Gitara elektryczna

I jak na czymś takim grać?

Gitara elektryczna – bardziej bajerancka wersja gitary klasycznej używana do grania m.in. rocka i metalu. Różni się od klasycznej tym, że nie wymaga praktycznie w ogóle umiejętności gry na gitarze. Wystarczy ustawić kilka efektów, a potem tylko cały czas grać jeden akord. Dzięki temu stała się tak popularna, że 50% filmików na YouTube stanowią te, w których młodzieńcy prezentują swoje umiejętności gry na tym instrumencie.

Sposoby grania

Klasyczny - najtrudniejszy i najmniej popularny, trzeba kilkunastu lat nauki, aby zagrać "Wlazł kotek na płotek".

Gitara bardzo elektryczna.

Mniej - klasyczny - tu już zaczynamy bajerować ramieniem tremolo, przełącznikiem przetworników, potencjometrami i mikrostroikami, tak, że zostaje mało muzyki i akordów. Promotorzy: Jeff Beck, Yngwie Malmsteem.

Punkowy - uderzamy w puste struny, albo gramy dwa akordy przez sześć minut i myślimy, że jesteśmy fajni. Promotorzy: Sex Pistols, Death Kennedys.

Hipisiarski - podobny do punkowego tylko, że tu jeszcze udajemy, że znamy się na rzeczy.

Popisowy - w pewnym momencie, uznajemy, że jesteśmy za dobzi, na zwyczajną grę, więc rozpoczynamy grę, na zębach, na plecach, na ogonie, krawatem, smyczkiem. Rozwalamy, podpalamy, rzucamy, zjadamy gitarę i na tym się kończy koncert. Promotorzy: Angus Young, Jimi Hendrix, Jimmy Page.

Bluesowy - gramy przez 12 godzin, nudne, powolne i usypiające melodie, tak, że połowa słuchaczy zapada w śpiączkę, a druga ucieka.