W.A.S.P.

To one oni tworzą ten zespół

W.A.S.P. (ang. O.S.A) – chamerykański zespół grający heavy metal założony w 1982 roku w Los Angeles. Jego liderem i wodzem jest Blackie Lawless.

Kwestia Nazwy

Przez zespół skrót rozwijany jest jako White Anglo–Saxon Protestants, tj. Biali Anglo–Sascy Protestanci, co jednak upada w obliczu faktu, że założony został przez Polaka, Żyda, Irlandczyka i rodowitego Amerykanina. Bardziej na uwagę zasługują dwa inne, tzw. fanowskie, rozwinięcia skrótu. Pierwsze z nich to We Are Satan's People, tj. Jesteśmy Ludźmi Szatana, które jednak odrzucamy ze względu na małą oryginalność. Za nazwę odpowiedzialny jest bowiem wyżej wymieniony Polak, a Polacy jak wiadomo słyną z oryginalności. Dlatego za jedyne słuszne należy uważać rozwinięcie: We Are Sexual Perverts, tj. Jesteśmy Seksualnymi Zboczeńcami, co zresztą znajduje odzwierciedlenie w twórczości zespołu. Inny skrót; We Ate Savory Pancakes (Jedliśmy Smaczne Naleśniki) pominiemy lepiej uroczystym milczeniem.

Twórczość

Logo zespołu

Twórczość zespołu koncentruje się wokół skomplikowanych performance'ów, na których fani mają na przykład okazję zostać obrzuceni mięsem świeżo poszlachtowanej przez Blackiego świni. Oprócz tego warto wspomnieć o tekstach piosenek tak obscenicznych, że nawet miłośnicy filmu Nekromantik powinni się kilka razy zastanowić zanim sięgną po dyskografię W.A.S.P.-u. Teksty w sposób niezwykle żywiołowy namawiają bowiem do homoseksualizmu, zoofilii, pedofilii czy dendrofilii. Na rok 2012, z okazji 55. urodzin Lawlessa planowana jest płyta namawiająca do gerontofilii, ażeby zachęcić fanki zespołu do wiadomo czego z udziałem lidera zespołu.

Jak łatwo przewidzieć tak ambitna działalność artystyczna musiała się komuś nie spodobać. I tak piosenka Animal (F*ck Like A Beast) została wpisana na listę PMRC zawierającą najbardziej szkodliwe dla umysłu piosenki. Jak łatwo przewidzieć błyskotliwy Żyd dostrzegł w tym szansę zrobienia w ten sposób niezłego gescheftu w postaci darmowej reklamy i wkrótce na wywyższonej liście pojawiły się też pozycje: 95-N.A.S.T.Y. i Harder, Faster. Oprócz tego zespół poruszał też klasyczne heavymetalowe tematy takie jak Apokalipsa. Niemniej na uwagę zasługuje też fakt, że odwołuje się on także do fundamentalistycznego katolicyzmu.

Wódz

Jak? Blackie? To imię jak dla kota!

Długoletni fan metalu o Blackie'im

U podstaw zrozumienia jak tak chory twór mógł w ogóle powstać leży bliższe poznanie życiorysu Blackiego Lawlessa. Jak sam twierdzi poczęty został w burdelu, a jego ojcem jest nieznany z pochodzenia Żyd. Matka, jak na gorliwą katoliczkę przystało nie dokonała aborcji i dzięki temu możemy podziwiać jego twórczość. W wieku 11 lat Blackie zmartwychwstał, co uczyniło go pobożnym katolikiem jak matka. W wieku lat 14 z kolei został skazany na półtoraroczny pobyt w szkole wojskowej za próbę przyzwania Szatana składając krwawą ofiarę z małego Murzynka. To umożliwiło mu poznać znaczenie bliskiego związku między dwoma mężczyznami Kiedy zaś osiągnął pełnoletność porzucił katolicyzm na rzecz okultyzmu, którym zajmował się przez trzy lata, po czym znów wrócił na łono Kościoła, gdyż jak twierdzi to się zbytnio nie różni. Blackie jest jednym z niewielu amerykańskich celebrytów, który przyznał się, że nie popiera stawiania baraków gdzie popadnie. Na koniec warto wspomnieć, że Blackie lubi dzieci, czegokolwiek by to w tym przypadku nie znaczyło.

