Deep Purple

Plik:Steve morse.JPG

Steve Morse, obecny wioślarz DP

Stare dziady. Na emeryturę!

Szablon:T angielski brytyjski zespół założony w 1968 r. Razem z Led Zeppelin i Black Sabbath są uznawani za pionierów metalu, mimo że grali co najwyżej hard rock z domieszką idiotycznych melodyjek.

Historia

Historia grupy była bardzo burzliwa i z tego powodu składom trzeba było przydzielić numery, aby sami członkowie się w tym nie pogubili.

Skład Mk I

Swoją działalność „fioletowi” rozpoczęli od pokazania odcieni ciemnej purpury głębokiego fioletu, następnie napisali książkę i nagrali album Deep Purple, żeby nikt nie miał wątpliwości, kto gra taki szajs. W 1970 r. z zespołu wylecieli ci dwaj, których nie znasz i zostali zastąpieni basistą, którego słychać oraz Gillanem.

Mk II

Ten skład był później dwukrotnie reaktywowany, bo fani nie chcieli słuchać czegoś co nie było tró. W tym czasie DP odwiedzili Mount Rushmore, po czym udawali ognistą kulę oraz głowicę maszyny i w końcu nie mogąc się zdecydować kim są wydali album Who Do We Think We Are. Na czterech albumach z tego okresu DP wyprodukowali trochę śmiesznych melodyjek i hard rocka, a ich reputację ratują tylko Child in Time i Smoke on the Water.

Mk III

„Choleryk” wyrzucił z zespołu Gillana, za którym podążył jego przyjaciel Glover. Zastąpieni zostali przez Davida Coverdale'a i Glana Hughesa. W tym okresie chłopcy nauczyli się śpiewać z uśmiechem o paleniu się i zagładzie, a procent debilnych melodyjek w utworach odrobinę zmalał. Niestety dwóch płytach główny szarpidrut wkurzony tym, że nie ma na kim się wyżywać założył własny zespół.

Mk IV

Po rozwiązaniu zespołu przez Blackmore'a reszta jakimś cudem dostała prawa do nazwy i po znalezieniu jakiegoś lipnego gitarzysty nagrała jeden album. Muzyka nie jest nawet warta wspominania, bo wtedy zawartość Deep Purple w Deep Purple wynosiła tylko 20% przez to nie była tró i kvlt.

Pustka 1976–1984

W tym czasie „Choleryk” robił za szarpidruta w Tęczy, Lord i Glover razem z Coverdalem załozyli Białegowęża, a Gillan jęczał i stękał w Ian Gillan Band i Black Sabbath.

Mk IIb

Spadająca popularność Rainbow i nieudana współpraca Gillana z Black Sabbath (Ian odszedł z zespołu po tym, jak w połowie Born Again Tour Tony Iommi chciał mu wstrzyknąć działkę heroiny) skłoniły obu liderów do wznowienia działalności. Reaktywowali się, grali w miarę zgodnie, nie licząc ustawicznych bójek. Nagrali dwie płyty, w którym wrócili do źródeł, czyli debilnych melodyjek. Dowodem na to jest singiel Perfect Strangers. No i klawiszy nie było słychać, choć Lord jeszcze się nie zorientował. A potem dziewczynki się podrapały...

Mk V

Gdy Gillan po raz kolejny uciekł z zespołu po bójce, „Choleryk” sprowadził znajomego z Tęczy. Nowy wokalista starał się udawać wycie i stękanie Gillana, jednak średnio mu to wychodziło i fani uznali płytę Murzyni i Biali Slaves and Masters za jedną ze słabszych.

Mk IIc

Smoki to alegoria Ritchiego i Gillana podczas nagrań albumu

Ze względu na to, że nikt nie chciał już słuchać składu innego niż jedyny właściwy, Ritchie ściągnął Gillana z powrotem. Efekt był taki, że muzycy nawiązali do tytułu albumu i po długich próbach wzajemnego zadźgania się łyżkami Blackmore poszedł grać gdzieś, gdzie obowiązują zasady BHP.

Mk VII i VIII

Ten skład potrwał trochę dłużej, aż osiem lat, co jest rekordem. Po odejściu Satrianiego gitarzystą został Steve Morse. W 2002 Jon Lord nareszcie zauważył, że nie ma go na płytach i odszedł w konfuzji. Znaleziono mu zastępstwo w postaci Dona Aireya, który znęca się nad klawiszami do dziś.

Skład

Obecny

• Ian Gillan (1969–1973, 1984–1989, 1992–) – darcie mordy (standard), plucie w mikrofon, rozwalanie basówek Glovera na Hammondzie Lorda. Na koncertach właściwie nic nie robi, bo i po co skoro zagłusza go orkiestra Polskiego Radia ściągnięta przez Pana Od Hammonda.
• Steve Morse (1994–) – zastąpił Satrianiego i Blackmore'a po przygodach w Kansas (zespole, nie stanie).
• Roger Glover (1969–1973, 1984–) – ten, który zabronił Lordowi angażować w koncerty orkiestrę Polskiego Radia (inne źródła podają, że to Blackmore pokonał Jona, ale co tam).
• Ian Paice (1968–1976, 1984–) – niezły napierdalacz, znaczy się, perkusista. Jako, że jest perkusistą, to stoi z tyłu i bardziej w oczy rzuca się wielki bęben Pearla, niż on sam.
• Don Airey (2001–) – jedyny klawiszowiec mogący zastąpić bez kompleksów Jona Lorda. I wziął i zastąpił.

