Slayer: Różnice pomiędzy wersjami
| (Nie pokazano 30 wersji utworzonych przez 22 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:God-listens.jpg|thumb| |
[[Plik:God-listens.jpg|thumb|250px|Bóg także słucha Slayera]] |
||
'''Slayer''' – czworo dzieci [[Szatan]]a, które zebrały się w [[1981]] w słonecznym [[Los Angeles|LA]], by nieść światu zło-[[thrash metal]]. Jak wiadomo z [[billboard]]ów, [[Bóg]] słucha Slayera. |
'''Slayer''' – czworo dzieci [[Szatan]]a, które zebrały się w [[1981]] w słonecznym [[Los Angeles|LA]], by nieść światu zło-[[thrash metal]]. Jak wiadomo z [[billboard]]ów, [[Bóg]] słucha Slayera. |
||
== Wybrańcy piekieł == |
== Wybrańcy piekieł == |
||
=== Obecni wybrańcy === |
|||
Skład Slayera został ustalony w [[piekło|piekle]]. W castingu spośród synów [[Szatan]]a, tamtejsza [[ |
Skład Slayera został ustalony w [[piekło|piekle]]. W castingu spośród synów [[Szatan]]a, tamtejsza [[Komisja Kontroli Gier i Zakładów]] wybrała: |
||
* ''' |
* '''Tom Araya''' (bas, wokal) – ulubieniec Eli Bathóry, za młodu mordował owce na Ziemi Ognistej w [[Chile]]; |
||
* ''' |
* '''Kerry King''' (gitara) – wybraniec [[John Ronald Reuel Tolkien|Tolkiena]], krasnolud, wyłysiał po metanolu; |
||
| ⚫ | |||
* '''Gary Holt''' (gitara) – nowy gitarzysta, który za żadne skarby nie zbliży się do pająka; |
|||
| ⚫ | |||
* '''Paul Bostaph''' (bębny) – aktualny garowy, ale przy Lombardo to on może sobie pograć co najwyżej na różowych cymbałkach. |
|||
=== Byli wybrańcy === |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
== Zło i jego dzieje == |
== Zło i jego dzieje == |
||
Przez pierwszą dekadę istnienia Slayer był tak |
Przez pierwszą dekadę istnienia Slayer był tak mhroczny, że z reguły pozostawał w cieniu [[Metallica|Metalliki]]. Założony w tym samym miejscu i czasie, zadebiutował jazgotem ''Show No Mercy'', gdy tamci właśnie kończyli się na ''[[Kill 'Em All|Kill'em All]]''. Potem sam postawił kropkę nad thrashem – ''[[Reign in Blood]]'' – w momencie, w którym The Four Whoresemen dopisali drugą i trzecią swym ''[[Master of Puppets|Master of Pulpet]]''. Podobnie w 1988 wydali niedoceniany ''South of Heaven'', podczas gdy Metallica jeszcze bardziej niedoceniony ''[[...And Justice for All]]''. Po tym albumie przestała jednak rzucać cień na Slayera, który był już wystarczająco kozacki w brzmieniu, by stać się jedynowładcą thrash metalu. |
||
| ⚫ | Następną dekadę muzycy poświęcili na dyskontowanie zdobytej sławy, pieniędzy, władzy, kobiet i alkoholu. W międzyczasie darli mordę na koncertach, siali jeszcze więcej zła i nagrywali kolejne płyty, niektóre tak hardcorowe w brzmieniu, jak ''Undisputted Attitude'', pełna punkowych coverów. Jednak prawdziwa zabawa zaczęła się dopiero w nowym tysiącleciu, które Slayer rozpoczął z przytupem – wydając 11 września 2001 płytę pod tytułem ''[[God Hates Us All]]''. ''Bóg nienawidzi nas wszystkich'' to słowa ryzykowne, ale wypowiedziane w słusznej i jakże przejmującej sprawie. Dokładnie wtedy, gdy wracającemu prosto z lodziarni Kerry'emu Kingowi spadł lód na patyku, prosto na chodnik. |
||
