Stachursky
|
Ten artykuł dotyczy polskiego wieszcza. Zobacz też hasła o innych osobach o tym imieniu. |
Potężna wichura, łamiąc duże drzewa,
trzciną zaledwie tylko kołysze…
- Stachursky
Zostań murarzem!
- Jeden z obecnych na koncercie sylwestrowym Stachka, podczas śpiewania „Zostańmy razem”
Stachursky (właśc. Jacek Władysław Łaszczok-Stachursky, ur. 26 stycznia 1966 w Czechowicach-Dziedzicach) – polski muzyk, wieszcz i mistyk, w wolnych chwilach radny.
Młodość i początek kariery[edytuj • edytuj kod]
Za młodu Stachursky był pozornie niewyróżniającym się nastolatkiem późnego PRL-u: brzdąkał na gitarce w zespole z kolegami, harcował w lesie i chlał jabole gdzie popadnie.
O swoich zdolnościach dał poznać, gdy w 1994 trafił do studia i nagrał swój pierwszy, eurodance'owy krążek, który nie odniósł większego sukcesu na skutek niedocenienia twórczości Mistrza. Wówczas Stachursky już wiedział, że jeśli chce zdobyć serce publiki, musi się – przynajmniej trochę – sprzedać.
Kolejne albumy zawierały więc oprócz firmowej twórczości wieszcza także pojedyncze utwory, które można było zwykłemu człowiekowi puścić w radiu między obieraniem ziemniaków a wyniesieniem śmieci. Taktyka podziałała i każdy następny album pokrywał się platyną, a ludzie, kupując chętnie płyty Stachursky'ego, mogli obcować ze sztuką wyższą, nawet jeśli na pierwszy rzut oka i ucha nie doceniali kunsztu i geniuszu artystycznego.
Szczyt popularności[edytuj • edytuj kod]
Złoty okres dla Mistrza rozpoczął się albumem 1999, który inteligenci pokochali za Chłostę – utwór, który według polskiej Wikipedii jest protest songiem na temat kar cielesnych w Iranie[1], a tekst w całości jest w stanie wyrecytować każdy szanujący się meloman. Zaraz za Chłostą znalazło się Zostańmy razem, które pokochały stacje radiowe jako balladkę do krojenia cebuli do obiadu.
Następne albumy zawierają jeszcze więcej piosenek typowo popowych, co pozwoliło spieniężyć interes Mistrzowi, by ten mógł kupić sobie daczę, hodować ogórki i tworzyć w spokoju.
2009 i czasy późniejsze[edytuj • edytuj kod]
Po 2005 Mistrz postanowił zrobić dłuższą przerwę, zaszyć się w nowo wybudowanej daczy i przy hodowli ogórków (chociaż może to nie były ogórki…?) stworzyć swoje magnum opus, album, dzięki któremu zasiądzie w panteonie wieszczy polskich, a Adam Mickiewicz mu będzie co najwyżej buty czyścić. Wymagało to wielu starań i kolejnej przemiany wewnętrznej Mistrza.
Jest rok 2009. Stachursky twierdzi, że jest Żółtą Magnetyczną Gwiazdą, która otacza centralny Zielony Zamek Synchronizacji, zaś jego przewodnikiem jest Żółty Samoistny Człowiek. Po jego prawicy zasiada Czerwony Galaktyczny Wędrowiec, po lewicy – Niebieska Wiodąca Moc, a Białe Rytmiczne Zwierciadło prowadzi Jacka przez życie. Deklaruje, że jest bytem otwartym dla wyższych wymiarów. On jest Czterysta Czterdzieści i Cztery.
2009 jest jedynym albumem, który na Wikipedii ma ocenę 11/10[2]. Niech to wystarczy za ocenę i zachętę do odsłuchu.
Przez ostatnie kilka lat Mistrz nie tworzył zbyt wiele, wypuszczając pojedyncze utwory rocznie. Wbrew pozorom, to jednak bardzo dobra wiadomość: 19 września 2019 roku ma wyjść kolejny album, który – jak zapowiada sam Stachursky – ma być nawiązaniem do 2009, a zawartość ma wypierdalać z laczków i działać skuteczniej niż amfa na króliki. Dekadę temu fani również czekali dość długo i dostali zestaw bangerów, jakiego świat nie widział. W lutym Stachursky opublikował Zimną Lufę, a w kwietniu – Doskozzę. W Zimnej Lufie słowami jeszcze tylko chwila, jeszcze tylko moment (...) zapowiada nadchodzący roz
ol. Tym razem twierdzi, że jest Wszechpotężnym Etyzerem – wysłannikiem istot galaktyki światła. Został przysłany przez Hermeusza, a jego świat to wieczna, niekończąca się meandryczna Monaterka. Strach więc pomyśleć, co jeszcze dostaniemy od Mistrza w najbliższym czasie.
Stachursky jako duch opiekuńczy[edytuj • edytuj kod]
Jacek Stachursky, jako istota otwarta dla wyższych wymiarów, poprzez swoją muzykę potrafi zesłać błogosławieństwo i moc dla szczerze oddanych wyznawców. W środowisku fanów jest ogólnie znaną rzeczą, że szczęście przynosi odsłuchanie największych hitów przed trudnym egzaminem, sesją bądź zawodami. Prawidłowe odtworzenie najlepszych utworów gwarantuje sukces i pomyślność, co potwierdzają liczne świadectwa, w tym komunikat prasowy 64. Olimpiady Matematycznej[3]. Należy jednak trzymać się określonych zasad – powszechnie znany jest przypadek pewnego studenta, który chciał oszukać Stachurskiego i przed egzaminami słuchał utworów, przewijając intro. Tym samym ściągnął na siebie klątwę i egzaminy oczywiście sromotnie oblał. Dopiero przed poprawką odsłuchał utworów w całości, co uratowało go przed powtarzaniem roku. Nigdy nie przewijaj intro od Stachurskiego.
