życie („New Life”), którego „nie mieliby dosyć” („Just Can't Get Enough”) podczas „mówienia i literowania” („Speak And Spell”). Bawili się też w kamikaze („Tora! Tora! Tora!”) oraz „kukiełkami” („Master of Puppets”).

Historia bez Vince'a Clarke'a

Jednak jeden z członków zespołu (Vince Clarke), najwidoczniej najbardziej zawalony pracą, odmówił posłuszeństwa i poszedł własną drogą, zakładając konkurencyjny zespół Yazoo. Reszta depeszonoszy kontynuowała swoją działalność, nie bez pewnych wątpliwości. Jedna z pierwszych depesz po odejściu Clarke'a głosiła, iż również zamierzają „odejść”, ale „w milczeniu” („Leave In Silence”). Zanim jednak to uczynią, chcieliby „zobaczyć ciebie” („See You”), by poznać „znaczenie miłości” („The Meaning Of Love”). Ckliwe to i sentymentalne, ale cóż poradzić? Takie są zazwyczaj początki grup roznoszących śpiewane depesze… Tematami piosenek były także rzeczy bardzo przyziemne, takie jak „słońce i deszcz” („The Sun & The Rainfall”) czy „satelity” („Satellite”).

Jakby było tego mało – wydali kolejny zestaw śpiewanych depesz, zatytułowany buńczucznie: „A Broken Frame”.

Historia z Alanem Wilderem

Jontek, łap za widły! To Ogr!

Prywatne zdjęcie członków Depeche Mode z trasy koncertowej w USA

Gdy zamówienia na śpiewane depesze zaczęły spływać coraz szerszym nurtem, palącym (zazwyczaj Marlboro) problemem stało się dołączenie nowego depeszonosza do grupy. Wybór padł na ambitnego, młodego i zdolnego pracownika poczty brytyjskiej – Alana Wildera. Wraz z nim zespół zawiadomił depeszobiorców o potrzebie „skierowania wagi w prawo” („Get The Balance Right”), przy jednoczesnym „przeliczeniu wszystkiego” („Everything Counts”) i poznania „miłości samej w sobie” („Love In Itself”). Krytycy zauważyli w tym przesłaniu ślady współczesnej myśli prawicowej, choć nie wyklucza się tajemnych prób nacisku na grupę w celu reklamowania ściśle określonych racji politycznych. Nasi depeszonosze mówili („Told You So”) także, iż „krajobraz się zmienia” („The Landscape Is Changing”), „a potem” („And Then…”) może się to źle skończyć.

Kolejne depesze zaczęły się sypać jak gruszki po deszczu. Zespół zaczął propagować filozofię („People Are People”), związki sado-maso („Master And Servant”) i salonowy satanizm („Blasphemous Rumours”), w celu uzyskania „jednej wielkiej nagrody” („Some Great Reward”). Jednak „ktoś” („Somebody”) uznał, że „to nie ma znaczenia” („It Doesn't Matter”) i czas wreszcie „strząsnąć zarazę” („Shake The Disease”), która „nazywa się”, nie wiedzieć czemu, „sercem” („It's Called A Heart”). W tym czasie popularność zespołu wzrosła tak bardzo, że jeden z członków musiał przebierać się za kobietę w „nowej sukience” („New Dress”), by móc dotrzeć do klientów.

Kolejnym krokiem było odprawienie „czarnej celebracji” („Black Celebration”), podczas której członkowie zespołu „obnażali się” publicznie („Stripped”) i „kwestionowali pożądanie” („A Question Of Lust”) i „czas” („A Question Of Time”), by w końcu stworzyć „muzykę dla mas” („Music For The Masses”).

Rosnąca popularność zespołu zmusiła naszych poczciarzy do stworzenia ww. muzyki, która będzie kolportowana hurtowo. Depesze opatrzone tą muzyką okazały się hitem. Choć propagowały „dziwnąmiłość” („Strangelove”) i błagały o to, by adresat „nigdy nie robił ze mnie downa, znów” („Never Let Me Down, Again”) „za kółkiem” („Behind The Wheel”), to jednak odbiorcy okazali wysokie zrozumienie dla problemów egzystencjalnych zespołu, pokazując, że nic („Nothing”) ich nie zniechęci.

