Chelsea F.C.

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
To jest najnowsza wersja artykułu edytowana „21:49, 26 sie 2024” przez „Polskacafe (dyskusja • edycje)”.
(różn.) ← przejdź do poprzedniej wersji • przejdź do aktualnej wersji (różn.) • przejdź do następnej wersji → (różn.)
Sprawca zamieszania
Były Obecny Znów były menadżer klubu. Czy ty też sądzisz, że facet ma kompleksy?
Też były kołcz. Uosobienie przymiotnika spokojny
Historia. Aż się łezka w oku kręci
Stadion klubu
NonNews
Zobacz w NonNews temat:

Mamy najlepszych graczy oraz – wybaczcie jeśli jestem arogancki – najlepszego trenera.

Jose Mourinho o sobie. Nie, nie jest arogancki

Pieniądze to nie wszystko.

Porzekadło ludowe, pasuje do Chelsea, co nie?

Chelsea Football Club – założona w 1905 roku drużyna piłkarska z Anglii. Jej siedzibą jest Stamford Bitch. Co prawda jej właściwa historia zaczęła się, gdy Roman Abramowicz przybył w 2003 roku, aby dołączyć Chelsea do swojej kolekcji klubów piłkarskich, jednak kibice kozaczą, że ich klub posiada tradycję. Drużyna obecnie ma zaszczyt grać w Premier League, co idzie jej całkiem, całkiem i niestety nie udało się jej wygrać w zeszłym sezonie, przez mocną dyspozycję innych zespołów z De Bik Sikz. Mają sześć mistrzostw Anglii, i trochę pucharów od UEFA, w tym Czempions Lig w 2012 i w 2021. Chelsea najczęściej gra systemem 7-3-0. Głównym założeniem tej taktyki jest zamurowanie dostępu do własnej bramki i ostre kopanie przeciwnika po nogach. Pierwszy raz zastosowano ją w dwumeczu z Barcą. Pamiętamy jak się to skończyło.

Nudna historia[edytuj • edytuj kod]

E.P.R. (Era Przed Romkiem)[edytuj • edytuj kod]

W 1905 dwóch przedsiębiorcom zachciało się klubu. No to go założyli. Ich zespół nazwali od dzielnicy, Chelsea, a w herbie umieścili czarnego kutasa. Drużyna miała niebieskie różowe, toteż nazywano ich „The Gejs”, choć nie byli czarni. Na początek Różowi zajęli trzecie miejsce w czwartej lidze, którą angielska federacja dla niepoznaki nazwała League Two. I byli szczęśliwi. (Jeee!) W 1914 dostali się do finału Pucharu Anglii. I byli szczęśliwi. (Jeee!) Przegrali trzy do zera. I byli nieszczęśliwi. (Łeee...)

Przez 25 lat klub telepał się po 4 i 3 lidze. Ale w 1931 udało im się dostać do Premiership, co było niewątpliwym sukcesem. Nowy trener, Ted Drake, od 1951 reformował klub. Główną reformą było usunięcie rencisty z herbu. Jednak niebiescy musieli męczyć się 24 lata, zanim udało im się zdobyć mistrzostwo, w 1955. (Umiesz dodawać?) Potem, przez kilkadziesiąt lat utrzymywali się w Premier League, ale żadnego tytułu nie udało im się zdobyć. Jej, przepraszam, mieli Puchary Anglii, i Puchar Rasistów Pucharów. Stopniowo klub podupadał, a remont Stanford Bridge w latach siedemdziesiątych zniszczył jego finanse.

W konsekwencji leserstwa, lenistwa i gnuśności w 1989 spierdolili się do drugiej ligi, ale tylko na 4 lata. Po powrocie do Premiership grała u nich cała armia „kim on jest?”, a ich sukcesów było tyle co pingwinów na Grenlandii.

ROMEK![edytuj • edytuj kod]

W 2003 Roman Abramowicz kupił klub i dzięki swojemu geniuszowi kupił mnóstwo słynnych piłkarzy. W końcu kupili wygrali Ligę Mistrzów w 2012 roku, pod wodzą Roberto Di Matteo, którego zadaniem było uratować sezon po „wielkim” asystencie Józka, czyli Andre Villasu-Boasu, przez którego ekipa była 5. w lidze i dostała dwa szybkie i jeden spacerowy od Napoli. Również kupili wygrali Ligę Mistrzów w 2021 roku, pod wodzą Thomasa Tuchela wygrywając 1 - 0 z klubem szejków z niebieskiej części Manchesteru. Niestety w 2022 nałożono długi sankcje na Romana Abramowicza z powodu specjalnej operacji wojskowej wojny z Ukrainą. Romek musiał wypCenzura1.svglać z tego powodu.

