Rihanna

Rihanna, jaka jest, każdy widzi

Rihanna (właśc. Robyn Rihanna Fenty, często mylnie zwana Ryjanną, Ruhanną tudzież Ruchaną, ur. 20 lutego 1988 gdzieś na Ukrainie Barbadosie) – alkoholiczka, imprezowiczka, ikona kiczu, ambasadorka dobrej woli edukowania najmłodszych o marihuanie i pornolach, skandalistka obyczajowa, w wolnych chwilach także pseudo-piosenkarka pop i, według plotek magazynu Esquire, najseksowniejsza seksbomba. Rihanna wychowała się na Barbadosie, skąd została przetransportowana do Ju Es Ej przez najbliższą rodzinę, która nie mogła już znieść jej fałszowania. Doceniona przez krytyków i publiczność może się pochwalić wieloma nagrodami muzycznymi oraz trzynastoma utworami numer jeden na prestiżowej liście Billboard Cold 100 (czyli Sto Najbardziej Znienawidzonych Piosenek Ostatniego Tygodnia w Ju Es Ej). Niegdyś próbowała swoich sił w Muay Thai, jednak zrezygnowała z dalszej kariery po nokaucie w debiutanckiej walce z Chrisem Brownem.

Pseudo-kariera

Rihanna wydała swój pierwszy album w wieku siedemnastu lat i od tej pory jej kariera nabrała dużego rozpędu, dzięki ciężkiej orce licznych menadżerów, którzy do dnia dzisiejszego starają się wycisnąć z gwiazdeczki co się da. Aby promować swoje arcydzieła, Rihanna ochoczo wyrusza w trasy imprezowe, podczas których demoralizuje społeczeństwo i bawi się na koszt kasy chorych. Ponadto jej piosenki wykorzystywane są w pornolach, z których czerpie inspiracje do swoich wygibasów na scenie i teledysków.

Pseudo-płyty

• Muzyka z toalety (2005) – debiut Rihanny, podczas prac nad tą płytą inspirowała się dźwiękami spłuczki klozetowej i wody z kranu, a także presją związaną z każdą defekacją.
• Dziewczyny nie taka jak ja (2006) – płyta, na której już pełnoletnia Rihanna plagiatuje boską Beyoncé i pokazuje, że także potrafi być pociągająca, choć wciąż z umiarem, ponieważ boi się, że dostanie karę od mamy.
• Zła s*ka staje się dobrą dziewczynką (2007) – tytuł trzeciej płyty panny Fenty został wymyślony przez jej menadżera, który podstępem oszukał rodziców, poszukujących disnejowskiej muzyki dla swoich pociech. W rzeczywistości Rihanna stała się jeszcze bardziej seksowna, a do tego wyzywająca (skandal!). Rozgoryczeni rodzice nowych fanów wokalistki złożyli skargę do Barbadoskiego Trybunału Sprawiedliwości, żądając zakazania dystrybucji produktów wspomnianej złej s*ki, która rzekomo stała się dobrą dziewczynką i wprowadzenia cenzury na jej demoralizujące pseudo-hiciory. Nieudana akcja zrozpaczonych rodziców, a także intensywna promocja przekupionych mediów wyniosła Rihannę na prestiżowe dno muzyki światowej.
• To dla dorosłych (2009) – po licznych zażaleniach związanych z tytułem poprzedniej pseudo-płyty, Rihanna powróciła z nowym materiałem, określanym przymiotnikami „ciężki”, „mroczny”, „nie dla dzieci”, a inspirowanym adorowaną przez pseudo-gwiazdę pornografią. Artystka jest bardzo emocjonalnie związana z tą płytą, ponieważ opisuje jej przeżycia wewnętrzne po nieudanej karierze w boksie tajskim.
• Głośniej! (2010) – piąta pseudo-płyta Rihanny, tym razem „słitaśna”, „wesoła” i „bardziej dziewczęca”, której celem było ponowne wyniesienie jej na dno popularności, które sromotnie utraciła w 2009 roku. Zebrane utwory zostały chłodno przyjęte przez ekologów, a cała sprawa zakończyła się w sądzie. Stwierdzili oni, że słuchanie doprowadza do hałasu, a w konsekwencji zagraża środowisku. Wkrótce do Barbadoskiego Trybunału Sprawiedliwości wpłynęły kolejne skargi, między innymi odnośnie plagiatu w jednym z teledysków. Dzięki licznym akcjom protestacyjnym Rihanna znów weszła w niż popularności i utrzymuje się w nim do dnia dzisiejszego.
• Pchaj tak, pchaj (2011) Rihanna wbrew zaleceniom menadżerów powróciła do tematyki pornografii, jednak tym razem nie utraciła niżu popularności. Teksty piosenek szóstej płyty barbadoskiej artystki to instrukcje obsługi seksu, a opinia publiczna uznała je za najbardziej zbereźne od czasów Erotyki (1993) Madonny, dlatego zezłoszczeni rodzice przeprowadzili nową akcję, polegającą na proteście głodowym, która także nie poskutkowała.
• (Nie)Poskromiona? (2012) – siódmy album Rihanny uderzył w Ziemię niczym grom z jasnego nieba, zaskakując wszystkich nieprzygotowanych fanów (oraz antyfanów). Tym razem artystka postawiła na bardziej dojrzały wizerunek, śpiewając o diamentach na niebie, od których w jej dupie poprzewracało się do reszty.
• Anty (2016) – po upragnionej przez wielu przerwie Rihanna powróciła. Tym razem nie ukrywała już swoich zamiarów: jej nowa płyta ma anihilować, likwidować i niszczyć. Co ciekawe, refren najgłośniejszego singla tej płyty brzmi Łe-łe-łe-łe-łe-łe, co trafnie odzwierciedla reakcje słuchaczy z całego świata.