Schizofrenia bezobjawowa
Schizofrenia bezobjawowa (paranoja bezobjawowa) – poważne schorzenie psychiczne, psychiatryczne, psychosomatyczne, demielinizacyjne, neurodegeneracyjne i fagocytozyjne.
Historia[edytuj • edytuj kod]
Chorobę tę jako pierwsi zbadali i opisali uczeni radzieccy pod kierunkiem doktora Wiktora Bezobjawowa. Zdefiniowali oni również najlepsze sposoby wykrywania i leczenia jej. Od tego czasu osoby cierpiące na schizofrenię bezobjawową (po gruntownych badaniach) natychmiast umieszczano w najbliższym szpitalu psychiatrycznym lub łagrze.
Choroba ta wymagała (bezpłatnej) hospitalizacji, dokonywanej w celu przywrócenia społeczeństwu pełnowartościowej jednostki, dodatkowo (bezpłatnie) wzbogaconej o nowe (pozytywne) doświadczenia. Jednostka taka, po zakończeniu hospitalizacji, aby spłacić dług wdzięczności państwu, stawała się wzorowym obywatelem, częstokroć gorliwością swą przewyższając osoby bez chorobowej przeszłości. Efekty w postaci słupków poparcia i zadowolenia z rządu widać.
Oczywiście pseudonaukowcy z kapitalistycznego zachodu, próbujący umniejszyć socjalistyczne dokonania, zaprzeczali, że coś takiego istnieje. Później posunęli się nawet do stwierdzenia, jakoby schizofrenia bezobjawowa była wymysłem stalinowskiego reżimu, mającym na celu stworzenie pretekstu do – tfu! – umieszczania przeciwników politycznych w łagrach. To oczywiste kłamstwo, podsycane przez imperialistyczne władze, przetrwało do dziś, głoszone m.in. przez zbrodniczą Wikipedię.
Objawy[edytuj • edytuj kod]
- krytykowanie jedynego słusznego ustroju;
- popieranie opium ludu;
- poglądy niezgodne z tymi głoszonymi przez Partię;
- płaszczenie się przed burżuazyjną kulturą Zachodu – pańskim snobizmem, estetyzmem i cuchnącym hurrakosmopolityzmem.