TODD[edytuj • edytuj kod]

Nowym właścicielem został Todd Boehly, którego celem jest doprowadzenie klubu do bankructwa dobrobytu i łamanie przestrzeganie finansowego fair play. Niestety pod wodzą Grahama Pottera w sezonie 2022/2023 postanowili sobie odpocząć poprzez zajęcie miejsca w środku tabeli. Wypierdzielili go w trakcie sezonu i tymczasowym trenerem został powracający Frank Lampard, ale to nic nie dało. Następcą Lamparda w sezonie 2023/2024 został Maurycy Poczetino Mauricio Pochettino, który poprawił sytuację przez zajęcie miejsca w górnej części tabeli, co dawało fazę play-off do Pucharu Biedronki Ligi Konferencji. Po sezonie odszedł z klubu. W czerwcu 2024 roku ogłoszono, że nowym szkoleniowcem będzie Makaroniarz Enzo Maresca.

Obiecująca kadra na sezon 2024/2025[edytuj • edytuj kod]

Bramkarze[edytuj • edytuj kod]

  • Robert Sánchez (nr 1) – kupiony przed wypożyczeniem Kepy do Realu. Jeden z symbolów ośmieszania transformacji klubu.
  • Filip Jörgensen (nr 12) – Duńczyk, pochodzący ze Szwecji. Został kupiony z Villarrealu. Może będzie grał w pucharach?
  • Đorđe Petrović (nr 28) – Serb, urodzony w Serbii Jugosławii. Raczej występuję często rotacyjnie. Został kupiony za dwukrotność wartości.
  • Kepa Arrizabalaga (nr -) – kupiony na szybko po sprzedaniu Courtoisa do Realu. Gra w kratkę, to znaczy: czasem źle, czasem fatalnie. Na sezon 2023/2024 został wypożyczony do Realu z powodu lekkiej poważnej kontuzji Courtois, ale tam jakoś się nie zaaklimatyzował, więc gdy się skończył poprzedni sezon to wrócił do Chelsea.
  • Marcus Bettinelli (nr 13) – Raczej grzeje ławę.
  • Lucas Bergström (nr 47) – Fin, który był wychowankiem i był na dwóch wypożyczeniach w Anglii i we Szwecji. Po poprzednim sezonie wrócił z rocznego krótkiego wypożyczenia we Szwecji i grzeje ławę.

Obrońcy[edytuj • edytuj kod]

  • Antonio Rüdiger (nr 2) – prawdziwy Niemiec, potężny jak przeciętna koparka. Okazjonalnie wycina przeciwników lub samego siebie na pół sezonu.
  • Marcos Alonso (nr 3) – w zasadzie raczej skrzydłowy lub wahadłowy, ale z braku laku gra na lewej obronie. Piękny niczym Adonis, strzela bramki, ale w obronie jest cienki niczym Wawrzyniak.
  • Andreas Christensen (nr 4) – kolejny z wychowanków, który dostał szansę po wypożyczeniu. Czasem nawet komuś piłkę zabierze.
  • Reece James (nr 24) – w odróżnieniu od kolegów posiadających dwa nazwiska, sam ma dwa imiona. Jest szybki, a z jego pozostałych zalet można wymienić m.in. szybkość, prędkość oraz czas na setkę.
  • César Azpilicueta (nr 28) – kapitan drużyny. Wymawiając jego nazwisko można sobie połamać język. Jest Hiszpanem i nawet wystąpił na Igrzyskach. Idealny poziom dla Chelsea.
  • Kurt Happy Zouma (nr 15) – dwudziestokilkuletni Murzyn z Francji, po powrocie z kilku wypożyczeń czasem gra w pierwszym składzie. Zgodnie z drugim imieniem uśmiech z buzi mu nie znika.
  • Oluwafikayomi Oluwadamilola Fikayo Tomori (nr 29) – wraz z kolegami fikayo fikają nieźle w drużynie młodzieżowej, więc dostał szansę na debiut w dorosłej drużynie. I tę szansę wykorzystał, oczywiście po kilkunastu wypożyczeniach. W trudności nazwiska bezkonkurencyjnie zwycięża.
  • Emerson Palmieri (nr 33) – jeden z dwóch Włochów w Chelsea, którzy są tak naprawdę Brazylijczykami. Ściągnięty, aby zastąpić Alonso. Nie potrafi zastąpić nawet statystycznego ławogrzacza.

Pomocnicy[edytuj • edytuj kod]

