Hunter

Hunter – polski (szczycieński) zespół grający muzykę, soul metal i nie tylko. Tematyka piosenek grupy jest bardzo zróżnicowana (smutek, załamka, depresja, rozpacz, histeria). Wokalista zespołu był do niedawna porządnym człowiekiem, jednak jakiś czas temu został członkiem rady miasta. Nazwa zespołu jest pewną niejasnością. Krążą legendy, iż Paweł Grzegorczyk jest zapalonym kulturystą, a nazwa zespołu miała brzmieć „Hantel”, jednak ze względu na ułomność polskiego społeczeństwa, każdy przekręcał nazwę na „Hanter”. Zespół kocha jeździć w trasy, szczególnie do Japonii oraz Tajlandii – gdzie mają najwięcej fanów. Fascynacja zespołu Japonią, wiąże się także z ulubionym rytuałem członków bandu, a mianowicie bukakke, który to jest obowiązkowym elementem każdego koncertu, szczególnie koncertów z serii „Unplugged”, czyli gitary na baterie. Zespół sprzedaje wiele gadżetów, między innymi kubki z wizerunkiem Klaudiusza z Big Brothera oraz butelki wody mineralnej, naładowanej przez „ręce, które leczą”.

Inną pasją członków zespołu jest jazda na ich ciężkich motocyklach, Harleyach marki Romet. Uwielbiają też skórzane ciuszki, które za namową Erica Adamsa (Manowar), kupują tak jak on, na wyprzedażach ciuchów ze serialu Hercules (rzadziej z serialu Xena) oraz od samego Kevina Sorbo.

W społeczeństwie chodzą pogłoski, jakoby Hunter był zespołem satanistycznym, aczkolwiek Kościół nie poparł tego stanowiska, ze względu na zbyt duże podobieństwo Pawła Grzegorczyka do Jezusa Chrystusa.

Wśród znawców muzyki, Hunter jest nazywany polskim 50 Centem. Na płytach zespołu, gościnnie występują takie gwiazdy jak: Gunther, Scooter, C-Bool oraz DJ Hazel.

W wolnych chwilach członkowie bandu, chodzą na piwo z zespołami Opeth i Children of Bodom, a potem grają z nimi w bierki. W 2009 r. zespół wydał płytę „HellWood”, która nic, a nic nie jest podobny do poprzednich (m.in. teksty wyjątkowo dotyczą braku sensu życia).

W 2012 nagrali album o nazwie „Królestwo”. Zostało ono wydane na własny koszt, aby tym razem wszystkie miliony złotych ze sprzedaży płyt trafiły na zakup nowego H₂Ó do stawu Wódki niedaleko stodoły Letkiego (to właśnie w niej nagrywano płytę, a jak wiadomo – artysta nie wielbłąd, pić musi).

Po roku popijawy zespół pozbierał się i nagrał album o wdzięcznej nazwie „Imperium” w którym każda piosenka miały początek o takowym przedsionku. Zaraz po wydaniu zespół został oficjalnie znienawidzony przez ojca Rydzyka za to, że piosenka „Imperium Trujki” obraża Radio Maryja swoim ostatnim refrenem.

Teksty

Pomimo protestów wielu fanów zespół postanowił pójść w kierunku nowego rocka (czyt. popu) i w tekstach swoich utworów zawarli coś poza opisem braku sensu życia. Oto skrócony opis i interpretacja utworów z Królestwa i NieWolności:

