Disco polo

Chodź na molo, załóż polo, zaśpiewamy disco polo, będzie sobie tańczył Olo

Kabaret OT.TO

Disco polo – nurt muzyki rozrywkowej wywodzący się z przaśnych przyśpiewek ludowych, polki, łobertasa, gonionego, chodzonego, gwizdów i innych takich. Charakteryzuje się miłym dla ucha rytmem: pa pa pa pa tra ta na na i wpadającym w ucho zaangażowanym tekstem - najczęściej o tym, że ONA (domyślny podmiot liryczny) odeszła od NIEGO, gdzieś, kiedyś, najczęściej do innego NIEGO i ten pierwszy ON tęskni, płacze i jest załamany, bo nie wie dlaczego JEJ nie ma przy NIM i że miłość nie jest już cacy i takie tam rozterki. Do tego dodajemy refren najczęściej: laj laj laj, bądź - wróć do mnie ooo dziewczyno ma la la la i mamy wysmażony wspaniały hit disco polo, którym możemy się już pochwalić na najbliższej dyskotece w remizie w Szamotułach. Co ciekawe zespoły disco polo najczęściej mają nazwy brzmiące z angielska, choć śpiewają po polsku, bądź łamaną polszczyzną z nadburzańskimi naleciałościami (poszłem na wódkie, albo - przy szosie stojo, bądź stojom w zależności od regionu jurne dziewki, wezne wyrwe jednom z nich i sie zabawim) np: Boys, 4Ever, Top One, bądź jakieś nazwy z dupy np: Kis (przez jedno s) Lech Stawski, DJ Wituś, Norman. Co ciekawe, styl muzyczny jest traktowany za niszowy, a na koncerty są wyprzedawane wszystkie bilety, po czym nikt się nie przyznaje, ze na takowych był. Na zabawach tego typu styl ubioru przez lata ewoluował obecnie zatrzymał się na: panowie - swetry koniecznie w poziome pasy, mokasyny i oczywiście opalona na solarium buzia oraz złoty kajdan, a panie spódniczki zakrywające 1/3 dupy w kolorze różowym, zresztą wszystko w tym kolorze świńskie blondy i wyklejone tipsy w różne tam wzory.

Historia

Muzyka disco polo po raz pierwszy ujrzała światło dzienne na antenie telewizji Polsat, gdzie królowali tacy wykonawcy jak Shazza, Boys, Akcent. Pierwsi docenili jej kunszt mieszkańcy wrocławskiego ZOO i rozpoczął się proces rozpowszechniania i upowszechniania muzyki, która z dnia na dzień pozyskuje nowych, wiernych fanów. Dystrybucją muzyki Disco Polo w mediach zajmuje się Wiocha Records, wytwórnia płytowa odpowiedzialna za większość nagrań discopolowych ostatnich lat.

Prekursor disco polo to agro dance - muzyka wykonywana na maszynach i urządzeniach rolniczych oraz instrumentach własnej roboty (dlatego nazywa się też to popularnie "agrotechno"). Wiele osób do dziś słucha agro dance ze względu na oryginalność wykonawców oraz duże walory dźwiękowe maszyn rolniczych.

Najbardziej popularnymi zespołami discopolo-pochodnymi są m.in. Golec uOrkiestra i Ich Troje. Odmianą Disco Polo jest Pici Polo.

Tematyka

Tematyka okrasza się bardzo wybrednymi tekstami, nieraz najwyższego sortu, o tematyce związanej z życiem i prawdziwą miłością, charakteryzującymi się wyszukanymi i niezrozumiałymi dla prostych ludzi metaforami, oraz muzyką w skali dwunastostopniowej, o nieregularnych akcentach w obrębie taktu, oraz złożonych akordach, częstokroć o zasięgu kwartdecymy wielkiej.

Czasami pojawia się tu wyraźne nawiązanie do muzyki żydowskiej XIX wieku. Częste powtarzanie refrenów z (celowego) braku dłuższego tekstu sprawia, iż utwór może przybrać charakter ronda (forma ABABAABACABAAAAAAAAAAAAAA – refren powtarza się częstokroć na końcu, aby wydłużyć długość trwania jednego tracka, zostawiając odbiorcy czas na refleksję nad właśnie posłyszaną poezją). Jest to celowy zabieg zbliżenia disco polo do nurtu oralności. Sprawia to, iż informacje są zapamiętywane i mogą być odtwarzane w każdej wolnej chwili (w kolejce w sklepie, pod prysznicem itd.), a co za tym idzie rozpowszechniane.

Testy piosenek disco polo są bardzo zróżnicowane, zawsze jednak poruszają tematykę ponadczasową. Bogactwo cieniowań dynamicznych, rozmaitość skal oraz niebanalność harmoniki sprawiają, że ta właśnie muzyka nie jest właściwie rozumiana przez większość niewykształconego, nieszczycącego się dobrym smakiem, czy też gustem muzycznym, społeczeństwa. Dlatego też jest częstokroć wyśmiewana i wykpiwana. Zdarzają się także przypadki (zapewne w związku ze zwykłymi żartami), gdy jest kojarzona z homoseksualistami.