Rok 1990 był przełomowy. Do tradycyjnej oferty śpiewanych depesz zaczęto dołączać róże, nazywając je „przemocerzami” („Violator”). Jakby tego było mało, akcja promocyjna została jeszcze bardziej rozszerzona (mniej więcej tak, jak plastikowy woreczek, w który chcesz włożyć sokowirówkę) i adresaci uzyskali możliwość wysłuchania świeżutkiej, nowej i pachnącej jeszcze depeszy o „osobistym Jezusie” („Personal Jesus”) przez telefon. Gdy już dowiedzieli się, iż „ktoś słucha twej modlitwy” i „dotknęli wiary” (niektórzy w tym miejscu usłyszeli „Richard, touch his face”…), nadszedł czas na „rozkoszowanie się ciszą” („Enjoy The Silence”), co okazało się tak fascynującym zajęciem, iż wielu ludzi, którzy nigdy nie słyszeli o depeszach, nie mówiąc już o ich wersji śpiewanej, nagle zapałało wielką i nieugaszoną miłością do tej grupy, twierdząc, na dodatek, że od zawsze ich słuchali i od zawsze zamawiali ich usługi śpiewacze. Idąc za ciosem, zespół opowiedział się za „polityką prawdy” („Policy Of Truth”), pytając retorycznie: czy te oczy mogą kłamać? („World In My Eyes”).

Od tego czasu miliony depesz śpiewanych zaczęły krążyć po świecie – jedne bardziej, inne mniej oficjalnie, ale zawsze skutecznie. Powstał silny, zwarty i gotowy krąg fanów zespołu, gotowych otrzymywać nowe, gorące jeszcze depesze o każdej porze dnia i nocy. Wielu z nich kroczyło śladami naszych poczciarzy, dopadając ich nawet podczas zakupów w sklepie. Ścisk niekiedy był tak wielki, a ciała niemyte, że członkowie grupy stworzyli kolejną depeszę opisującą swój survival w tłumie fanów: „I Feel You”. To jednak nie wzruszyło fanów i nacisk tłumu na grupę powiększył się do tego stopnia, że członkowie zespołu zaczęli narzekać, iż ktoś zakosił im „buty i chodzi w nich” („Walking In My Shoes”), a w ogóle to wszystko jest jednym wielkim „przekleństwem” („Condemnation”). Błagali, by ktoś „zlitował się” („Mercy in You”), lecz mimo to do jednego z członków grupy (Dave'a) wpadła policja i znalazła narkotyki „w twoim pokoju” („In Your Room”). Dlatego „pośpiesznie” („Rush”) wydali zestaw „pieśni o wierze i poświęceniu” („Songs of Faith and Devotion”).

Tak intensywny tryb życia spowodował perturbacje w zdrowiu niektórych członków grupy. Jeden z nich – Alan Wilder dostał pewnego razu tak gwałtownych „odrzutów” („Recoil”), że aż wyleciał z zespołu. Od tej pory opracowywaniem i wysyłaniem śpiewanych depesz zajęli się pozostali trzej członkowie.

Historia bez Alana Wildera

Jednak od tej pory zaczął się powolny upadek grupy. Spowodowane to było kilkoma czynnikami, z których głównym było szerokie rozpowszechnienie telefonów komórkowych, a zwłaszcza jednej z ich głównych funkcji – SMS-ów, będących jawną konkurencją dla depesz. Nawet tych śpiewanych. Mimo znacznego „zradykalizowania” („Ultra”) swoich postaw życiowych, zakupu „lufy pistoletu” („Barrel Of The Gun”) i wykrzykiwania „bezużytecznych” („Useless”) haseł w rodzaju: „to nie jest dobre!” („It's No Good”), członkowie grupy musieli uznać, że czas już do „domu” („Home”), gdyż „sami się w tym wszystkim pogubili” („Only When I Lose Myself”). Jeszcze jeden „ekscytujący” („Exciter”) podryg, wypełniony „marzeniami” („Dream On”), „poczuciem bycia kochanym” („I Feel Loved”), „wolnąmiłością” („Freelove”) i… „dobranoc, kochani” („Goodnight Lovers”).

Niestety, „zgrywanie aniołków” („Playing The Angel”) nic nie da, choćby było „drogocenne” („Precious”), pełne „doznanego bólu” („A Pain That I'm Used To”) w samym środku „studni cierpień” („Suffer Well”). Nawet „Jasiu Oświecicielu” („John The Revelator”) nic tu nie pomoże! Pozostało już tylko „męczeństwo” („Martyr”), czego nikomu, ale to nikomu nie życzymy.

W 2009 roku Martin postanowił kupić analogowe syntezatory z „dźwiękami wszechświata” („Sounds of The Universe”), łatając tym dziurę („Hole To Feed”), która była efektem ubocznym mniejszej ilości syntezatorów. Jednak wśród fanów nie było „łagodnych napięć” („Fragile Tension”), tylko bardzo różne opinie. Jedni uważali, że album jest zły („Wrong”), a inni byli nastawieni pokojowo („Peace”) do niego.