Do kolejnego albumu grupa podeszła równie szatańsko – trzeba było czekać na niego pięć lat, a na dodatek nie wyszedł [[6 czerwca]]. Świeżością i nowością Slayer popisał się przy ''Christ Illusion''. Jest to dziewiąty album charakteryzujący się niczym, ale kogo to obchodzi – liczy się Szatan. ''Christ Illusion'' jest też znanym na świecie zbiorem kolęd. Reszta twórczości, jak to metal, szybko, dużo, składnie, nakurwiście. W 2009 roku wydali ''World Painted Blood'', by pół roku później wystąpić w Polsce i pokazać [[Metallica|Metallice]], jak bardzo w dupie mają ich ''Death Magnetic''. |
|||
W 2015 dzieci szatana wydały album ''Repentless''. Była to pierwsza płyta z nowym szarpidrutem i prawdopodobnie ostatnia płyta Slayera. W 2018 roku szatany ogłosiły że jadą w ostatnią trasę i kończą karierę. Jedna jednak nie starczyła<ref>Lucyfer nie zdążył kupić biletów na ostatni koncert i niezykle tym rozgoryczony wysłał gołębia do Kinga, aby zagrali jeszcze raz</ref>, więc wyruszyli w kolejną ostatnią trasę koncertową. Drugi ostatni koncert odbył się 30 listopada 2019 w Los Angeles. |
|||
| ⚫ | Następną dekadę muzycy poświęcili na dyskontowanie zdobytej sławy, pieniędzy, władzy, kobiet i alkoholu. W międzyczasie darli mordę na koncertach, siali jeszcze więcej zła i nagrywali kolejne płyty, niektóre tak hardcorowe w brzmieniu, jak ''Undisputted Attitude'', pełna punkowych coverów. Jednak prawdziwa zabawa zaczęła się dopiero w nowym tysiącleciu, które Slayer rozpoczął z przytupem |
||
== |
== Zobacz też == |
||
* [[Anthrax]] |
|||
* ''[[Show No Mercy|Pokaż niezmiłowanie]]'' (1983)zwany również "Szał na marsie" |
|||
* [[Dzień Slayera]] |
|||
* ''[[Hell Awaits|Czekanie na Helu]]'' (1985)zwany "Hela, wejdź" |
|||
* [[Josef Mengele]] |
|||
* ''[[Reign In Blood|Rej i blat]]'' (1986) |
|||
* [[Megadeth]] |
|||
* ''[[South Of Heaven|Niebiańskie (po)południe]]'' (1988)zwany "Szał za chlebem" |
|||
* [[Metallica]] |
|||
* ''[[Seasons In The Abyss|Sesja ABS]]'' (1990) |
|||
* ''[[Divine Intervention|Dywanowa Interwencja]]'' (1994) |
|||
* ''[[Diabolus In Musica|Szatany w Muzyce]]'' (1998) |
|||
* ''[[God Hates Us All|Bóg Nas Nie Lubi]]'' (2001) |
|||
* ''[[Christ Illusion|Jezusowe Czary-mary]]'' (2006) |
|||
* ''[[World Painted Blood|Świat Pomalowany Czerwienią]]'' (2009) |
|||
{{przypisy}} |
|||
== Ważniejsze piosenki == |
|||
| ⚫ | |||
* ''Ciaptak mój syn - Rozczarowanie Toma potomstwem'' |
|||
* ''Chomikiem w mordę - Autor nie zna genealogii'' |
|||
* ''Most pod portem - Zafascynowanie nowymi rozwiązaniami architektonicznymi'' |
|||
* ''Maska martwego skinheada - Strach pomyśleć'' |
|||
* ''Stowarzyszenie umarłych szkieletów - Fascynacje literaturą dla młodzieży'' |
|||
* ''Anioł Stanisław - Fascynacje polskimi serialami'' |
|||
* ''Gość w dom - Fascynacje polską gościnnością'' |
|||
* ''Zbij ten blat - Powstał po tym jak Jeff kopnął małym palcem u nogi w stół'' |
|||
* ''Spirytus w afroamerykaninie - Zainteresowanie członków zespołu pijanym murzynem siedzącym koło studia'' |
|||
* ''Rano śpią - Opis sytuacji po ostrej popijawie'' |
|||
* ''Daj mi ten Sword - Fascynacja handlem w grach MMO'' |
|||
| ⚫ | |||
[[en:Slayer]] |
[[en:Slayer]] |
||
Aktualna wersja na dzień 23:00, 28 sie 2021
Slayer – czworo dzieci Szatana, które zebrały się w 1981 w słonecznym LA, by nieść światu zło-thrash metal. Jak wiadomo z billboardów, Bóg słucha Slayera.
