Wspólnota Niepodległych Państw: Różnice pomiędzy wersjami
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 19: | Linia 19: | ||
{{przypisy}} |
{{przypisy}} |
||
{{ |
{{stopka}} |
||
[[Kategoria:Historia po 1989 roku]] |
|||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Armenia]] |
||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Azerbejdżan]] |
||
[[Kategoria:Białoruś]] |
|||
[[Kategoria:Kazachstan]] |
|||
[[Kategoria:Kirgistan]] |
|||
[[Kategoria:Mołdawia]] |
|||
[[Kategoria:Historia Rosji]] |
|||
[[Kategoria:Tadżykistan]] |
|||
[[Kategoria:Turkmenistan]] |
|||
[[Kategoria:Uzbekistan]] |
|||
[[Kategoria:Organizacje polityczne]] |
|||
[[Kategoria:Polityka po 1989]] |
|||
Aktualna wersja na dzień 11:18, 7 wrz 2021
WNP (pot. Wspólnota Niepodległych Państw, właśc. Wspólnota Niepotrzebnych Państw) – największa współczesna pamiątka po ZSRR i jedna z największych współcześnie organizacji międzynarodowych. Zrzesza prawie wszystkie poradzieckie satrapie, które nie do końca były szczęśliwe ze swojej nowo uzyskanej niepodległości.
Geneza i okres jelcynowski[edytuj • edytuj kod]
Powstanie WNP wiąże się bezpośrednio z datą 8 grudnia 1991, gdy w trakcie słynnej białowieskiej libacji alkoholowej przywódcy radzieckiej Rosji, Ukrainy i Białorusi doszli do wniosku, że Związek Radziecki już wszystkim się znudził, jedynie nie wszyscy o tym wiedzą.
Tak więc w imieniu swoim i przywódców 12 pozostałych SRR-ów[1], rozwiązali radzieckiego molocha i powołali na jego miejsce Wspólnotę. Szczególnie ucieszony tym faktem mógł być prezydent ZSRR Michaił Gorbaczow, którego przypadkiem nikt nie zapytał o zdanie.
Związkowe republiki, na które niepodległość spadła z energią i efektywnością komety, nie były jednak tak uradowane, jak teoretycznie być powinny[2]. Dlatego też pierwsze lata istnienia WNP można określić mianem „walki z niepodległością”, kiedy to większość państw starała się kurczowo czepiać Rosji pod hasłem „reintegracji”. O dziwo do tych wysiłków przyłączył się rosyjski prezydent Borys Jelcyn, który w przypadkowej chwili trzeźwości zorientował się, że znaczna część jego obywateli za rozbicie ZSRR najchętniej widziałaby go w pewnym łagrze przy kopalni uranu[3], a nie na szczytach władzy. Dlatego przez kilka lat konsekwentnie udawał, że zrobił to niechcący, a los dawnych radzieckich republik cokolwiek go obchodzi.
Choć polityka reintegracji, w ogólnym zarysie, może być uznana za propagandową bujdę, miała ona jeden praktyczny skutek: tym krajom, które do pomysłu zbliżenia z Rosją nie były przekonane, w decyzji pomagały rosyjskie czołgi. Prezydent Gruzji Zwiad Gamsachurdia był przekonywany tak skutecznie, że aż umarł, gdy jego serce rozerwała siła jego sentymentu do ZSRR[4]. W ten sposób w roku 1993 do szczęśliwego stadka państw pragnących żerować na nowej Rosji, tak jak żerowały na Rosji Radzieckiej, należały wszystkie poradzieckie „republiki” poza Litwą, Łotwą i Estonią, które, wiecznie obrażone na wszystko wokół, na dobre pozostały poza WNP.
Zobacz też[edytuj • edytuj kod]
Przypisy
- ↑ Które oczywiście bardzo się z tych planów cieszyły, tylko jeszcze o tym nie wiedziały!
- ↑ Z drobnym wyjątkiem Litwy, Łotwy i Estonii, wyznających praktyczną zasadę, że wszędzie dobrze, byle nie przy Ruskich
- ↑ Goszczącym dzisiaj m.in. Michaiła Chodorkowskiego
- ↑ Choć niektórzy twierdzą, że był to raczej nabój SPECNAZ-owskiego snajpera