W 2013 roku depeszonosiciele postanowili obliczyć „deltę” („Delta Machine”), a ponieważ wyszła dodatnia, od razu znaleźli się w „niebie” („Heaven”) wśród „aniołów” („Angel”). Z pozoru ogromna wiedza matematyczna „powinna wznieść ich na wyżyny” („Should be Higher”), niestety tak się nie stało, przez co trójka byłych pracowników poczty błagalnie szukała kogoś, kto „ukoiłby ich dusze” („Soothe My Soul”) – jednak zostali „sami” („Alone”). Dlatego musieli „zwolnić” („Slow”).

Cztery lata później nasi „uduchowieni” („Spirit”) depesze przyznali wreszcie, że wciąż „cofają się” („Going Backwards”), aby popełnić „najgorsze przestępstwo” („The Worst Crime”), jednocześnie zapytując słuchaczy „Gdzie ta rewolucja?” („Where's the Revolution”). Odnieśli jednak „porażkę” („Fail”), gdyż pewna „szumowina” („Scum”) powiedziała „dość!” („No More”). Inni słuchacze jednak byli zadowoleni, gotowi przez „wieczność” („Eternal”) słuchać swoich idoli.

Historia bez Andy'ego Fletchera

Większość myślała, że po śmierci Fletcha nadejdzie koniec zespołu. To nieprawda. Dalej jakimś cudem wszystko funkcjonuje. W 2022 roku ogłoszono, że rok później mottem zespołu będzie stwierdzenie „Memento Mori”. Przemówili coś w stylu: „wszyscy będziemy znowu duchami” ("Ghosts Again"). Wkrótce dowiedli dla każdego, że „ich kosmosy są ich” ("My Cosmos Is Mine") oraz, że "jesteśmy dobrzy" ("People Are Good") przy okazji "machając językami" ("Wagging Tounge").

Dyskografia

• Speak & Spell (1981) – garstka beznadziejnych dyskotekowych piosenek autorstwa Vince'a Clarke'a. Trójka Depeszy ze składu podstawowego uznała, że to brzmi debilnie, więc postanowili kontynuować bez niego.
• A Broken Frame (1982) – ckliwe toto i nudne.
• Construction Time Again (1983) – Depeszom skończyły się pomysły na ckliwe utworki, więc przyjęli pomysłowego Alana Wildera. Utwory traktują o polityce, a cały album opiera się na waleniu w rury, garnki, tłuczeniu szkła i innych ekonomicznych dźwiękach.
• Some Great Reward (1984) – płyta o problemach społecznych i innych rozterkach w stylu mam coś do zrobienia.
• Black Celebration (1986) – mhrok i satanizm, co tu dodawać?
• Music for the Masses (1987) – zgodnie z tytułem, papka dla fanatyków zespołu, którzy masowo wykupili wszystkie egzemplarze ze sklepów.
• Violator (1990) – najbardziej uwielbiany i najnudniejszy album o rozkoszowaniu się ciszą.
• Songs of Faith and Devotion (1993) – najdziwniejsza płyta Depeszów, co wynika z faktu, że członkowie ćpali (Dave), pili (Mart) lub mieli depresję (Fletch). Jedyny zdrowy psychicznie Alan wyczuł, co się święci, i zdezerterował.
• Ultra (1997) – rockowa papka, czyli Dave na odwyku.
• Exciter (2001) – płyta mdła i o niczym, nienawidzona nawet przez fanów.
• Playing the Angel (2005) – miał być następca Black Celebration, wyszło słabo i płytko. Za dużo mhroku.
• Sounds of the Universe (2009) – bezskładna pierdziawka na oldschoolowych syntezatorach. Album powstał, gdy Fletch w tajemnicy nagrał, jak Martin bawił się nowymi zabawkami. Dzięki temu można go włączyć w dowolnym momencie bez obaw o niezrozumienie.
• Delta Machine (2013) – jakieś bluesowe naleciałości, przez co nie da się tego słuchać.
• Spirit (2017) – tytuł mówi, co inspirowało Depeszów przy nagrywaniu płyty.
• Memento Mori (2023) – żałoba po śmierci Andy'ego… Spora ilość mroku.

Ciekawostki

• W 1984 roku, ku uciesze wszystkich antyfanów powstał zespół KMFDM, którego nazwa, jak twierdzą członkowie zespołu, jest akronimem od jakże wdzięcznie brzmiącego „Kill Mother Fucking Depeche Mode”.

Zobacz też

• Coldplay
• The Cure