Członkowie

A tu z kolei przykład bezczelnego łamania praw autorskich

Obecni

• Blackie Lawless – wszystko i zawsze, z fetyszyzmem włącznie.
• Doug Blair (1992, 2001, 2006–obecnie) – gitara prowadząca, chórki, pedofilia.
• Mike Duda (1997–obecnie) – gitara basowa, chórki, dendrofilia.
• Mike Dupka Dupke (2006–obecnie) – perkusja, chórki, homoseksualizm.

Byli członkowie

• Randy Piper (1982–1986) – gitara.
• Chris Holmes (1983–1990, 1996–2001) – gitara.
• Steve Riley (1984–1987) – gitara.
• Darrell Roberts (2001–2006) – gitara.
• Ryszard Suligowski (1982) – gitara basowa, propagowanie husarii w USA.
• Joe Geis (1982) – zastąpił Ryśka na basie.
• Johnny Rod (1986–1989, 1992–1993) – gitara basowa.
• David Chirico (1993) – gitara basowa.
• Tony Richards (1982–1984) – perkusja.
• David Chirico (1993) – gitara basowa.
• Glenn Soderling (1987) – perkusja.
• Kelly Martella (1987) – perkusja.
• Frankie Banali (1989–1990, 1992, 1995, 2001, 2004) – perkusja.
• Stet Howland (1991–2005) – perkusja.

Dyskografia

• W.A.S.P. (1984) – piosenki z albumu W.A.S.P. z utworem Animal (F*ck Like a Beast) na czele opowiadają o życiu przykładowego Białego Anglosaskiego Protestanta.
• The Last Command (Ostatni Rozkaz, 1985) – wspomnienia Lawlessa ze szkoły wojskowej. Gwoli wyjaśnienia ostatni rozkaz brzmiał Fuck You, co niektórzy potraktowali zbyt dosłownie
• Inside The Electric Circus (W Elektrycznym Cyrku, 1986) – tu Lawless wyjśnia, że czuje się dobrze i nie potrzebuje doktora ani białego kaftanu.
• Headless Children (Bezgłowe Dzieci, 1989) – na początku znajduje się intro, które szczegółowo opisuje poczynania Lawlessa ostatniej nocy przed rozpoczęciem nagrywania albumu.
• The Crimson Idol (Karmazynowy Idol, 1992) – album koncepcyjny, który natchnął twórcę serii filmów Piła. Jego bohaterem jest nastoletni Jonathan.
• Still Not Black Enough (Jeszcze Nie Całkowicie Czarni, 1995) – coś co miało być solowym albumem Lawlessa, ale po co, skoro miał własny zespół. Wódz przyznaje się w nim do uczucia, jakim darzy stworzoną przez siebie postać Jonathana.
• Kill Fuck Die (Zabij, Wyruchaj, Zgiń, 1997) – kolejny album koncepcyjny, tym razem zainspirowany filmem Czas Apokalipsy.
• Helldorado (Złote Miasto Piekieł, 1999) – to, co wyżej tyle, że dochodzi jeszcze propagowanie narkotyków.
• Unholy Terror (Nieświęty Terror, 2001) – a i jeszcze rasizm dołóżmy, koniecznie!
• Dying For The World ('Umierając w imię Świata, 2002) – o World Trade Center i o tym jak to trzeba tych jech Arw wyć w cj.
• Neon God (Neonowy Bóg, 2004) – dwupłytowy album koncepcyjny o nastoletnim chłopcu imieniem Jesse, który umie czytać w myślach, co wykorzystuje do oglądania wiadomo czego za darmo.
• Dominator (Dominator, 2007) – nieco spokojniej niż zwykle, ponieważ Blackie zaczął cierpieć na kryzys wieku średniego.
• Babylon (Babilon, 2009) – a tu nawet wyziera optymizm.
• Unnamed Old Man (Nienazwany Stary Człowiek, 2012) – W.A.S.P. postanowił dodać do propagowanych dewiacji też gerontofilię i przez to album już przed premierą został okrzyknięty wielkim sukcesem i powrotem zespołu do formy.