Slayer: Różnice pomiędzy wersjami
KenbillBot (dyskusja • edycje) |
|||
Linia 15: | Linia 15: | ||
== Albumy studyjne == |
== Albumy studyjne == |
||
* ''[[Show No Mercy]]'' (1983) |
* ''[[Show No Mercy|Pokaż niezmiłowanie]]'' (1983) |
||
* ''[[Hell Awaits]]'' (1985) |
* ''[[Hell Awaits|Czekanie na Helu]]'' (1985) |
||
* ''[[Reign In Blood]]'' (1986) |
* ''[[Reign In Blood|Panowanie we krwii]]'' (1986) |
||
* ''[[South Of Heaven]]'' (1988) |
* ''[[South Of Heaven|Niebiańskie (po)południe]]'' (1988) |
||
* ''[[Seasons In The Abyss]]'' (1990) |
* ''[[Seasons In The Abyss|Sesja ABS]]'' (1990) |
||
* ''[[Divine Intervention]]'' (1994) |
* ''[[Divine Intervention|Boska Interwencja]]'' (1994) |
||
* ''[[Diabolus In Musica]]'' (1998) |
* ''[[Diabolus In Musica|Szatany w Muzyce]]'' (1998) |
||
* ''[[God Hates Us All]]'' (2001) |
* ''[[God Hates Us All|Bóg Nas Nie Lubi]]'' (2001) |
||
* ''[[Christ Illusion]]'' (2006) |
* ''[[Christ Illusion|Jezusowe Czary-mary]]'' (2006) |
||
* ''[[World Painted Blood]]'' (2009) |
* ''[[World Painted Blood|Świat Pomalowany Czerwienią]]'' (2009) |
||
Wersja z 01:22, 6 lut 2013
Slayer – czworo dzieci Szatana, które zebrały się w 1981 w słonecznym LA, by nieść światu zło-thrash metal. Jak wiadomo z billboardów, Bóg słucha Slayera.
Wybrańcy piekieł
Skład Slayera został ustalony w piekle. W castingu spośród synów Szatana, tamtejsza Komisja Kontroli Gier i Zakładów wybrała:
- Tom Araya (bas, wokal) – ulubieniec Eli Bathóry, za młodu mordował owce na Ziemi Ognistej w Chile;
- Kerry King (gitara) – wybraniec J.R.R. Tolkiena, krasnolud, wyłysiał po metanolu;
- Jeff Hanneman (gitara) – wskazany przez samego Adolfa, kolekcjoner gadżetów po nazistach;
- Dave Lombardo (bębny) – wytypowany przez F.D. Roosevelta, po rozpadzie zespołu obali Fidela i będzie dyktatorem Kuby.
Zło i jego dzieje
Przez pierwszą dekadę istnienia Slayer był tak mroczny, że z reguły pozostawał w cieniu Metalliki. Założony w tym samym miejscu i czasie, zadebiutował jazgotem Show No Mercy, gdy tamci właśnie kończyli się na Kill'em All. Potem sam postawił kropkę nad thrashem – Reign in Blood – w momencie, w którym The Four Whoresemen dopisali drugą i trzecią swym Master of Pulpet. Podobnie w 1988 wydali niedoceniany South of Heaven, podczas gdy Metallica jeszcze bardziej niedoceniony ...And Justice for All. Po tym albumie przestała jednak rzucać cień na Slayera, który był już wystarczająco kozacki w brzmieniu, by stać się jedynowładcą thrash metalu.
Następną dekadę muzycy poświęcili na dyskontowanie zdobytej sławy, pieniędzy, władzy, kobiet i alkoholu. W międzyczasie darli mordę na koncertach, siali jeszcze więcej zła i nagrywali kolejne płyty, niektóre tak hardcorowe w brzmieniu, jak Undisputted Attitude, pełna punkowych coverów. Jednak prawdziwa zabawa zaczęła się dopiero w nowym tysiącleciu, które Slayer rozpoczął z przytupem - wydając 11 września 2001 płytę pod tytułem God Hates Us All. Do kolejnego albumu grupa podeszła równie szatańsko – trzeba było czekać na niego pięć lat, a na dodatek nie wyszedł 6 czerwca. Świeżością i nowością Slayer popisał się przy Christ Illusion. Jest to dziewiąty album charakteryzujący się niczym, ale kogo to obchodzi - liczy się Szatan. Christ Illusion jest też znanym na świecie zbiorem kolęd. Reszta twórczości, jak to metal, szybko, dużo, składnie, nakurwiście. W 2009 roku wydali World Painted Blood, by pół roku później wystąpić w Polsce i pokazać Metallice, jak bardzo w dupie mają ich Death Magnetic.
Albumy studyjne
- Pokaż niezmiłowanie (1983)
- Czekanie na Helu (1985)
- Panowanie we krwii (1986)
- Niebiańskie (po)południe (1988)
- Sesja ABS (1990)
- Boska Interwencja (1994)
- Szatany w Muzyce (1998)
- Bóg Nas Nie Lubi (2001)
- Jezusowe Czary-mary (2006)
- Świat Pomalowany Czerwienią (2009)