Słuchacze

Discopolowcy noszą jaskrawo-czerwoną/pomarańczową/zieloną lub bardzo-jaskrawo-różową (najczęściej to ostatnie) odzież. Dbają o swoje ciało, higienę oraz uczesanie, często sięgają po różne używki pielęgnacyjne do włosów, takie jak żel. Zachowują wstrzemięźliwość od narkotyków (w tym kawy, która należy do narkotyków lekkich), hazardu oraz seksu.

W kulturze tej często spotyka się przedstawicieli tej samej płci obejmujących lub czule całujących się, co jest niczym więcej jak oznaką koleżeństwa. Popularne instrumenty to: wiolonczela, cymbałki, komputer, skrzypce (rzadziej) oraz, w bardzo sporadycznych odmianach psychodelicznego disco polo, gitara basowa. Dowiedziono, że słuchanie tej muzyki wzmacnia wrażliwość na uczucia innych oraz poprawia inteligencję.

Znakomicie nadaje się również na soundtrack do sprzątania zakrystii.

Jedne z najinteligentniejszych zwierząt lądowych zamieszkujących ziemię, jaszczurki, żółwie, delfiny oraz myszy (czasem 3 ślepe, ale to naprawdę rzadko, gdyż one aktualnie planują inwazję na świat) wykazują zainteresowanie tą muzyką. Mniej przyjaźnie reagują zacofane jaszczurki, żółwie, czy delfiny, śmiejąc się w przysłowiową twarz.

Budowa XVI-wiecznego Disco Polo

Niestety takowe dzieła nie przetrwały do naszych czasów. Z podań wiadomo jedynie, że muzyka była tworzna przez staranne uderzenia chłopa kijem w co popadnie, połączone ze śpiewem, np. Coś o podniecających warkoczach Ilony, lub o Dobrej zabawie na listonoszu kończąc.

Budowa XX-wiecznego Disco Polo

1. Uroczysty wstęp.
2. Wprowadzenie do tematu (np. zakochałem się w Marzence dziś lub też dziś w Marzence zakochałem się) – jest to tzw. słowo wstępne, a zarazem przewodnie całej piosenki.
3. Łącznik I (np. ooo lub oo lub łoo oraz, last but not least, oooo) służący wzbudzeniu zainteresowania w słuchaczu oraz wprowadzeniu odpowiedniego nastroju).
4. Rozbudowanie tematu (np. Marzenka na mnie spojrzała raz / lecz poszła z innym, la lala).
5. Łącznik II o budowie zbliżonej do łącznika I, z dopuszczalnymi minimalnymi modulacjami.
6. Tajemniczy refren (np. Złamałaś mi serce, co jest szczególną metaforą, gdyż serce jest pełne krwi – trzeba by je było najpierw wysuszyć, co nadałoby mu kruchość i jednocześnie większą szansę na tytułowe złamanie. To jest hak dla Marzenki, która nie jest tak inteligentny/a jak wykonawca, czyli w tym wypadku Shazza).
7. Druga strofa (w tej części autor przypomina przewodni motyw utworu – np. i zakochałem się w Marzence dziś).
8. Refren (ten sam, również tajemniczy)
9. Refren.
10. Refren (dla urozmaicenia często spotykana jest zamiana jednego słowa refrenu, np. zamiast, jak wcześniej "Złamałaś mi serce" - "Złamałażeś mi serce")
11. Pierwsza zwrotka.
12. Połowa pierwszej zwrotki (w przypadku, gdy liczba słów w zwrotce jest nieparzysta, nie przerywamy w połowie słowa znajdującego się na środku – rozwiązywanie tego problemu nie inaczej jak zaakceptowanie całego słowa).
13. Refren powtórzony 4 razy (z nawiązaniem do Marzenki), tym razem wykonany z właściwą, wielką ekspresją, wyniośle.
14. Majestatyczna koda (najczęściej zakończona ostrym, kłującym, atonalnym glissandem w celu przerwania nurtującej wykonawcę wizji).

Słuchaniu disco polo zawdzięczasz

• mienie respektu
• mienie popularności
• mienie szacunku
• bycie fajnym
• bycie kul
• bycie fajowym
• zainteresowanie płci przeciwnej
• jednostajny wzrost ubytku szarych komórek

Ciekawostki

Młodzież, pochodząca przeważnie z prowincjonalnego, pozamiejskiego zespołu Wyższych Szkół Gastronomicznych często protestuje, jednak wzorowo nie wzbudzając żadnych, jakże niekulturalnych, zamieszek ulicznych. Ich slogan wyrażają słowa:

legalne disco polo
to ulga dla organów ścigania

Ich słowa odnoszą się do uwłaszczającej ich dumie delegalizacji tej muzyki, ze względu na wstyd niezrozumienia przez polski rząd muzyki wyższego sortu.

Z anonimowego źródła wiemy też, że muzyki "Disco Polo" słucha np. słynny przywódca sekty pora, zasłużony zbożowy terrorysta zwany przez ogół społeczeństwa kretynem.

Dzisiejsza siedziba główna i duchowa świątynia ruchu miłośników "Disco Polo" znajduje się w odległych zakątkach dalekiej krainy zwanej podlasiem, umiejscowionym w znanym przez wszystkich mieszkańców pueblu Los Wiechos.

Zobacz też

• Muzyka
• Sztuka

Linki zewnętrzne

• Strona o Disco Polo i jej słuchaczach na wysokim poziomie