Palenie czarownic

Palenie czarownic – ulubiony sport średniowiecznego świata katolickiego oraz protestanckiego.

Początki tej szlachetnej dyscypliny sportowej datuje się na XII wiek, czyli średniowiecze. Największą popularność sport ten zdobył w renesansie.

Zasady gry

Gra polega na znalezieniu, osądzeniu, i na końcu – spaleniu czarownicy. Zależnie od moda gry w grze moga brać udział:

• Wersja Wsioczna
  • wieśniacy i czarownica.
• Wersja "na elitę"
  • Brygada Świętej Inkwizycji i czarownica ew. beretyk

Gra zaczyna się od znalezienia wiedźmy; po pierwsze, drużyna ma na celu odnalezienie takowej, po czym przy użyciu przepisowych narzędzi (pochodnie, widły, zardzewiałe grabie, sztachety) zmuszenie jej do poddania się drużynie.

Zawodnicy rozpoznawali czarownicę po pewnych cechach charakterystycznych. Im więcej takich cech posiadała czarownica, tym więcej punktów zdobywała drużyna za jej spalenie.

Palenie czarownic, w tle widać wystawianie not za styl.

Cechy charakterystyczne czarownicy:

• Osobniczka płci żeńskiej (znaczy się kobieta);
• Zwykle nie za urodziwa;
• Czarny ubiór a'la gotka (im więcej czerni, tym więcej dodatkowych punktów);
• Poczochrane, czarne włosy;
• Nos z marchewki;
• Miotła bądź mop, ewentualnie odkurzacz;
• Czarny kot. Mogą być inne kolory, aczkolwiek czarny jest najwyżej punktowany. Liczba punktów mnożona jest przez ilość kotów posiadanych przez czarownicę.
• Nietoperze. Im więcej nietoperzy kręcących się wokół chatki, tym więcej punktów.
• Mieszka na odludziu w dziwacznej drewnianej chatce (za spalenie chatki - dodatkowe 15 punktów)
• Boi się święconej wody (zamiast święconej wody można użyć benzyny, grożąc, że się ją podpali. Ważne żeby się bała);
• Waży tyle co kaczka.

Po znalezieniu czarownicy drużyna szła do sędziego, który podliczał punkty, a następnie wybierano rodzaj drewna, decydowano ile go miało być, oraz czy miało być suche, czy też wilgotne. Było to ważne, ponieważ podczas spalania czarownicy można było dostać dodatkowe punkty za styl.

Następnie dochodziło do zsumowania punktów za wartość czarownicy i za styl podpalania; wynik zapisywano w ogólnym rankingu. Pod koniec sezonu zliczano punkty każdej z drużyn, a ta która miała ich najwięcej dostawała Puchar Spalczarownic.

Punktacja

Punktacja końcowa zależała od wielu czynników i zmiennych, po pierwsze od ilości czarownic i ich współczynnika czarownicowatości (czyli im więcej cech czarownicy podanych wyżej tym lepiej).

Czarownice oceniano według takiej punktacji:

• Brzydota – im brzydsza tym więcej punktów – 1-15 punktów;
• Ilość czerni w ubiorze – im czarniej tym więcej punktów – 1-10 punktów;
• Posiadanie rozczochranych, czarnych włosów:
  • czarne i rozczochrane – +10 punktów;
  • czarne i nierozczochrane – +7 punktów;
  • ciemne (ale nie czarne) i rozczochrane – +5 punktów;
  • ciemne i nierozczochrane – +3 punkty;
  • jasne i rozczochrane +1 punkt;
  • jasne i nierozczochrane – 0 punktów.
• Posiadanie miotły, mopa, odkurzacza – +5 punktów za jedną z rzeczy;
• Posiadanie czarnego kota – 10 punktów (razy ilość kotów); posiadanie kota (nieczarnego) – 5 pkt. (+2 pkt za każdego następnego);
• W pobliżu mieszkające nietoperze – +1 punkt za każdego;
• Mieszkanie w chatce na odludziu – 10 pkt. Dodatkowe spalenie chatki po schwytaniu czarownicy – +15 punktów.

Warto nadmienić, że od punktacji końcowej odejmowano po 5 punktów karnych za każdego wieśniaka powyżej przepisowej liczby 35 wieśniaków w drużynie.

Punkty za styl spalenia przyznawali sędziowie obradujący niedaleko stosu. Mogli oni dodać od 0 do 40 dodatkowych punktów.

Struktura ligowa

W każdym katolickim kraju istniały ligi krajowe, których drużyny rozgrywały lokalne mistrzostwa. Raz na 4 lata organizowane były Wielkie Mistrzostwa Europy w Paleniu Czarownic (WMEPC), organizowane były w Rzymie, tam też reprezentacje krajów katolickich rywalizowały ze sobą o Święty Puchar Mistrzostw Palenia Czarownic. Podczas mistrzostw panowały trochę inne zasady, mianowicie każda z reprezentacji musiała wyznaczyć dokładnie 25 wieśniaków, a nie tak jak w wersji lokalnej – tylu, ilu przyszło. Tym niemniej szybko okazało się, że w owej dyscyplinie znakomicie odnajdują się zawodnicy z krajów protestanckich, których osiągnięcia w liczbie spalonych czarownic rychło prześcignęły wyniki z krajów katolickich.

Najlepsze reprezentacje

Najlepszymi reprezentacjami były bezsprzecznie reprezentacja Niemiec (w tym szczególnie prężna reprezentacja protestancka), Włoch, Hiszpanii, Anglii, kolonii angielskich w nowym świecie oraz Francji. W każdych mistrzostwach toczyła się między nimi zażarta walka. Reprezentacja Polski również nie była jakąś drugą ligą, ponieważ odnosiła wielkie sukcesy w tym sporcie, aczkolwiek nigdy nie zdobyła świętego pucharu.

Najsławniejszymi drużynami były FC Salem, AC Inkwiziciona, Manchester Witchburn, FC Prossneck Hexe, Real Qumar Brujah, AS Incendier Goule, CKKS Spanish Inquisition.

Palenie czarownic