Dłubanie w nosie: Różnice pomiędzy wersjami
M (dodano link do artykułu Silvio Berlusconi) |
|||
Linia 7: | Linia 7: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
Pomimo tego, iż dłubanie w nosie przetrwało biblijny potop, upadek Cesarstwa Rzymskiego, [[Krucjata|wyprawy krzyżowe]], epidemie dżumy, [[Bitwa pod Grunwaldem|bitwę pod Grunwaldem]], rozbiory |
Pomimo tego, iż dłubanie w nosie przetrwało biblijny potop, upadek [[Cesarstwo Rzymskie|Cesarstwa Rzymskiego]], [[Krucjata|wyprawy krzyżowe]], epidemie dżumy, [[Bitwa pod Grunwaldem|bitwę pod Grunwaldem]], rozbiory Polski, dwie wojny światowe i komunizm, wciąż jest szanowanym rytuałem na całym świecie. |
||
== Jako potrzeba fizjologiczna == |
== Jako potrzeba fizjologiczna == |
Wersja z 19:26, 29 gru 2020
Dłubanie w nosie (a także szukanie złota, odwierty, wypas kóz, ekspedycja krasnoludów) – rytuał uprawiany przez przedstawicieli gatunku homo sapiens na całym świecie od niepamiętnych czasów. Charakteryzuje się tym, że każdy to czyni jednocześnie wyśmiewając innych wykonawców obrządku.
Według buddyjskich mnichów rytuał ten oczyszcza oraz rozwija ciało i umysł. Publiczne przyznawanie się do dłubania w nosie może uchodzić za objaw wysokiej kultury osobistej, na przykład słuchanie disco polo – jako coś, co czynią wszyscy, jednocześnie śmiejąc się z innych to czyniących – osoba prosta porówna do onanizmu, podczas gdy osoba kulturalna właśnie do dłubania w nosie.
Historia
Pomimo tego, iż dłubanie w nosie przetrwało biblijny potop, upadek Cesarstwa Rzymskiego, wyprawy krzyżowe, epidemie dżumy, bitwę pod Grunwaldem, rozbiory Polski, dwie wojny światowe i komunizm, wciąż jest szanowanym rytuałem na całym świecie.
Jako potrzeba fizjologiczna
Uczeni nieustannie spierają się, czy dłubanie w nosie należy zakwalifikować jako potrzebę fizjologiczną. Najsilniejszym argumentem tej tezy jest możliwość zapadnięcia na śmiertelną chorobę zakaźną wskutek nieregularnego oczyszczania nozdrzy. Niektórzy biolodzy uważają, że dłubanie w nosie jest integralnym elementem wydalania uprawianym przez wszystkie gatunki naczelnych.
Fakty i mity
Na świecie powszechny jest mit, jakoby istniały osoby nie uprawiające dłubania w nosie. Jak na razie nie dowiedziono naukowo występowania takich jednostek. Niepodważalnym faktem jest natomiast to, że politycy znużeni żmudnymi obradami Sejmu urozmaicając sobie czas spędzany w poselskich ławach przeznaczają na dłubanie w nosie więcej czasu niż statystyczny Kowalski.
Mukofagia
Mukofiagia, czyli elitarny zwyczaj spożywania zawartości własnego nosa. Praktykowany przez przedstawicieli międzynarodowych środowisk, głównie ze świata sportu, aktorstwa i polityki, którzy w ten sposób próbują zacierać ślady wykonywania pewnego popularnego nawyku. Specjalizują się w niej zwłaszcza polscy politycy, którzy wygłodnieli na długotrwałych obradach Sejmu nie mogą liczyć na katering, a już na pewno nie utrzymają takiego w tajemnicy przed złośliwymi dziennikarzami.
Przeciwwskazania
Stanowczo nie zalecana osobom cierpiącym na nietolerancję laktozy. Odradzana również w przypadku choroby lokomocyjnej, uprawiana w towarzystwie kierowcy cierpiącego na tą przypadłość może skutkować śmiercią w wypadku samochodowym. Szkodliwa także w przypadku wrażliwego uzębienia, może powodować degradację szkliwa i próchnicę.
Słynni koneserzy
- Silvio bunga-bunga Berlusconi – premier Włoch, który oddawał się ucztom podczas długotrwałych rejsów samolotem;
- Joachim Löw – trener niemieckich piłkarzy, który opracował ponadto odmianę górno-dolną;
- Kamilla Parker-Bowl – pretendentka do brytyjskiego tronu, której wolumen spożytej mazi rósł wprost proporcjonalnie do liczby zdrad Księżnej Diany.