Stanisław I Leszczyński
Stanisław Bogusław Leszczyński herbu Spie Wieniawa (ur. 1677 we Lwowie, zm. 1766 na francuskim zadupiu) – podwójny król Obojga Narodów w latach 1705–1709 i 1733–1736 oraz książę Lotaryngii i Baru w jakiejś miejscowości, Templariusz, Wolnomularz i Masoń. Nic więc dziwnego, że jego wnuka ścięto w trakcie pewnej rewolucji.
la
Życiorys
Młodość
Narodził się na Ukrainie w polskim Lwowie. Był synem królewskiego skarbnika Rafała Leszczyńskiego i pewnej Ani. Już od młodego był męczony nauką jakże okrutną, gdyż przychodzili do niego nauczyciele domowi, w tym sprowadzani z zagranicy. Przyszły król uczęszczał także do gimnazjum protestanckiego w Lesznie. W latach 1695]-1696 postanowił uciec z domu i zwiedzić Europę.
Aż do śmierci ojca pozostawał wyraźnie w jego cieniu. Troszkę później objął z woli ojca urząd starosty odolanowskiego[1]. Na sejmie erekcyjnym elekcyjnym w 1697 zagłosował razem z ojcem za kandydaturą syna zmarłego Jaśka Sobieskiego, ale ostatecznie poparł swojego przyszłego przeciwnika. Król-germaniec odwdzięczył mu się, mianując go jakimś „podczaszym wielkim koronnym”. Dwa lata później Leszczyński został wojewodą poznańskim. Sytuacja zmieniła się jednak rok później.
Stachu na króla!
Wtedy właśnie wybuchła wojna północna i wkroczyły wojska szwedzkie do Rzeczpospolitej.
Przypisy
- ↑ Cholera wie, gdzie to!
|
Nie wiadomo, czy użytkownik dokończy stronę, więc należy wyłącznie czekać. |