Byli członkowie

• Rod Evans (1968–1969) – wokalizował sobie, takie pierdololo. Jego niewątpliwym osiągnięciem było zaśpiewanie Hey Joe lepiej od Hendrixa. Po Mk go nie chcieli, więc sobie poszedł.
• David Coverdale (1973–1976) – przypałętał się z Butterfly Ball, solowej płyty Glovera, gdzie śpiewał na kilku nagraniach. Przyczyna odejścia Blackmore'a z Deep Purple.
• Joe Lynn Turner (1989–1991) – przylazł za Blackmorem z Rainbow, był więc trendy, ale nie podobał się się wytwórni, więc szybko pożegnał się z zespołem.
• Ritchie Blackmore (1968–1975, 1984–1993) – wiosło. Niezły z niego choleryk, chociaż solówki niezłe odwala. Był obecny w Mark I, II, III i V. Nie lubił się z Ianem Gillianem, więc panowie często kradli sobie frytki i smarowali keczupem.
• Tommy Bolin (1975–1976) – gitarzysta, podobno. W zasadzie nie wiadomo, bo nie istnieją żadne płyty z jego udziałem.
• Joe Satriani (1993–1994) – solowy wymiatacz, który zastąpił na jednej trasie koncertowej Blackmore'a.
• Nick Simper (1968–1969) – pierwszy basista, który nie wyrył się w żaden sposób w pamięci fanów, gdyż został szybko zastąpiony przez Glovera.
• Glenn Hughes (1973–1976) – śpiewający basista. Szybko pożegnał się z Deep Purple, a potem nagrał parę płyt z Tonym Iommim.
• Jon Lord (1968–1976, 1984–2002) – Podobno jeden z lepszych klawiszowców. Najbardziej lubi palić papierosy gdy nikt nie patrzy. Jego wrogiem jest Roger Glover, ponieważ jego basówki zawsze lądują na Hammondzie Lorda, a przyjacielem Ian Gillan, bo rozwala Gloverowi basówki (co prawda na klawiszu Lorda, ale to się nie liczy). Poszedł sobie, gdy zorientował się, że od pewnego czasu na płytach nie ma już klawiszy, a zespół koncerty gra bez niego.

Dyskografia

Mk I

• Shades of Deep Purple (wrzesień 1968) – jedyny album Purpli zawierający covery. Jak wiadomo granie coverów jest najprostszą drogą do sukcesu, więc podbili tym świat.
• The Book of Taliesyn (grudzień 1968) – kontynuujemy granie coverów, utwory własne zajmują już jednak większą część płyty, co można uznać za sukces.
• Deep Purple (listopad 1969) – tylko jeden cover (!). Od razu widoczny stał się spadek popularności, którego następstwem były zmiany personalne.

Mk IIa

• Deep Purple in Rock (czerwiec 1970) – przyszedł Ian Gillan i zagonił zespół do roboty. Od tego czasu nie grają już coverów, a album ten stał się przyczynkiem wielkiej sławy.
• Fireball (wrzesień 1971) – album zawiera głównie reedycje piosenek zz trzech pierwszych albumów, tyle że z Gillanem. Widocznie kompozytorski zapał zespołu wyczerpał się przy poprzednim dziele, a kasę trzeba było przecież trzepać.
• Machine Head (marzec 1972) – zawiera Smoke on the Water. Reszta jest milczeniem.
• Who Do We Think We Are (luty 1973) – Myślimy kim jesteśmy Jesteśmy kim myślimy, że jesteśmy, a jesteśmy kobietą z Tokio.

Mk III

• Burn (luty 1974) – debiut Coverdale'a na poważnym wydawnictwie, dlatego w śpiewaniu pomaga mu Glenn Hughes. Fani rozczarowani brakiem Gillana grozili podobno masowymi samobójstwami. Wycofali się jednak z tego, gdy Blackmore powiedział: „A róbta co chceta”.
• Stormbringer (grudzień 1974) – drugi album z Coverdalem. Blackmore był w tym czasie zajęty zakładanie Tęczy, więc jest stosunkowo mało produktywny.

Mk IV

• Come Taste the Band (październik 1975) – a takie byle co, wymuszone przez Coverdale'a.

Mk IIb

• Perfect Strangers (listopad 1984) – powrót po latach spowodowany spadkiem popularności Rainbow i próbą wstrzyknięcia Gillanowi dawki heroiny przez Tony'ego Iommiego podczas Born Again Tour.
• The House of Blue Light (styczeń 1987) – drugi album, po którym dziewczynki znowu się podrapały i Gillan wyleciał z zespołu.

Mk V

• Slaves & Masters (październik 1990) – znowu brak Gillana, tym samym album wielkiej popularności nie zdobył.

Mk IIc

• The Battle Rages On... (lipiec 1993) – powrót Iana do zespołu. Tytuł nawiązuje do zwyczajów muzyków podczas nagrywania płyty. Ian Gillan próbował na przykład zadźgać Blackmore'a nożem, a gdy zabroniono przynosić do studia ostrych narzędzi spróbował tego samego łyżką.

Mk VII

• Purpendicular (luty 1996) – wywalono Ritchiego, ale jego styl pozostał, więc album sprzedawał się dobrze.
• Abandon (maj 1998) – tu muzyka zaczęła powoli zmierzać do ukochanego przez Gillana jazz-rocka.

Mk VIII

• Bananas (sierpień 2003) – wszyscy kochamy banany.
• Rapture of the Deep (październik 2005) – jazz-rock. Jeśli lubisz starych Deep Purple i własne życie nie słuchaj tego pod żadnym pozorem.
• Now What?! (kwiecień 2013) - Co teraz?!