Robert Trujillo

Ten artykuł dotyczy amerykańskiego basisty. Zobacz też hasła o innych osobach o tym imieniu.

Chyba jednak nie umie grać na basie

Roberto Agustín Miguel Santiago Samuel Perez de la Santa Concepción Trujillo Veracruz Batista (ur. 23 października 1964) – amerykański basista i pijaczyna. Ma się czym chwalić, bo ma w chuj długie nazwisko i jest członkiem Metalliki.

Życiorys

Urodził się w Santa Monica w Kalifornii. Niczym nie wyróżniał się z tłumu poza miłością do basu. Doprowadziło to do brzdąkania w Tendencjach Samobójczych, w których grywał od początku, po czym znudziło mu się i przeszedł do zespołu Największego pijaka i ćpuna Ameryki. Po obrażeniu się Johanna Kurta von Neustadt na Jaymza i Larsika von łysol na stałe dołączył do zespołu pseudometalowego Alcohollica. Krążą opowieści o tym, że zamienił się miejscami z Sashką, który dołączył do bełkoczącego pijaczyny z Black Sabbath. Nie wiadomo, co doprowadziło go do tego, że na scenie kompletnie odlatuje jakby palił hasz. Być może – ale nie na pewno – stało się to dlatego, że wychowały go szakale i duchy przodków na pustyni w Nowym Meksyku.

Dołączył do Metalliki poprzez prostą konkurencję, którą chłopaki wymyślili po odejściu Jasona Newsteda – ten, kto dłużej utrzyma się na nogach po „kawie i ciasteczkach” z chłopakami zostaje nowym basistą. A że łeb ma Trujillo mocny bo kwadratowy, nazajutrz po tygodniu jakieś dwa lata później dołączył do grupy. Od tamtego momentu nabył wyraźnego wstrętu do fryzjerów.

Ciekawostki

• Założył się z Yeti o to, kto dłużej nie obetnie włosów. Wygrał.
• Jedyną rzeczą dłuższą od jego włosów jest jego pełne nazwisko nie spotykane u normalnych ludzi.
• Pił z Szatanem.
• Ma charakterystyczny sposób poruszania się na scenie, przypominający taniec godowy dwóch T-rexów.
• Z niewiadomego powodu nazywany jest „małpą”.
• Nie cierpi fryzjerów.
• Pod jego włosami kryje się więcej włosów.
• Basy przyozdabia mu żona bo nie stać go na profesjonalnego artystę.
• Jego basidła są warte po kilkanaście tysięcy w przeliczeniu na złocisze polskie sztuka,a i tak niektóre brzmią jak ekskrementy z plastiku.
• Raz na koncercie grając początek For Whom the Bell Tolls, dostał zadyszki, a jego chodzenie po scenie wyglądało jak taniec godowy.