  • Will.I.Am Willian (nr 10) – kupiony jako przyrząd do grzania ławy, gra jednak lepiej od połowy składu Chelsea. Strzelił pięknego gola przeciwko Norwich[1].
  • Ruben Loftus-DzikCheek (nr 12) – zaliczył debiut w Lidze Mistrzów, co jest już sporym osiągnięciem jak na wychowanka Chelsea. Czarna szklanka, większość sezonu kontuzjowany.
  • Pedro (nr 11) – niechciany już w Barcelonie, sprzątnięty sprzed nosa Manchesterowi. W Chelsea też już niechciany, siedzi tam chyba z przyzwyczajenia.
  • N'Golo Kanté (nr 7) – nabytek od mistrzów Anglii. Łysy Murzyn sprowadzony w miejsce Ramiresa, czyli innego łysego Murzyna. Legenda głosi, że ktoś go kiedyś nie lubił. Wtedy N'Golo przyjechał do niego na rowerze i pomógł mu zmienić zdanie.
  • Jorginho (nr 5) – kolejny z brazylijskich Włochów. Dobrze strzela karne i denerwuje wychowanków.
  • Mateo Kovačić (nr 17) – wypożyczony z Realu, potem zatrzymany na stałe dzięki luce w zakazie transferowym. Potężny Chorwat.
  • Mason Mount (nr 19) – wysoki i strzela. Oficjalnie nauczył się gry na wypożyczeniach, nieoficjalnie w loży masońskiej.
  • Callum Hudson-Odoi (nr 20) – kolejny z czarnych szklanek z dwoma nazwiskami. A szkoda, bo przed połamaniem się grał naprawdę świetnie, a teraz nie dorasta sam sobie do pięt.
  • Christian Pulisic (nr 22) – nie Pulisić, tylko Pulisik, bo pomimo że Chorwat, to tak naprawdę Amerykanin. Jest nawet szybki.
  • Billy Gilmour (nr 47) – młody Szkot, fan Pink Floyd.
  • Marco van Ginkel (numeru pewnie nie zna nawet on sam) – co on tu jeszcze robi? To wie pewnie tylko Lampard.

Napastnicy[edytuj • edytuj kod]

  • Pedro Neto (nr 7) – Młody Portugalczyk, kupiony z Wolverhampton. Mało Dużo asystuje. Jego ulubioną piosenką jest Pedro, co świadczy jego imię.
  • Raheem Sterling (nr -) – Jamajczyk Anglik, który jest chciany niechciany przez trenera i obawia się straty miejsca w pierwszym składzie.
  • Mychajło Mudryk (nr 10) – Najdroższy Ukrainiec w Premier League. Jest z drewna. Został kupiony za dwukrotność wartości.
  • Chukwunonso Tristan Noni Madueke (nr 11) – Kolejny ciemny Anglik, którego imię jest trudne do wypowiedzenia i jest z drewna. Został kupiony za dwukrotność wartości.
  • Archanioł Ângelo Gabriel (nr 41) - W poprzednim sezonie był na wypożyczeniu w Sztrasburgu. Po tym sezonie wrócił i grzeje ławę. Gra anielsko.
  • Żłało João Félix (nr 14) – Swoją przygodę z Chelsea zaczął, gdy został tam wypożyczony z Atlético w zimowym okienku transferowym w sezonie 2022/2023, ale nie został wykupiony. W kolejnym sezonie został wypożyczony do Barçy, gdzie dobrze średnio grał. Na początku następnego sezonu w końcu został kupiony przez Chelsea.
  • Nicolas Michael Jackson (nr 15) – Senegalczyk, którego największym idolem jest Michael Jackson. Jeden z krytykowanych i dobrych graczy.
  • Romelu Lakaka Lukaku (nr -) – Ciemny Belg, który przygodę z Chelsea rozpoczął, gdy został kupiony z Anderlechtu w sezonie 2011/2012. Dobrze Słabo grał, więc dwa razy go wypożyczono do West Bromu, gdzie dobrze grał i do Evertonu, który go wykupił. W międzyczasie przed powrotem do Chelsea grał w Evertonie, Manchesterze United, gdzie stał się drewnem i Interze Mediolan. Wrócił do Chelsea w sezonie 2021/2022 i znowu tam słabo gra. W kolejnym sezonie wrócił do Interu na zasadzie wypożyczenia i lepiej grał aż do finału Ligi Mistrzów, gdzie zablokował strzał kolegi z drużyny, który mógł wyrównać wynik. W następnym sezonie został wypożyczony do Romy. Krążą pogłoski, że przejdzie on do Napoli.
  • Armando ZBroja (nr -) – Albańczyk urodzony w Anglii, który był wychowankiem, również był na trzech wypożyczeniach w Vitesse, Southampton i Fulham. Krążą pogłoski, że przejdzie on do beniaminka Premier League, Ipswich Town.
  • David Datro Fofana (nr -) - Ma mniej występów, bo był na dwóch wypożyczeniach w Unionie Berlin i w Burnley. Nowy Didier Drogba.
  • Deivid Waszyngton Washington (nr 36) – Potomek pierwszego prezydenta USA Jerzego Waszyngtona, urodzony w Brazylii. Został zapłacony za czterokrotność wartości. Grzeje ławę.
  • Marc Guiu (nr 38) – Młodziak miał mieć świetlaną przyszłość w Barcelonie, ale został stamtąd kupiony. Następca Fernando Torresa.

Trener[edytuj • edytuj kod]

Zobacz też[edytuj • edytuj kod]

Przypisy

  1. Phi! Przeciętny Polak i tak by strzelił lepszą