Wybrańcy piekieł[edytuj • edytuj kod]
Obecni wybrańcy[edytuj • edytuj kod]
Skład Slayera został ustalony w piekle. W castingu spośród synów Szatana, tamtejsza Komisja Kontroli Gier i Zakładów wybrała:
- Tom Araya (bas, wokal) – ulubieniec Eli Bathóry, za młodu mordował owce na Ziemi Ognistej w Chile;
- Kerry King (gitara) – wybraniec Tolkiena, krasnolud, wyłysiał po metanolu;
- Gary Holt (gitara) – nowy gitarzysta, który za żadne skarby nie zbliży się do pająka;
- Paul Bostaph (bębny) – aktualny garowy, ale przy Lombardo to on może sobie pograć co najwyżej na różowych cymbałkach.
Byli wybrańcy[edytuj • edytuj kod]
- Dave Lombardo (bębny) – wytypowany przez F.D. Roosevelta, po rozpadzie zespołu obali Fidela i będzie dyktatorem Kuby. Niestety nie gra już w zespole gdyż Szatan dawał mu za mało kasy. Najlepszy perkusista Slayera, bo pierwszy i oryginalny;
- Jeff Hanneman (gitara) – kolekcjoner gadżetów po nazistach. Niestety w 2013 roku zmarł po ugryzieniu przez pająka i Szatan wezwał go do siebie, bo Schuldiner miał dość jego fochów i przestał grać.
Zło i jego dzieje[edytuj • edytuj kod]
Przez pierwszą dekadę istnienia Slayer był tak mhroczny, że z reguły pozostawał w cieniu Metalliki. Założony w tym samym miejscu i czasie, zadebiutował jazgotem Show No Mercy, gdy tamci właśnie kończyli się na Kill'em All. Potem sam postawił kropkę nad thrashem – Reign in Blood – w momencie, w którym The Four Whoresemen dopisali drugą i trzecią swym Master of Pulpet. Podobnie w 1988 wydali niedoceniany South of Heaven, podczas gdy Metallica jeszcze bardziej niedoceniony ...And Justice for All. Po tym albumie przestała jednak rzucać cień na Slayera, który był już wystarczająco kozacki w brzmieniu, by stać się jedynowładcą thrash metalu.
Następną dekadę muzycy poświęcili na dyskontowanie zdobytej sławy, pieniędzy, władzy, kobiet i alkoholu. W międzyczasie darli mordę na koncertach, siali jeszcze więcej zła i nagrywali kolejne płyty, niektóre tak hardcorowe w brzmieniu, jak Undisputted Attitude, pełna punkowych coverów. Jednak prawdziwa zabawa zaczęła się dopiero w nowym tysiącleciu, które Slayer rozpoczął z przytupem – wydając 11 września 2001 płytę pod tytułem God Hates Us All. Bóg nienawidzi nas wszystkich to słowa ryzykowne, ale wypowiedziane w słusznej i jakże przejmującej sprawie. Dokładnie wtedy, gdy wracającemu prosto z lodziarni Kerry'emu Kingowi spadł lód na patyku, prosto na chodnik.
Do kolejnego albumu grupa podeszła równie szatańsko – trzeba było czekać na niego pięć lat, a na dodatek nie wyszedł 6 czerwca. Świeżością i nowością Slayer popisał się przy Christ Illusion. Jest to dziewiąty album charakteryzujący się niczym, ale kogo to obchodzi – liczy się Szatan. Christ Illusion jest też znanym na świecie zbiorem kolęd. Reszta twórczości, jak to metal, szybko, dużo, składnie, nakurwiście. W 2009 roku wydali World Painted Blood, by pół roku później wystąpić w Polsce i pokazać Metallice, jak bardzo w dupie mają ich Death Magnetic.
W 2015 dzieci szatana wydały album Repentless. Była to pierwsza płyta z nowym szarpidrutem i prawdopodobnie ostatnia płyta Slayera. W 2018 roku szatany ogłosiły że jadą w ostatnią trasę i kończą karierę. Jedna jednak nie starczyła[1], więc wyruszyli w kolejną ostatnią trasę koncertową. Drugi ostatni koncert odbył się 30 listopada 2019 w Los Angeles.
Zobacz też[edytuj • edytuj kod]
Przypisy
- ↑ Lucyfer nie zdążył kupić biletów na ostatni koncert i niezykle tym rozgoryczony wysłał gołębia do Kinga, aby zagrali jeszcze raz
