Rzeczpospolita Obojga Narodów

Rzeczpospolita Obojga Narodów
Stolica	spalony Kraków, później Warszawa
Król	Pierwszy: Drugi Zyziu Ostatni: Stasiu alias Aug z Poniatowic
Ludność	Ok. 14 milionów, z czego: – 7 milionów Polaków; – 4 miliony Litwinów; – 3 miliony jakieś hołoty
Powierzchnia	W cj duża
Język urzędowy	Polski, Łacina, Ruski
Ustrój	Monarchia Konstytucyjna Szlachecko-korupcyjna
Religia	Mafia kościelna i jej odmiany
Waluta	Różna w różnych częściach kraju, głównie złote grosze

Rzeczpospolita Obojga Narodów (znana także jako Rzeczpospolita, I Rzeczpospolita oraz Nasza wielka Polska) – państwo imperialne, jaką była Polska w latach 1596–1795. Polska w ówczesnym okresie była wielkim mocarstwem znajdującym się w centrum Europy podzielonym między skłóconą szlachtą Korony (patrz: Polską) i Litewską. Co ciekawe, w nazwie pojawia się termin „Obojga Narodów”, chociaż krajem rządzili również Węgrzy, Ruski, Germańce i tym podobni.
Rzeczpospolita charakteryzowała się całkiem sporą ilością różnic kultur, z których każde wniosło coś w rodzaju tradycji politycznych, różnych instytucji, inny dorobek cywilizacyjny itp. itd. etc.

Historia

Początki

Pierwszym krokiem do utworzenia wspólnego państwa polsko-litewskiego była zawarta w 1385 unia w Krewie. Na przestrzeni całych dwóch wieków unia ta była na zmianę zacieśniana, osłabiana, przepijana, przegrywana w kartach, a nawet zrywana. Dopiero w drugiej połowie XVI w., kiedy nagle wszyscy uświadomili sobie, że Zyziu Drugi August nie ma syna, przystąpiono do działań mających na celu utrwalenie międzypaństwowego związku. Federacyjna Rzeczpospolita Obojga Narodów powstała w efekcie unii europejskiej lubelskiej z 1569. Zawarcie unii między Polską i Litwą było jednym z głównych osiągnięć króla Zyzia Augusta. Po jego śmierci w 1572 doszło do bezkrólewia, podczas którego zreformowano system prawny kraju. Znacznie zwiększyły się wpływy szlachty, a także wprowadzono wolną erekcję elekcję jako sposób wyboru monarchy. Jako pierwszego wybrano Henrysia z Francji, który i tak wolał swoją ojczystą ziemię zamiast nas, przez co został zadźgany nożem z ręki zakonnika/zakonnicy.

U szczytu potęgi

Złoty wiek Rzeczypospolitej (nie mylić z Królestwem Polski!) przypadł na koniec XVI i początek XVII wieku. W tym okresie skutecznie odpieraliśmy się atakom Szwecji, Rosji i Tatarów. W 1654 roku Ruski uchlali się na tyle, że odpli ofensywę przeciw Polsce, a w 1655 roku rozpoczął się potop szwedzki. Szwedzi splądrowali, spalili i zgwałcili większość kraju, a król Jan Kazimierz został zmuszony do ucieczki na Śląsk. Wprawdzie Szwedzi ostatecznie wycofali się z Rzeczypospolitej, ale państwo zostało osłabione, a także utraciło zwierzchność nad Inflantami i Prusami Książęcymi. Jedynie częściowym powodzeniem zakończyła się wojna z Rosją, w efekcie której straciliśmy liczne ziemie na wschodzie (patrz: Kresy i jeszcze dalej aż po Moskwe). Dalszy upadek pozycji państwa wiązał się z rządami Michała Korybuta Wiśniowieckiego i wojną z Turcją, po której tym razem straciliśmy w 1672 roku Podole i Ukrainę.

Na szczycie potęgi

Pod koniec XVII wiek wieku, doszło do dość nietypowej sytuacji: otóż na froncie polsko-tureckim był sobie hetman Jan III Sobieski, którego go obchodziło polityka. Jednakże niespodziewanie przyszła do niego królewska delegacja oświadczając mu, że król Michał udławił się kiszonym ogórkiem został wybrany na nowego króla. Za jego panowania Rzeczpospolita zawarła sojusz z Habsburgami i razem z nimi przystąpiła do walki z Imperium Ottomańskim. W 1683 Turcy zostali pokonani pod Wiedniem, co zakończyło okres ich ekspansji w Europie. Po pokoju w Karłowicach w 1699 odzyskaliśmy utracone kiedyś ziemie, ale nie udało nam się przejąć żadnych innych terytoriów.