Salonowiec

Szablon:T popularna gra towarzyska, uprawiana zwłaszcza w kręgach arystokratycznych i high-society.

Zasady

Zasady gry są proste i łatwe do zapamiętania. Bierze się kogoś, zawiązuje mu się oczy i ustawia tak, by ta część ciała, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę, była wypięta na środek salonu i, w zależności od wersji ściśle wyznaczonej konwencją towarzyską, uderza się w tę część paskiem, bądź zgoła kopie bezlitośnie czubkiem buta.

Delikwent zazwyczaj zrywa się czerwony jak burak, zrywa opaskę i jego obowiązkiem jest bezbłędnie wskazać uderzającego/kopiącego. Jeśli nie zgadnie, to znów wiąże mu się oczy i cała zabawa zaczyna się od nowa. Jeśli zgadnie, to mówi się mu, że nie zgadł i wtedy – jak wyżej.

Historia

W salonowca grał już Solon, jako, że był Ateńczykiem, czyli gejem. Z upodobaniem grał w salonowca Neron. Pewnego razu tak się zamachnął, że Petroniusz rąbnął łbem w lampkę oliwną i z tego zrobił się słynny pożar Rzymu. Potem Neron zwalił wszystko na chrześcijan, bo nie chcieli z nim grać, pokazywali mu język i w ogóle go przezywali.

Salonowiec rozpowszechnił się na dobre w salonach Europy, zwłaszcza różowych. Najnowszą historię salonowca opisał Waldemar Łysiak w książce pt. Salon: Rzeczpospolita kłamców.

Przeciwwskazania

Nie należy zbyt mocno kopać sempiterny delikwenta, gdyż można się spocić.

Skutki uboczne

• utykanie na lewą nogę
• podawanie lewej nogi
• dupościsk
• powtarzanie bez końca słów: Balcerowicz musi odejść
• przeskakiwanie przez płot w stoczni
• posiadanie dziadka w Wehrmachcie
• chodzenie w kołnierzu ortopedycznym nawet wtedy, gdy jest się zdrowym jak koń
• posiadanie brata bliźniaka

Uwaga!!!

Salonowiec ma coś wspólnego z salonem, ale niekoniecznie z owcami.