Schizofrenia bezobjawowa

Schizofrenia bezobjawowa (paranoja bezobjawowa) – poważne schorzenie psychiczne, psychiatryczne, psychosomatyczne, demielinizacyjne, neurodegeneracyjne i fagocytozyjne.

Historia

Chorobę tę jako pierwsi zbadali i opisali uczeni radzieccy pod kierunkiem doktora Wiktora Bezobjawowa. Zdefiniowali oni również najlepsze sposoby wykrywania i leczenia jej. Od tego czasu osoby cierpiące na schizofrenię bezobjawową (po gruntownych badaniach) natychmiast umieszczano w najbliższym szpitalu psychiatrycznym lub łagrze.

Choroba ta wymagała (bezpłatnej) hospitalizacji, dokonywanej w celu przywrócenia społeczeństwu pełnowartościowej jednostki, dodatkowo (bezpłatnie) wzbogaconej o nowe (pozytywne) doświadczenia. Jednostka taka, po zakończeniu hospitalizacji, aby spłacić dług wdzięczności państwu, stawała się wzorowym obywatelem, częstokroć gorliwością swą przewyższając osoby bez chorobowej przeszłości. Efekty w postaci słupków poparcia i zadowolenia z rządu widać.

Oczywiście pseudonaukowcy z kapitalistycznego zachodu, próbujący umniejszyć socjalistyczne dokonania, zaprzeczali, że coś takiego istnieje. Później posunęli się nawet do stwierdzenia, jakoby schizofrenia bezobjawowa była wymysłem stalinowskiego reżimu, mającym na celu stworzenie pretekstu do, tfu!, umieszczania przeciwników politycznych w łagrach. To oczywiste kłamstwo, podsycane przez imperialistyczne władze, przetrwało do dziś, głoszone m.in. przez zbrodniczą Wikipedię.

Objawy

• krytykowanie jedynego słusznego ustroju;
• popieranie opium dla ludu;
• poglądy niezgodne z tymi głoszonymi przez Partię;
• płaszczenie się przed burżuazyjną kulturą Zachodu – pańskim snobizmem, estetyzmem i cuchnącym hurrakosmopolityzmem.