• Rzeźnia nr 6 – opowiada o Paradzie Równości (na głównej scenie widzimy wymalowanych facetów, którzy bardzo się spodobali autorowi tekstu), występują rozczulające nawiązania do zabijania świnek, w tle można usłyszeć jodłowanie i skrzypienie łóżka (podobno nagrało się przypadkiem, ciekawe co oni tam robili…).
• Dwie Siekiery – opowiada o chłopcu, który w dzieciństwie grał w krwawe gry komputerowe (Pac-Man, Mario czy też kontrowersyjny Pong), które odbiły się mu na psychice, przez co zaczął rąbać drewno dwoma siekierami na raz. A to psychol!
• Trumian Show – utwór, którego tytuł jest wrednym dowcipem – nawiązuje do filmu, którego Drak (twórca tekstu) nawet nie obejrzał (a sądził po tytule, że musiał być bardzo fajny). Poza tym nawiązuje też do słynnej Walki o Tron, czyli dramatu jaki rozgrywał się, gdy na zjeździe książąt podano nieświeżego kebaba, a w zamku była tylko jedna toaleta (podobno tytułowy Trumian miał największe powikłania).
• Sztandar – utwór opowiada o politykach, którzy bawiąc się w klaunów, potrafią rozśmieszyć nawet samego Boga („z góry tylko śiech”), nazwa jest grą słów – Sz(a)tanDar czyli Dar Szatana, co sugeruje pochodzenie posłów i senatorów.
• Samael – podmiotem lirycznym (tak, to słowo egzystuje także poza szkołą) jest wesoły fryzjer, szczęśliwy z powodu wyuczonego przez siebie zawodu. Według niektórych utwór jest o ścinaniu kwiatków w polu, ale kto normalny śpiewa roślinom, że je zetnie? No a włosy to przecież co innego.
• Inni – utwór w całości napisany przez PiĆika, który będąc hipsterem chce podkreślić swoją inność od zwykłych, szarych ludzi.
• Kostian – Drak śpiewa o swojej niespełnionej miłości do innego faceta („gdzie jest ten, którego kochałem?”).
• PSI – kawałek zainspirowany twórczością zespołu Ich Troje, inspiracja poszła tak daleko, że opowiada on aż o niczym
• RnR – jest pełne pytań bez odpowiedzi, które z założenia miały zmusić do refleksji, ale w gruncie rzeczy i tak nie
• O Wolności – kolejny zabieg pseudopoetycki, tytuł niby sugeruje nam tematykę, a tak na prawdę opowiada o marzeniu zostania magiem („magia wokół nas trwa i czeka”) i nawalania fireball'ami („rozpal czas – jest wieczny – niech płonie”). Jest znacznie wolniejszy niż inne kawałki, ale pomimo tego nie chcieli go puścić w Radio Maryja.
• NieWolność – opowiada o tym, jaka nasza nowa władza jest zła. Po napisaniu utworu zespół boi się o własne życie i prosi fanów, aby w razie czego wysyłali im czekoladki do więzienia.
• NieWesołoski – przekonuje, że Kuba nie jest wesołym człowiekiem.
• Riposta Drugoklasisty – celujący w hipokrytów utwór, mówiący o tym, jak bardzo Hunter jest potrzebny w walce z Kaczyzmem.

Członkowie

• Paweł Grzegorczyk (Drak zwany ŁachuDRAKiem) – śpiewa, gra na gitarce spalinowej i skrzypcach odrzutowych. Wygląda jak Chrystus. Chrystus wygląda jak on.
• Michał Jelonek (kJELONEK) – to, że nie ma włosów do kolan nie znaczy, że nie jest spoko. Rzępoli na skrzypcach. Dzięki temu zespół ma taki niepowtarzalny, depresyjny klimat utworów.
• Piotr Kędzierzawski (Pit zwany także PiĆikiem) – nie ma włosów w ogóle, nigdzie, nie pytaj! Gra na gitarze atomowej, czasem coś mruczy do mikrofonu.
• Konrad Karchut (Saimon zwany SchLAJMONem) – ma włosy do ziemi i brodę tylko trochę krótszą, udaje basistę.
• Dariusz Brzozowski (Daray) – robi hałas na bębnach oraz zamawia kebaby.
• Arkadiusz Letkiewicz (Letki) – policjant, a czasem nawet różne bębenki i przeszkadzajki rzekomo pochodzące z Afryki.